Soms komen we een theaterzaal buiten met het gevoel ‘hier moeten we nog een nachtje over slapen voor we iets op papier zetten’. Bij ‘Vita Siyo Muchezo Ya Watoto ‘ (‘Oorlog is geen kinderspel’ ) van Théâtre & Réconciliation en KVS is dat ook het geval. Puur als theaterstuk vinden we het te fragmentarisch, te weinig coherent en een aantal momenten werken niet echt. Op een bepaald ogenblik zijn we gewoon naar de diapresentatie van een reis naar Goma aan het kijken die door Valentijn Dhaenens live van commentaar wordt voorzien. Het geheel heeft te veel weg van een georganiseerde improvisatie die ter plaatse door regisseur Frédérique Lecomte nog een beetje in goede banen wordt geleid. En toch … De getuigenissen van de moeders die alles achter moesten laten, de kritische kijk op ngo’s, het mechanisme achter kindsoldaten, het doorprikken van de stereotiepe denkbeelden over Afrika, … het zijn stuk voor stuk ijzersterke elementen die je als publiek ook echt raken. Want zoals Jean Coërs het op een bepaald moment zegt: “Kunst is een wapen.” Zo is ‘Vita Siyo Muchezo Ya Watoto‘ een wapen tegen onbegrip en vooroordelen; een wapen in de strijd om verdraagzaamheid en verzoening.

Bruegel van Lisaboa Houbrechts wil te veel in de Bourla. De twee uur durende voorstelling gaat over feminisme, het conflict tussen schepper (Bruegel) en schepsel (Dulle Griet) hier een van de sterkste scènes uit de voorstelling, gender(fluïde zijn), het huidige debat naar aanleiding van de daling van de cultuursubsidies en ook de zoektocht naar de Vlaamse canon zit erin verweven: hier via Bruegel – gespeeld door de immer grappige voormalige percussionist van School is Cool Andrew Van Ostade - die door zijn Dulle Griet verweten wordt niet de wereld te hebben getoond zoals ie werkelijk was, maar zoals de kopers van zijn werk hem wilden zien. Idyllische schilderijen zien we terwijl Bruegel in werkelijkheid arme boeren voor zich zag. Of hoe zo het debat tussen commerciële cultuur en gesubsidieerde ook in Bruegel gevoerd wordt: ‘Mijn uitgever zei: ‘ge zijt nen echte artiest. Ge gaat niets verkopen. We gaan er ‘Bosch’ op zetten.’ Want wie gaat er 20 Bruegels kopen?’

Met zijn politiek geïnspireerd theaterstuk Dragon, toont de Chileense regisseur Guillermo Calderón twee leden van het theatercollectief de Draak. Vroeger was het een Draak met drie koppen, maar nadat een actrice eruit stapte omdat ze een kunstcrisis doormaakte, zijn ze nog met twee. Een schoonmaakster van een tentoonstellingsruimte biedt zich aan die na verloop van tijd ook werd ingezet om mee tentoonstellingen op te bouwen. Het idee? Een re-enactment van de moord op de antikoloniale activist Walter Rodney in 1980, die auteur is van onder andere ‘How Europe underdeveloped Africa’. Wat daarvoor nodig is? Een rode wagen die explodeert waar de twee overgebleven leden van Dragon in zitten. De poetshulp hebben ze nodig om de explosie in gang te steken. Die twijfelt geen seconde en stemt toe. Verder is er nog een papieren zak nodig waarin de walkietalkies moeten zitten die uiteindelijk de explosie zullen veroorzaken.

Waarom heeft een luipaard vlekken en steken bijen? Hoe komt het eigenlijk dat een slang kronkelt? In ‘Anansi’ van Beeldsmederij DE MAAN geeft Ineke Nijssen het antwoord op deze en andere vragen. Het is geen wetenschappelijk exposé, maar een heerlijk uurtje verhalen vertellen rond de mythische spin Anansi uit de Ghanese volksverhalen. Ineke neemt je mee in een wereld waar dieren kunnen praten en op voet van gelijkheid leven met de mensen. Ze vertelt over de sluwe streken van de spin Anansi die er zijn handen niet voor omdraait om zelfs zijn vrouw en kinderen te bedriegen om zelf maar voordeel te behalen. Maar … zelfs de slimste spin krijgt niet altijd haar zin.

Vlijmscherpe maatschappijkritiek verpakt in de vorm van een klucht brengt het jonge de.Ploeg met hun tweede voorstelling Koningskloote. The King is dead, ofwel ‘papa’ke’ voor scheve Debby (Taeke Nicolaï). De kroon dragen valt haar zwaar en eigenlijk is ze nog lang niet over de dood van haar vader heen: ze loopt over van verdriet. De nar Gérard ziet zijn kans schoon om de macht te grijpen. Hij betrekt de bakker (Danny Bouman) in zijn snood plan. Met een valse baard doet ie alsof ie Debby’s vader is. Zij heeft niets door, ook al antwoordt ie ‘ja’ op de vraag hoe oud ze is. Hij geeft haar de raad om te genieten van het leven en haar kroon af te doen, wat haar het valse gevoel van vrijheid zal bezorgen.