Een zeer dankbare Kim Wilde die woordjes als ‘Goedenavond’ en ‘Tot ziens’ geleerd had, bracht haar laatste optreden van haar tour dit jaar in een uitverkochte De Roma. Een geweldig jaar heeft ze achter de kiezen en dat mogen afronden voor een ‘fabulous crowd’ in een ‘amazing venue’ bleek voor haar de kers op de taart. Wilde kwam in Borgerhout in een zwart leren pak – ‘Ik hoop dat het er goed uitziet want het voelt verschrikkelijk. Ik doe het allemaal voor jullie Antwerpen!’ - waarbij ze aan een zwarte versie van Mega Mindy deed denken, maar dan zonder masker aan, en met een lichtgevend speelgoedpistooltje in de hand, haar recentste plaat ‘Here come the Aliens’ voorstellen waarvoor ze in 2009 inspiratie opdeed toen ze een UFO waarnam. De 58-jarige Londense zei dat ze geen schrik heeft van aliens – tijdens ‘1969’ droegen enkele crewleden ook zo’n masker op het podium terwijl op de achterkant van haar pak zo’n alienhoofd was afgebeeld, bij de backing op de linkerachterzak van haar broek, of op de zwarte vesten van de rest van de band die maar liefst twee drummers (Emily Dolan Davies en Jonathan Atkinson) telde, drie gitaristen (waaronder Ricky Wilde en een toetsenist/keytarspeler wat een strakke bij momenten naar hard rock/metal refererende sound opleverde. Wilde gaf de Roma mee dat ze geen schrik heeft voor aliens, maar wel voor ‘the human race’, behalve dan haar fans, waar ze ons met haar speelgoedpistooltje voor zou beschermen. In de Borgerhoutse zaal zette ze een U-optreden neer, eentje dat zeer sterk begon, halfweg inzakte tijdens een familiemomentje wanneer Kim samen met Ricky Wilde op akoestische gitaar en haar nichtje Scarlett Wilde als backing ‘Hey mister heartache’ bracht na ‘Bladerunner’, een andere inkakmoment. Ook ‘4 letter word’ waarbij de toetsenist en Emily op drums er bij kwam, kon onvoldoende overtuigen. Naar het einde toe van de show volgde weliswaar het ene hoogtepunt na het andere. ‘View From a Bridge’ en ‘Chequered Love’ leverden al behoorlijk wat voorvocht op bij de fans. Maar tijdens ‘You came’, dat ze opdroeg aan ons, volgde het collectieve orgasme. Je voelde het publiek massaal jeugdsentiment lossen in de zaal, alsof er een soort hormoon was vrijgekomen. Gemolenwiekt werd er dan met de armen, meegezwaaid én een keer in de handen geklapt en kort daarna twee keer. Ambiance? En of!

Een fenomenaal optreden zette The Dire Straits Experience neer in een uitverkochte Stadsschouwburg in Antwerpen. De band rond Chris White, voormalig bandlid van The Dire Straits, bracht niet alleen een weergaloos optreden waarbij alle muzikanten hun kunnen op magistrale wijze etaleerden, ze zorgden er ook voor dankzij zanger en gitarist Terence Reis de classics niet alleen in leven gehouden bleven maar ook vitaal gebracht werden live. Lees: er viel erg veel te ontdekken, ook al omdat lang niet alle songs in de gekende arrangementen gespeeld werden. Zo startte ‘So far away’ bijna reggaeachtig. Maar liefst twee staande ovaties ontving de band, die je bezwaarlijk een coverband kan noemen gezien de hoge reputatie en het feit dat een origineel bandlid meedoet. Zeker wanneer we die hard Dire Straits-fans na een waanzinnig knappe versie van ‘Private Investigations’ met heerlijke bas en dialoog tussen sax en akoestische gitaar, terwijl wat later de bas van Paul Geary in dialoog mocht gaan met de cimbalen van de drums van Andrew Hawkins, ‘Beter dan op plaat’ achter ons tegen elkaar zeggen terwijl ze geestdriftig applaudisseren. Wat. Was. Dit? Zoveel muzikaal talent op het podium en een sound engineer die zijn vak kent, en voor een feilloze sound tekende in de Antwerpse zaal die op akoestisch vlak een grote uitdaging vorm, dat kon niet anders dan resulteren in een erg sterk optreden. En of!

WWWater kwam speciaal vanuit de Atlantische Oceaan, waar ze naar verluidt erg populair zijn en onder water de allergrootste zalen vullen, naar ons land om even een matineeoptreden voor kids te geven in hetpaleis tijdens Sonic Kids. Stijn Meuris zou wellicht bij de gedachte alleen al gruwelen, wat zeggen we kokhalzen om voor peuters, kleuters, tieners en – help! – hun ouders op te treden op zondagmiddag. Feit is dat de kinderen uit Charlotte Adigéry’s hand aten en ze zelf een beetje die verlegenheid uit de allerjongsten moest halen. Lekker chillen op je kussentje of heerlijk meedansen op het podium van de grote zaal, het mocht allemaal van de frontvrouw die bij de start van het concert met microfoonproblemen kampte. Het overgangsstuk tussen draad en micro leverde bij momenten scherpe kraakgeluiden op, maar toen die van de baan waren, kon het R&B elektronica- feestje pas helemaal losbarsten. Of het wat harder mocht, vroeg een jongetje halfweg het optreden, zichzelf nadien verbeterend dat ie ‘middelmatig hard’ verkoos.

De Deense MO, in het dagelijks leven luistert ze naar de naam Karen Marie Ørsted kwam in de AB haar tweede studioalbum ‘Forever Neverland’ voorstellen dat in oktober is uitgekomen. Maar liefst 4,5 jaar deed ze daarover om een opvolger van ‘No Mythologies to Follow’ op de wereld los te laten. Het was maar de vraag of ze de weg naar de Brusselse concertzaal zou vinden, want volgens concullega’s is ze het noorden kwijtgeraakt met haar moeilijke tweede worp. Daar was dan toch niets van te merken aan de Anspachlaan. Zeker, Live Nation Belgium kreeg de grote zaal voor geen meter uitverkocht. Het tweede balkon bleef dicht en enkel de eerste paar rijen van de zetels werden ingepalmd. Beneden was er overigens meer dan voldoende ruimte voor het staand publiek. Punt is dat haar tweede plaat wereldwijd gemengde kritieken krijgt, met een gemiddelde rond de zeven op tien. Dat is toch wel wat streng volgens ons. Zeker als je ziet wat voor een energiek optreden de Deense neerzette en hoe haar fans uit het dak gingen al vanaf het begin van de show waar ze de ene nieuwe song na de andere op het publiek afvuurde. De AB was dan misschien wel niet uitverkocht. Aan de ambiance en het luidruchtig gejoel van de toeschouwers was daar helemaal niets van te merken. Dat was trouwens ook deels de verdienste van het puike voorprogramma: Alma.

It has been a while since two London boys and childhood friends Josh Lloyd-Watson and Tom McFarland formed a band Jungle as J and T. It has been 4 years since their self-titled debut album that instantly conquered the hearts of the listeners and brought them a nomination for the Mercury Prize.