Zwartkapje die verloren liep in het donkere bos dat vol testosteron en geldwolven zat, dat bleek Hooverphonic dat vanavond voor het eerst in de Lotto Arena speelde. We zijn ondertussen de tel kwijtgeraakt aan de hoeveelste frontvrouw en formule Alex Callier (46) en Raymond Geerts (59) ondertussen toe zijn. Feit is dat ze een zangeres die nog maar net meerderjarig is, gevonden hebben in Luka (18). Zijn wij nu echt de enige die dat pervers vinden, dat een bassist die haar vader zou kunnen zijn, en een gitarist die haar bompa had kunnen zijn zich tegenwoordig zo aan het grote publiek presenteren als Hooverphonic? Wij zagen een muurbloempje aan het werk in de Lotto Arena dat weliswaar goed kan zingen maar qua podiumuitstraling niet veel verder kwam dan doen wat je op een schooloptreden doet, met dat verschil dat ze wel de muzikanten van Hooverphonic achter haar had staan.    

Helmut Lotti is terug, zijn jongste plaat Soul Classics in Symphony haalde goud, en staat op zes in de top 10 van meest verkochte albums in Vlaanderen van het afgelopen jaar. Zijn concertreeks was zo’n succes in ons land dat promoter Gracia Live een extra concert in de Koningin Elisabethzaal moest bijboeken. In Brussel liep het voorlopig nog niet zo’n vaart in Bozar, maar Lotti zou best wel eens een manier gevonden kunnen hebben om ook onze Franstalige landgenoten volledig voor zich te winnen. De Belg had namelijk een kleine verrassing op groot formaat (een groot blad als spiekbrief) bij zodat ie live ‘Que je t’aime’ van Johnny Hallyday kon brengen met zijn Golden Symphonic Orchestra. Qua dynamiek was dit met stip een van de strafste songs die we te horen kregen waarbij het orkest voluit mocht gaan en een erg volle klank produceerde wat fel afstak met de passages waar het lied veel kleiner gehouden werd, enkel begeleid door akoestische gitaar. Als Lotti slim is covert ie straks de Franse sterren die er niet meer zijn. De Aznavours, de Hallyday’s van deze wereld, en steekt hij hun nummers in een Lotti-Jasje.

Twee staande ovaties ontving Jasper Steverlinck maar liefst in een volle Koningin Elisabethzaal. Niet meer dan terecht overigens. Zes jaar was het stil rond de zanger, zijn vorige soloplaat ‘Songs of Innocence’ dateerde immers van 14 jaar geleden. Zijn jongste album ‘Night Prayer’ kwam ie deze keer live met strijkers en band voorstellen in Antwerpen. Het leverde prachtige, zeer integere en bezielde bluesy momenten op tijdens zijn allerlaatste optreden dit jaar in ons land. Zijn ganse plaat had ie ingeblikt met Jake Gosling, die het eerste schijfje van Ed Sheeran onder andere produceerde. Maar Jasper vond het eindresultaat te afgelikt, de ziel ontbrak. Met nog maar een klein budget over stapte ie naar Jean Blaute die hem vertelde hoe men vroeger een plaat opnam. Zonder computers, gewoon de zaak van begin tot einde inspelen, de track beluisteren, goedkeuren of opnieuw inspelen. Het is die analoge manier van te werk gaan, die de songs extra kracht en authenticiteit meegaven wat het diverse publiek (jong en oud was aanwezig in de Koningin Elisabethzaal) erg kon smaken.

Bij het woord ‘kerstconcert’ denkt u waarschijnlijk niet meteen aan nummers als: ‘State of independence’ van Donna Summer, ‘Shackles’ van Mary Mary of ‘Happy’ van Pharell Williams. En toch waren dit onder andere de nummers die Jean Bosco Safari, Stef Caers, Dunja Mees en Ibernice Macbean in de mooi uitgelichte Sint-Carolus Borromeuskerk van Antwerpen hadden uitgekozen voor  hun ‘Sounds of Soul’ kerstconcert. Want Kerstmis is meer dan alleen wat clichés: het is ook samen genieten en samen hopen op een betere wereld. En dan leek plots Michael Jacksons ‘Man in the mirror’ perfect in het plaatje te passen. ‘Sounds of Soul’ was vooral een heel bezield concert met vier geweldige stemmen die ook perfect samen pasten onder de muzikale leiding van David Thomaere. En voor wie de link met Kerst toch even kwijt zou zijn, was er uiteraard ook ruimte voor eerder traditioneel werk als: ‘The Christmas song’ en ‘Happy Christmas’.

Blanche slaagde er in Trix in waar Angèle en Emma Bale faalden op Rock Werchter: ons een uur blijven boeien. Toegegeven, we hebben het altijd al wat gehad voor girl next door types. In onze jeugd waren de vrouwen waar we naar opkeken Alicia Silverstone, Christina Ricci, Anna Chlumsky en Sandra Bullock. In eigen land zijn dat onder andere Evi Hanssen, Lynn Van Royen, Lien Van de Kelder en Roos Van Acker. De negentienjarige Franstalige landgenote zetten we dan ook zeer graag bij in dat rijtje. Wat haar immens boeiend maakt, is dat mannelijke en tegelijkertijd ook erg vrouwelijke dat ze uitstraalt, ook in haar stem die heerlijk diep gaat maar moeiteloos ook zeer fragiel de hogere regionen weet op te zoeken. Het mysterieuze kantje van haar ook, een jongedame die niet volledig in haar kaarten laat kijken. Blanche neemt ook haar tijd voor haar muziekcarrière na haar Eurovisiesongfestivaldeelname – in 2017 werd ze in de finale knap vierde – ook dat is wat we erg weten te appreciëren: vrouwen die hun tijd nemen.