Red Notice is al enkele dagen de best bekeken film op Netflix. Geheel terecht want deze Amerikaanse actiekomedie die maar liefst 200 miljoen dollar kostte, klopt moeiteloos zijn genregenoten die dit jaar wél een bioscooprelease kregen maar een stuk zwakker zijn. Een boeiend script, met heerlijke dialogen (‘Waarom draag je dat haarnetje, je bent kaal?’, ‘Ik stuur je naar de ergste plek ter wereld.’ – ‘Je Instagramaccount?’), en details (zo verwijst een bootje in het begin van de film naar Titanic: ‘We’re gonna make it, Rose’, is er onder andere een verwijzing naar Jurassic Park wanneer Nolan denkt dat stieren net als een T rex slecht kunnen zien en Cats: ‘de auditieband van Vin Diesel voor Cats bestaat echt’) zorgen daarvoor. Maar uiteindelijk is het de sterrencast die het allemaal ook weet waar te maken. Dwayne Johnson zien we als John Hartley aan het werk, Ryan Reynolds als Nolan Booth en Gal Gadot als Sarah Black/The Bishop. En er is zelfs een korte cameo van niemand minder dan Ed Sheeran die even ‘Perfect’ zingt.

Wat we ons al jaren afvragen, is waarom heel wat films de jongste tijd per se tegen de twee uur moeten aanschurken zelfs al hebben ze qua storytelling niet al te veel te vertellen. Neem nu Tick, tick… boom, de film van Lin-Manuel Miranda (die gekend is om diens musical Hamilton) naar de gelijknamige musical van Jonathan Larson. Qua verhaal heeft die weinig om het lijf. Musicalschrijver is spe Larson (Andrew Garfield) worstelt al jaren om zijn eerste musical te schrijven die Superbia zal heten. Om de rekeningen te betalen werkt hij in de Moondance diner.

Met The power of the dog lanceert Netflix een van haar eerste films uit een reeks dit najaar in een select aantal bioscopen in ons land. Dat wil zo veel zeggen als: ‘dit zijn ze dan, de titels die wij naar voor willen schuiven voor de Oscars.’ Hoewel dit westerndrama dat geschreven en geregisseerd werd door Jane Campion (o.a. bekend van The piano) naar het gelijknamige boek van Thomas Savage absoluut enkele mooie scènes oplevert die vooral in hun weidsheid helemaal tot hun recht komen op het grote scherm, betwijfelen we of deze film met het beeldje voor beste film zou kunnen gaan lopen. De prent sleept namelijk behoorlijk en weet niet echt kiezen tussen een narratief volgen of een state of mind film die voornamelijk wil focussen op de psyche van de personages waardoor je vis noch vlees voorgeschoteld krijgt.

Neen, een overrompeling was het zeker niet, de eerste dag dat Ghostbusters Afterlife te zien was in onze bioscopen. Vraag is überhaupt of er iemand zat te wachten op deze sequel op Ghostbusters uit 1984 en Ghostbusters II uit 1989. Wij alleszins niet. We kozen voor de 4DX-ervaring die nauwelijks van toegevoegde waarde is. Op wat heen en weer schudden van de stoeltjes tijdens achtervolgingen op een metaalgeest met de wagen en wat windeffecten na, valt er nauwelijks (letterlijk ook) wat spetterends te beleven. Ghostbusters is al met al een genietbare bovennatuurlijke speelfilm (een komedie zouden we hem niet noemen want daarvoor neemt de prent zich te serieus) die weliswaar traag op gang komt.

Een herkenbaar portret van hoe één toxische vrouw, die rookt, aan de wijn en de kalmeringsmiddelen zit, een vernietigende impact kan hebben op het gezinsleven. Dat toont Kom hier dat ik u kus van regisseurs Sabine Lubbe Bakker en Niels van Koevorden naar de roman van Griet Op de Beeck. Marie (Wine Dierickx) is het die als plusmama van Mona al snel toont dat ze het allemaal niet aankan. Het meisje ontdekt haar in de keuken wanneer ze niet kan slapen. Ze vertelt het kind dat ze pillen slikt om gelukkiger te zijn en rustiger met al die stress die ze meemaakt en vraagt haar: ‘Dat blijft tussen ons hé, Mona’.