King Richard is een ijzersterke mainstreamfilm met Oscarpotentieel. De Amerikaanse biografische film over de familie Williams is dan ook een verhaal dat van alle tijden is. Een verhaal dat zeker in de nu meer dan ooit relevant is. Er zitten dan ook verschillende thema’s in. Aan de ene kant Black lives matter, waarbij zwarten het doelwit zijn in Amerika van racistische politieagenten. Verder gaat de prent ook over hoe het geloof twee mensen bij elkaar houdt, want zonder dat zou Oracene (Aunjanue Ellis) al lang de brui hebben gegeven aan haar relatie met Richard Williams, de vader van haar 2 dochters: Venus en Serena. Uit een andere relatie heeft ze drie dochters. Bij momenten is King Richard dan ook een battle of the sexes, feministisch ook, waarbij de vrouw stelt dat haar man niet zo maar beslissingen kan nemen voor haar dochters zonder haar daarbij te betrekken. Het gezin als team krijgen we dus qua concept te zien dus. Maar de belangrijkste verhaallijn is de ‘can do’-mentaliteit die de film uitstraalt met Cinderella als voorbeeld: “The most strongest, the most powerful, the most dangerous creature on this whole earth is a woman who knows how to think. Ain‘t nothing she can‘t do.” Door hard te werken en je te blijven focussen kan je er geraken in het leven. Belangrijk daarbij is om niet te gaan zweven, maar bescheiden te blijven ook al ben je succesvol.

L’événement van Audrey Diwan naar het gelijknamige boek van Annie Ernaux won op het jongste filmfestival van Venetië de Gouden Leeuw. Het Franse drama is meteen ook geselecteerd voor 4 Césars waaronder die van beste film, beste regie, beste aanstormend talent en beste adaptatie. De drie belangrijkste filmprijzen vorig jaar werden dus weggekaapt door vrouwen. Julia Ducournau won namelijk dat jaar ook de Gouden Palm voor Titane en Chloé Zhao ging met drie Oscars aan de haal (waaronder die van beste film, beste regie, en beste actrice in een hoofdrol) nadat die film in 2020 ook een Gouden Leeuw al had gewonnen in Venetië. Vrouwen aan de macht in de internationale filmscene dus.

Een bijzonder sterke film, zowel qua scenario, spel, kleur-, muziek- en lichtgebruik als montage is L’ennemi van Stephan Streker. Die is vrij gebaseerd op waargebeurde feiten rond Bernard Wesphael en diens vrouw Véronique Pirotton. Die laatste werd in 2013 dood aangetroffen in Oostende. Bijna drie jaar later werd de politicus vrijgesproken omdat er redelijke twijfel bleef bestaan of hij al dan niet schuldig was. In L’ennemi heet het personage dat Jérémie Renier neerzet Louis Durieux. Maeva (Alma Jodorowsky) is zijn vrouw. Zij is radiojournaliste. Wanneer zij op een terrasje aan het monteren is, stapt hij naar haar toe. Zij kent hem, hij haar. Hij zegt dat zij de vrouw van zijn leven is waar hij altijd bij zal blijven.

C’Mon C’Mon is zo’n film die langzaam onder je huid kruipt en je pas gaandeweg gaat koesteren. Veel heeft te maken met de fantastische acteerprestatie van Woody Norman als de negenjarige Jesse. Hij is het die mee op sleeptouw genomen wordt door zijn oom Johnny (Joaquin Phoenix) die niet al te veel wil lossen over zijn verleden en de reden waarom hij al een jaar geen contact meer heeft met zijn zus Viv, Jesses moeder, na het overlijden van hun moeder die aan dementie leed.

Voyage voyage van Desireless is meermaals te horen in Compartment no. 6 van de Finse regisseur Juho Kuosmane dat de short list haalde voor de Oscars in de categorie beste buitenlandse film dit jaar. Wie er al eens een lange rit met de nachttrein heeft op heeft zitten, weet dat lang onderweg zijn niet per se matcht met de vrolijke tonen die in deze hit van 1987 te horen zijn. Een van de sterktes van deze prent die gebaseerd is op de gelijknamige roman van Rosa Liksom en de Grand Prix won tijdens het jongste Festival van Cannes, is dan ook dat je gewoon de vermoeidheid, een combinatie van lang niets te doen te hebben en nauwelijks kunnen slapen voelt bij de hoofdrolspelers Yuriy Borisov als Ljoha en Seidi Haarla als Laura.