De zestigste animatiefilm – de allereerste was Sneeuwwitje en de zeven dwergen in 1937 waar wokers anno 2021 van gruwelen omdat een vrouw erin zonder haar toestemming te geven gekust wordt – van Walt Disney Animation Studios is een degelijke prent geworden die weliswaar niet onder de huid kruipt. Toch houden we er meer van dan van pakweg Coco. Hoewel die laatste wellicht stilistisch veel mooier was, vinden wij vooral het verhaal van Encanto universeler en het vertelritme net als de opzwepende eclectische Colombiaanse muziek van Germaine Franco en Lin-Manuel Miranda (hoewel Dos Oruguitos verdacht veel doet denken aan Under the sea) heel wat meer dynamiek aan het geheel geven. Wat beide films wel gemeenschappelijk hebben, is het warme dekentje dat over de kijker getrokken wordt. Encanto is dan ook bovenal een prima eindejaarsfilm.

Een behoorlijk lange zit (2,5 uur) voor een verhaal dat ook veel korter verteld kon worden. Dat is House of Gucci van Ridley Scott (o.a. Alien, Blade Runner, Thelma & Louise, 1492: Conquest of Paradise en Gladiator). De film die gebaseerd is op het boek van Sara Gay Forden is gewoon té lang, té grotesk (niet in het minst door de acteerprestaties) om onder de huid te kruipen, wat ook grotendeels komt door het zware accent van Lady Gaga, shots die erg gekunsteld over komen, het operateske dramatische gehalte en een parade aan pruiken.

De Noorse donkere romantische dramedy The worst person in the world is een liefdesbrief aan alle vrouwen die niks afmaken maar uiteindelijk toch hun leven in de plooi krijgen. Het is het soort prent dat je meteen ook zin geeft om – net als tijdens die amour fou die we beleefden in onze studententijd, toen we smoorverliefd waren op een Griekse en prompt een avondcursus modern Grieks gingen volgen – om je in te schrijven om Noors te leren. Want hoe lekker bekt ‘eclectische smaak’ niet in die taal? Ter info: het klinkt precies net zoals in de onze.

Red Notice is al enkele dagen de best bekeken film op Netflix. Geheel terecht want deze Amerikaanse actiekomedie die maar liefst 200 miljoen dollar kostte, klopt moeiteloos zijn genregenoten die dit jaar wél een bioscooprelease kregen maar een stuk zwakker zijn. Een boeiend script, met heerlijke dialogen (‘Waarom draag je dat haarnetje, je bent kaal?’, ‘Ik stuur je naar de ergste plek ter wereld.’ – ‘Je Instagramaccount?’), en details (zo verwijst een bootje in het begin van de film naar Titanic: ‘We’re gonna make it, Rose’, is er onder andere een verwijzing naar Jurassic Park wanneer Nolan denkt dat stieren net als een T rex slecht kunnen zien en Cats: ‘de auditieband van Vin Diesel voor Cats bestaat echt’) zorgen daarvoor. Maar uiteindelijk is het de sterrencast die het allemaal ook weet waar te maken. Dwayne Johnson zien we als John Hartley aan het werk, Ryan Reynolds als Nolan Booth en Gal Gadot als Sarah Black/The Bishop. En er is zelfs een korte cameo van niemand minder dan Ed Sheeran die even ‘Perfect’ zingt.

Wat we ons al jaren afvragen, is waarom heel wat films de jongste tijd per se tegen de twee uur moeten aanschurken zelfs al hebben ze qua storytelling niet al te veel te vertellen. Neem nu Tick, tick… boom, de film van Lin-Manuel Miranda (die gekend is om diens musical Hamilton) naar de gelijknamige musical van Jonathan Larson. Qua verhaal heeft die weinig om het lijf. Musicalschrijver is spe Larson (Andrew Garfield) worstelt al jaren om zijn eerste musical te schrijven die Superbia zal heten. Om de rekeningen te betalen werkt hij in de Moondance diner.