Geen noemenswaardige verrassingen vallen er te zien in Aline, de film van Valérie Lemercier die vrij geïnspireerd is op het leven van Céline Dion. Dat de film niet Céline heet, komt omdat de wereldster de film niet geautoriseerd heeft. Sterker nog, de twee hebben elkaar nooit ontmoet. En dat is al meteen knudde. Net als veel biopics over de carrière en het privéleven van een superster is ook deze aan de lange kant, hij duurt meer dan twee uur en er had om de spanningsboog wat strakker te maken gerust een kwartier af gemogen. Dat, naast het feit dat het een vrije interpretatie is op basis van datgene wat we voornamelijk al weten, zorgt ervoor dat je niet overdonderd bent na het zien van de film. Er valt dus niets nieuws te zien. Weliswaar is er hier en daar wat om artistieke redenen toegevoegd om de storytelling van de prent kunstmatig sterker te maken. Zo vertelt Aline in deze film aan haar echtgenoot tijdens een maaltijd dat ze zwanger is, wat ook echt gebeurd is. Wat verzonnen is, is dat ze dat doet door ‘BB’ met haar vinger te schrijven in de wortelpuree van haar man.

De beste Vlaamse film van 2021. Dat is Dealer van Jeroen Perceval die daarmee ook nog eens voor zijn regiedebuut voor een langspeelfilm tekent. Een donkere prent – ook de kunst kan ons niet gezond maken of houden, stelt die - levert hij af waar elk personage getroubleerd is en geen liefde (meer) kent. Een film ook waar voor niemand een greintje hoop te zien is omdat iedereen vervalt in oude en slechte gewoontes. Stellen dat Dealer rauw is, zoals sommige filmcollega’s hem beschrijven, vinden we echter niet correct. Perceval is vooralsnog geen Vlaamse Gaspar Noé. De beeldtaal die hij hanteert is dus al met al nogal braafjes, constant weliswaar meanderend tussen de rijkeluisbuurten (de Bourla, The Jane …) en de goot (de wijk rond het Antwerps Sportpaleis, metrostations …).

Seks en relaties. Daarover gaat Les Olympiades, de jongste film van Jacques Audiard die vernoemd is naar de naam van het dertiende district van Parijs. Zijn prent met muziek van Rone, start stormachtig en passioneel maar vervalt vanaf ze zeventigste minuut in saaiheid en frigiditeit om uiteindelijk tot een evenwichtig einde te komen waarin het leven van alle hoofdpersonages zich in de (seksuele) plooi lijkt te leggen.

Met Eternals introduceert Marvel nieuwe superhelden.  Niet alleen daarom werd er hoog uitgekeken naar deze nieuwe prent. Niemand minder dan Oscarwinnares (Nomadland) Chloé Zhao zat in de regiestoel. Dat schept verwachtingen, zeker ook als je weet wat voor een gigantische mediacampagne er ingezet wordt voor deze titel. Maar net als bij Nomadland vertraagt het vertelritme soms zodanig dat Eternals ronduit vervelend en saai wordt. We kunnen ons niet herinneren dat we ooit twee keer op onze klok hebben gekeken tijdens een recente Marvelfilm. Hier was dat het geval, na een uur en nog eens na anderhalf uur. Eternals lijkt dus soms eeuwig lang te duren maar klokt dan toch uiteindelijk af op twee uur en zesendertig minuten wat lang is. Zeer lang. En uiteraard is er een cliffhanger tijdens – met Harry Styles als Eros - en na de aftiteling. Er komt dus een vervolg.

‘Komt daar een film van?’ hoorden we enkele weken geleden een meisje aan haar vriendje vragen in Kinepolis toen we de trailer van Last night in Soho te zien kregen. De jonge vrouw in kwestie had de Amerikaanse Anya Taylor-Joy meteen herkend en associeerde haar dan ook met die fenomenale Netflixserie ‘The Queen’s Gambit’ waarvan ze dacht dat er nu een filmversie zou komen. Niet dus. In Last night in Soho refereert Anya weliswaar even naar die rol die haar internationale bekendheid bezorgde, vooral wanneer haar personage Sandie voor het eerst geïntroduceerd wordt. Dat mystieke, dat gracieuze, en vooral ook, dat vingertje aan haar kin terwijl ze in de spiegel kijkt, komt dan ook even terug in deze film.