Met ‘Fastlove’ haalde Gracia Live de sfeer van de jaren ’80 en ’90 terug naar de Stadsschouwburg van Antwerpen. Het publiek werd getrakteerd op een selectie hits van Wham! en George Michael zoals: ‘I‘m Your Man’, ‘Faith’, ‘Last Christmas’, ‘Careless Whisper’ en ‘Wake Me Up Before You Go Go’. Zanger Andrew Browning en zijn band deden er alles aan om ons met dit muzikaal eerbetoon aan George Michael een onvergetelijke avond te laten beleven. En hoewel het een leuke avond nostalgie was, konden we de avond moeilijk onvergetelijk noemen. We hadden het gevoel dat we naar de afgezwakte versie van het origineel aan het kijken waren. In vergelijking met de gelijknamige show die op het Londense West End stond, waren er minder muzikanten, minder belichting, minder danseressen en geen extra backing vocals. Het voelde een beetje aan als kijken naar een B-cast: het was nog altijd entertainend, maar niet het beste.

Met Gonzo trekt Abattoir Fermé vakkundig de meditatie-, yoga-, en bij uitbreiding de ganse wellness-sector door de mangel in een heerlijk absurde voorstelling. Ook het publiek dat naar dat soort sessies trekt, waar vaak een hoek vanaf is, wordt heerlijk bespot. Abattoir Fermé voert uitvergrote personages op. Zoals Frank, ex-journalist, ex-gedetineerde en licht ontvlambaar die vooral wil ‘voelen’ (lees seksueel geobsedeerd is) en er erg veel zin in heeft. Charlene, de zeer sceptische Hollandse hipster/huppeltrut die alles in vraag stelt en zich dus voor geen honderdste van een millimeter open stelt voor deze sessie, is ook van de partij. Zij is al van bij de start ontgoocheld omdat de sessie minder exclusief is dan ze dacht omdat er nog een ander koppel is. Amy zal dan ook telkens wanneer ze kan, de mislukte ‘Sein oder nicht sein das ist die Frage’ actrice Charlene kleineren met het hilarische: ‘Charlene, weet je wat dat is? Dat is het allerkleinste viooltje dat alleen voor u speelt.’

Mooi en lief, zo beschrijft een meisje het uitverkochte optreden van de Noorse Aurora wanneer ze de zaal aan de Noordersingel verlaat. Aurora bracht dan ook een begeesterend, betoverend en helend concert waarbij ze erg attentvol was voor haar fans. Briefjes en cadeautjes ontving ze dan ook met een zekere schuchterheid. ‘Het voelt als Kerstmis, Nieuwjaar en een huwelijk in één’ zei ze daarover. De artieste weet dan ook dat haar songs veel betekenen voor haar fans, nummers die hen troost kunnen bieden. Met “Het is lastig om een emotionele mens te zijn tegenwoordig. Dit nummer is voor iedereen die door een moeilijke periode gaat.” kondigde ze ‘Through the eyes of a child’ aan. Bloedmooi, doodeerlijk, breekbaar, spontaan en authentiek zong ze het nummer. Aurora lijkt op muzikaal vlak het liefdeskind van Enya, Dua Lipa en Björk, maar is toegankelijker dan die laatste. Qua looks ziet ze er dan weer uit alsof ze zo uit een sprookje komt, of een verhaal met een mythisch wezen, een bosnimf in de hoofdrol. Op live-vlak houdt ze het midden tussen een timidere versie van Shakira, met een zekere sensualiteit in haar (buik)dans, en de poëzie, het naïef kinderlijke van SIA zowel in de dans als in de hand-en vingerbewegingen die naar de hemel reiken. Dat contrasteert met de heel intimistische, trage parels zoals opener ‘Nature Boy’ van Nat King Cole dat ze a capella brengt en verzoeknummer ‘Life on Mars’ van David Bowie dat ze begeleid door Aksjell aan de toetsen, een stuk trager dan het origineel, maar o zo hemels, moeiteloos haar hoge noten halend liet horen. Die song kreeg plots een etherisch karakter alsof ze het nummer op magistrale wijze heruitgevonden had. Aksjell keeft trouwens haar recentste plaat gecoproduceerd. Aurora gaf mee dat de twee in de toekomst nog meer zullen samenwerken.

Deva Premal & Miten with Manose bouwden de Stadsschouwburg van Antwerpen om tot een Boeddhistische tempel. Een waar ontzettend veel liefde, samenhorigheid en respect voor elkaar aanwezig was. Deva Premal en Miten werden live begeleid door de Nepalese Bansurifluitspeler Manose, multi-instrumentalist Joby Baker en Rishi op percussie. Het concert trok de kaart van de meditatie, en het transcendente in mantra’s, repetitieve gezangen waar het publiek aan mocht deelnemen. En hoewel het genre, dat Ingeborg in ons land recent onder de aandacht bracht met ‘Gratitude’, compleet belachelijk gemaakt wordt in bepaalde (social) media, kon Soul Happenings vzw alle beschikbare tickets voor dit optreden moeiteloos aan de man brengen. En dat zonder je om de oren te slaan met affiche- en advertentiecampagnes. Het toont aan dat er nood is in onze samenleving voor zingeving, voor mindfullness, voor onthaasting en dat dit alles net als yoga niet meteen een voorbijgaande hype lijkt maar het resultaat van een zekere bewustwording dat een harde samenleving die zich achternaholt niet de oplossing is voor de vraagstukken en levenskwaliteit van morgen. En neen, het zat niet vol geitenwollensokken dragende op Wouter Van Besien (Groen) stemmende toeschouwers in het publiek. Dat was immers zeer divers. Jong, oud, man, vrouw, vegetariër, veganist, flexitariër, alleseters, vleeseters, gelovigen, ongelovigen, mensen die er een dure of net sobere levensstijl op nahouden, fans van mainstreammuziek, of alternatieve, …ze waren er allemaal.

It feels a “Lifetime” has passed since GusGus last visited Riga, Latvia. As the lead singer Daniel Ágúst Haraldsson stressed out - it’s been too long, and the crowd agreed with an outcry.