Wanneer een mens wat ouder wordt, verliest hij zijn wilde haren en gaat hij wel eens wat meer filosoferend rondom zich kijken. Jan Leyers had dit blijkbaar ook en zo ontstond een goede twee jaar geleden de cd ‘Helder’. Jan trok sindsdien de culturele centra rond om als een moderne troubadour zijn Nederlandstalige liedjes aan de man te brengen. Maar waar hij in de Soulsister-tour met zijn spitsbroeder Paul Michiels nog volle zalen trok, was de opkomst voor de solo-show in de Arenbergschouwburg eerder beperkt. Achteraf gezien konden we het ook wel wat begrijpen. We moesten immers dezelfde vaststelling doen als bij het verschijnen van de cd: het waren best wel mooie teksten, maar er zat wat weinig afwisseling in de muziek, heel veel trage nummers en het geheel ging na verloop van tijd wat zagerig klinken. Alleen ‘Je weet me te vinden’, ‘Alles komt in orde’ en ‘Lang zwart kleed’ wisten er wat meer tempo in te krijgen.

‘Je speelt maar een keer voor de eerste keer in de AB’ wist Blof en met die attitude om er iets speciaals van te maken, zette de Zeeuwse band die na zo veel jaren blijven ploeteren eindelijk de erkenning krijgt die het verdient een erg sterk optreden neer. Met ‘De aanhouder wint!’ gaf frontman Paskal Jakobsen meteen ook een tip voor alle andere bands. Blijven doorzetten, ooit komt die erkenning en het succes er wel. In Vlaanderen is die er eindelijk gekomen. 26 jaar moest Blof, dat live steevast oerdegelijk klinkt, daarop wachten. ‘Toen ik zeventien was, speelde ik in een hardrockbandje’ zei Jacobsen. Dat genre echoot overigens nog in sommige songs van Blof, zoals in ‘Aan/uit’, de eerste toegift van de avond. Wolf Clan Sister heette dat hardrockbandje. ‘Ze zijn erbij vanavond wist Jakobsen die alvast uitkeek om na het optreden bij te praten met een pintje in de hand. Dat Blof op een wolk zat, merkte je al tijdens een erg snedig ‘Ego’ waarbij de strijkers weliswaar uit een doosje kwamen. Daarmee startte de band klokslag half negen zijn ruim twee uur durend optreden. Net daarvoor hadden Jakobsen en co dubbel platina ontvangen voor de single ‘Zoutelande’ met Geike dat dé topfavoriet is voor de MIA ‘Hit van het jaar’. Slim bewaarde Blof die hitsingle overigens als allerlaatste toegift nadat de Nederlanders Gorki’s MIA hadden gecoverd. Het werd een meezing-, meezwaai- en meeklapsong. Met ‘deze is voor jullie’ had de Nederlandse band de song van en voor Luc De Vos dan ook opgedragen aan het publiek in de AB dat het met open armen ontving.

Editors had een Sinterklaascadeau van jewelste bij in een in no time uitverkocht Koninklijk Circus. Ze speelden er hun allerbeste optreden ooit in ons land, gesteund door Vic, een jongetje dat bijna het ganse concert op de schouders van zijn papa zat mee te luchtdrummen met Ed Lay. Dat werkte zo aanstekelijk dat we verschillende toeschouwers zagen meedrummen op den duur. Ook Tom Smith, die twee dagen na elkaar met de Violence-tour het Koninklijk Circus uitverkoopt, had dat in de gaten en vroeg het jongetje dan ook tijdens laatste toegift ‘Nothing’ het podium op. Overmand door emoties leek het alsof ie even zou weigeren, en Tom had daar alle begrip voor. ‘That’s cool’ klonk het. Maar uiteindelijk, met zijn pa aan zijn zijde, harkte ie alle moed bij elkaar, nam ie de drumsticks van Editors aan, zette zich op het podiumelement waar de synths van Elliott Williams stonden en drumde mee. Dat leverde even een heerlijk en aandoenlijk plaatje op toen de frontman naast hem kwam zitten om mee te luchtdrummen. Vergeet de vele hoogtepunten als ‘A ton of love’ waarbij het publiek vol verlangen ‘Desire’ uitschreeuwt, ‘Papillon’, een met rode laser in tegenlicht gehuld ‘Magazine’, ‘An end has a start’ waarvoor Editors een dubbele duim kreeg van Vic achteraf of een prachtig door Tom Smith op akoestische gitaar solo gebracht ‘No sound but the wind’ als eerste toegift: dé climax van dit perfecte live optreden was met stip ‘Nothing’ met Andy Burrows en Vic op het podium. Die laatste kreeg zelfs de eer om samen met zijn papa en de band te buigen voor het publiek.

