Een samenwerking tussen De Roovers, Skagen én de Nieuwe Tijd is Smoke. Dat creëert verwachtingen. Helaas worden die in het stuk dat gebaseerd is op Paul Austers roman die 24 jaar geleden ook verfilmd werd door Wayne Wang niet helemaal ingelost. Vooral de stroeve scenografie, waardoor het geheel als een opeenvolging van losse scènes aanvoelt, het decor (houten blokken waarop of waarrond gespeeld wordt, en die je al kilometers van tevoren als dominosteentjes ziet vallen), de beperkte urgentie van de tekst (auteur met writers block zoekt kerstverhaal) en de slechte akoestiek van de KVS Box (het helpt uiteraard ook niet wanneer Robbie Cleiren en Mathijs F Scheepers met hun rug naar het publiek praten) maken het knap lastig om je aandacht bij deze 75 minuten durende voorstelling te houden. Gelukkig is er Ikram Aoulad die in haar eentje als dienster, als Jimmy (een ontgoochelde Anderlechtfan in het begin van de voorstelling) en als rebelse dochter Felicity die de dochter is van Bill of Bobbie (Robby Cleiren), een rijk palet aan personages en dito emoties mag neerzetten. Felicity’s moeder (gespeeld door Suzanne Grotenhuis) schat dat Bobbie 50% kans maakt om de vader te zijn van haar dochter. Dat die laatste dan ook dreigt te ontsporen, hoeft niet te verbazen. Ze houdt er tegen de zin van haar moeder een relatie op na met Chico die haar zwanger maakte. Uiteindelijk zal blijken dat ze voor abortus koos wat tot een doorleefd a capella ‘Bye bye baby don’t you cry’ leidt.  

Met Groezel of Grijsje brengen hetPaleis en Abattoir Fermé een donkere kindermusical naar het jeugdtheater. Een voorstelling die vol leuke liedjes zit, die weliswaar maar erg fragmentarisch passeren. De meeste songs duren dan ook niet (veel) meer dan een minuut. Nochtans heeft Stijn Cole een erg eclectische partituur uit zijn mouw getoverd. Een waar behoorlijk geknipoogd wordt, ja zelfs wat parodiërend omgegaan wordt met clichés binnen de hiphop, de donkere emo indie song, de indie ballad, disco en het klassiekere genre (waar bijvoorbeeld Dominique Van Malder mee mag lachen). Maar hoe goed de songs zijn, het kan niet camoufleren dat de flow van de show niet echt lekker zit, dat de zaak soms behoorlijk sleept ook al is de mime van Tine Van den Wyngaert die als radijsje wat verloren lijkt te staan in de show die over haar eigen personage gaat, kostelijk. Met een lange tuuttoon en een doek dat sluit maakt de voorstelling zich er ook wat snel vanaf. De basis van het verhaal: een begin, midden, en slot zit hier dus niet goed. Jammer.

Voor zijn bewerking van Edward Albees klassieker ‘Wie is er bang voor Virginia Woolf?’ ging auteur Tom Lanoye voor het eerst op een andere manier tewerk dan zijn vierentwintig eerdere stukken. Voor NTGent interviewde hij eerst de acteurs en actrices over leven en werk, over het metier toneelspelen, … Die info integreerde hij in de tekst die fictie mengt met realiteit. De scherpe kritiek – subsidies ontvangen als je mensen tewerkstelt die tot een minderhedengroep behoren – is terecht. Zowel in de cultuursector als in de mediasector worden vaak mensen met een kleurtje, waar iets aan is, of die anders geaard zijn aangeworven om aan bepaalde quota te geraken, of simpelweg omdat er subsidiegeld tegenover staat. Wanneer Soufian (Tarikh Janssen) en Sibel (Dilan Yurdakul) lucht krijgen dat ze daarom gecast zijn voor een nieuwe tour met Jo (Han Kerckhoffs) en Denise (Els Dottermans) die al jaren hetzelfde stuk (‘een zielige zwendel onder het mom van kunst’) brengen (‘Bij elke herneming worden wij ouder en lelijker’) dat maar een handvol toeschouwers nog weet te trekken, zijn ze dan ook erg boos.

Zo’n voorstelling waar we maar niet genoeg van krijgen is Genoeg! Drie elementen zorgen voor een weergaloze voorstelling. Eerst en vooral is er de ijzersterke tekst van Dimitri Leue waarmee hij zijn eigen meesterwerkje ‘Het kleine sterven’ moeiteloos overklast. Doe daarbij een topcast met Warre Borgmans als de bemoeizieke meneer Genoeg, Wilfried De Leeuw, de politieke nestor die maar geen afscheid kan nemen van het politieke toneel: ‘Als ik weg ben, dan ben ik echt weg hé.’, die de verpersoonlijking is van de graaicultuur, de oude politiek van smeergeld ontvangen (o.a. van de immo lobby n.v.d.r.), homofoob, seksistisch en racistisch is (‘Ga terug naar Holland en maak ze daar gelukkig.’, ‘Het is tijd voor een Nexit’, …), Michaël Pas die zijn zoon Stefaan speelt die het tot premier schopte en er een wat saai maar degelijk imago op nahoudt tot ie in het oog van een internetstorm terecht komt wanneer een seksfilmpje viraal gaat (‘We zitten momenteel aan 21 miljoen views!’ meldt Wilfried fijntjes) waar hij de liefde bedrijft met de kunstenares met migratieachtergrond Aicha Beck (prachtige rol van Sara Lâm die in feilloos Algemeen Nederlands poëtische woordporno brengt verwijzend naar libellen, dan weer door de alliteratie als stijlfiguur te hanteren die als een waar orgasme in de oren klinkt) en voeg daar tenslotte nog een modern maar ook ingenieus lichtplan aan toe en je hebt een waanzinnig straffe voorstelling. 

Met Un loup pour l’homme is Violette Pallaro na haar debuut Tabula Rasa aan haar tweede voorstelling toe. Ook hiervoor deed ze beroep op getuigenissen van mensen om tot een productie te komen die focust op de rollen die we in het dagelijks aannemen. Ofwel: hoe we soms zelf een toneeltje opvoeren afhankelijk van de omstandigheden. Het levert helaas een aaneenschakeling van korte scènes op waardoor de creatie erg fragmentarisch en wat vrijblijvend aanvoelt. En ook al duurt Un loup pour l’homme maar een uurtje, toch weet ze niet altijd te boeien. Dat komt omdat sommige verhaaltjes gewoon niet sterk genoeg zijn.