Vanmiddag ging in Kinepolis Antwerpen de Vlaamse versie van Sing 2 in première. Niemand minder dan o.a. Daan, Billie Leyers, Rik Verheye, Walter Baele en de innemende Sien Eggers waren aanwezig in zaal 24 om het eindresultaat te zien. Wat veel mensen namelijk niet weten, en wat Sien treffend aanhaalde tijdens een interview met haar jongere naamgenote die Ketnetwrapster is, is dat stemmenwerk doen voor animatiefilms een behoorlijk eenzame bezigheid is. Toneel, tv en films zijn doorgaans teamwork, waarbij je samen met je collega’s op de set of op het podium staat. Maar bij animatiefilms ben jij het en de stemmenregie in een studio. Gescheiden met glas ertussen.

Feministisch (Penelope Cruz zien we er o.a. een ‘We should all be feminists’ t shirt in dragen), ontzettend emotioneel, bloedmooi, maar ook zeer aangrijpend wanneer het thema rond de Spaanse burgeroorlog onder dictator Franco naar boven komt. Dat is Madres paralelas, de jongste prent van de Spaanse cineast Pedro Almodóvar die ook hierin zijn liefde voor het theater toont. In Venetië won Cruz een award voor beste actrice. Wat ons betreft zit er nog meer in. Zowel voor de film, voor haar en haar tegenspeelster Milena Smit.

De zestigste animatiefilm – de allereerste was Sneeuwwitje en de zeven dwergen in 1937 waar wokers anno 2021 van gruwelen omdat een vrouw erin zonder haar toestemming te geven gekust wordt – van Walt Disney Animation Studios is een degelijke prent geworden die weliswaar niet onder de huid kruipt. Toch houden we er meer van dan van pakweg Coco. Hoewel die laatste wellicht stilistisch veel mooier was, vinden wij vooral het verhaal van Encanto universeler en het vertelritme net als de opzwepende eclectische Colombiaanse muziek van Germaine Franco en Lin-Manuel Miranda (hoewel Dos Oruguitos verdacht veel doet denken aan Under the sea) heel wat meer dynamiek aan het geheel geven. Wat beide films wel gemeenschappelijk hebben, is het warme dekentje dat over de kijker getrokken wordt. Encanto is dan ook bovenal een prima eindejaarsfilm.

Een behoorlijk lange zit (2,5 uur) voor een verhaal dat ook veel korter verteld kon worden. Dat is House of Gucci van Ridley Scott (o.a. Alien, Blade Runner, Thelma & Louise, 1492: Conquest of Paradise en Gladiator). De film die gebaseerd is op het boek van Sara Gay Forden is gewoon té lang, té grotesk (niet in het minst door de acteerprestaties) om onder de huid te kruipen, wat ook grotendeels komt door het zware accent van Lady Gaga, shots die erg gekunsteld over komen, het operateske dramatische gehalte en een parade aan pruiken.

De Noorse donkere romantische dramedy The worst person in the world is een liefdesbrief aan alle vrouwen die niks afmaken maar uiteindelijk toch hun leven in de plooi krijgen. Het is het soort prent dat je meteen ook zin geeft om – net als tijdens die amour fou die we beleefden in onze studententijd, toen we smoorverliefd waren op een Griekse en prompt een avondcursus modern Grieks gingen volgen – om je in te schrijven om Noors te leren. Want hoe lekker bekt ‘eclectische smaak’ niet in die taal? Ter info: het klinkt precies net zoals in de onze.