We geven het maar eerlijk toe: wegdromen op de zeemzoete tonen van Madeleine Peyroux was voor ons al langer een guilty pleasure. We keken dan ook uit naar haar doortocht door Antwerpen en haar bezoek aan deSingel. We waren helemaal klaar voor een avondje onderuitzakken en relaxen met de trage klanken van de jazz. En Madeleine Peyroux bracht wat dat betreft wat we verwacht hadden … en zoveel meer. De nummers uit haar meest recente cd ‘Anthem’  hadden soms meer funky blues zoals bij ‘Down on me’ of een eerder upbeat ritme zoals bij ‘On A Sunday Afternoon’. ‘Honey Party’ had zelfs latin-invloeden en was meer ‘salsa meets jazz’. Kortom: Madeleine Peyroux wist ons te verrassen met heel wat variatie, leuke gitaarsolootjes van Jon Herington, een geweldig gevoel voor humor en een heerlijke cover van Leonard Cohens ‘Dance Me to the End of Love’.

‘We voelen dat er iets aan het gebeuren is. Help ons het niet te verkloten.’ vraagt de 22-jarige Sam Fender in een uitverkochte Witloof Bar van de Botanique. Het is maar een woord, Sam. Tip 1: ga niet in op avances van fans of ze nu een bos rozen en een briefje voor je geven tijdens ‘Start again’ en perfect getimed met je drummer Drew Michael het door de basgitaar van Tom Ungerer ruiger klinkende ‘Greasy spoon’ kunnen afslaan op het einde of niet. Tip 2: blijf van de alcohol. Tip 3: blijf van de drugs. Tip 4: zoek het gevaar niet op. Heb geen onveilige seks, blijf het leven omarmen en laat je ziel niet bezoedelen door donkere gedachten en mensen die deze in de hand werken of zelfs versterken. Tip 5: blijf je focussen op goeie muziek maken zoals in ‘Dead boys’ waarin je het stijgend aantal zelfmoorden onder jonge mannen bezingt, en gooi banale songs met veel te simplistische akkoordenschema’s op gitaar wat voor oeverloos gerammel zorgt bij ‘Will we talk in the morning?’ en die van het weliswaar ruig klinkende en meegeklapte ‘Friday fighting’ overboord. Tip 6: blijf de vinger aan de pols houden en je sociaal-politieke rol spelen. Breng zo nu en dan een cover solo, zoals het magistrale ‘Dancing in the dark’ van Bruce Springsteen dat je in de Botanique liet horen. Tip 7: blijf je stem trainen en soigneren, zodat je ook op latere leeftijd nog moeiteloos je kopstem kan aanspreken zoals je dat deed in de Witloof Bar. Ze  is het kostbaarste goed voor een zanger. Tip 8: blijf doorspelen en vul je tijd niet door tussen nummers door te veel tijd te nemen (ook al heb je nog niet voldoende eigen materiaal). Denk dat elk publiek een Glasgow-publiek is dat veeleisend is en geen gelul tussendoor of te lange pauzes wil maar je vooral wil horen tempo houden met je band. Tip 9: blijf anders dan alle anderen en wees origineel in alles wat je doet. Je band t shirts in aluminiumfolie verkopen als kebab en aan je merchandisingstand kebab-lichtjes hangen is daar een mooi voorbeeld van. Well done! Al is het misschien toch commercieel ook zinvol om naast vinylsingles gewoon ook EP’s bij te hebben en te verkopen? Tip 10: zoek het ongeluk niet op.