Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!! Ze deed het Kylie Minogue! De première van haar Europese tour in het net gerenoveerde en in no time uitverkochte Koninklijk Circus was gewoonweg de max. In Amsterdam treedt ze op in AFAS Live (capaciteit: 6000), in Brussel koos Live Nation Belgium voor het pas gerenoveerde en veel intiemere Koninklijk Circus (capaciteit: 2000) dat met deze vijftigjarige Australische popprinses een eerste topnaam wist te scoren. Ook de rest van de concertagenda is er al aardig gevuld. Het ziet ernaar uit dat onze favoriete Brusselse clubzaal haar start dus niet gemist heeft. Kylie Minogue kwam haar jongste album ‘Golden’ – haar veertiende ondertussen - voorstellen waarin ze de countrypop- en dancekaart trekt.  Een buitenkans dus, in vergelijking met wat ze in Amsterdam doet, om haar in een voor haar doen kleine zaal aan het werk te zien. En wat bleek ze erg goed bij stem, zeer goed geluimd en een strakke show bij te hebben! Criticasters (waaronder de vooringenomen ‘kwaliteits’-pers) legde ze het zwijgen op. Want jawel, die nieuwe songs uit haar jongste plaat werkten gewoon live zoals ‘A lifetime to repair’, over de ups en downs in het leven waarbij het publiek massaal mee aftelde van 6 naar 1 en ‘Stop me from falling’ dat gewoon stevig meegezongen en meegeklapt werd. Tijdens die song tekenden we trouwens ook een heerlijke versnelling op.

Na enkele generale repetities op het recreatiedomein De Schorre in Boom deze zomer, was Above and Beyond (Jonathan Grant, Tony McGuinness en Paavo Siljamäki) er klaar voor om Trix in trance te brengen. De Londense dj-act bracht de uitverkochte zaal aan de Noordersingel alvast in de stemming via Spencer Brown. Opvallend aan de hoofdact is met stip hun communicatie met het publiek. Die verloopt niet via een MC maar met teksten die ze ter plaatse tikken en projecteren tussen de visuals wat moeiteloos een communitygevoel oproept zoals in ‘We kwamen hier voor de muziek. De muziek is hier voor jullie. En in de ruimte waarin jullie vertoeven zitten jullie toekomstige vrienden’ en ‘Antwerp it’s great to steal some time with you tonight.’ Hun vierde studioalbum Common Ground is dit jaar uitgekomen, en heeft gemengde reacties ontvangen. ‘Always’ en ‘Tightrope’ brachten de dj’s onder andere uit die plaat. Dat laatste nummer via ‘Time to share some common ground. Where‘d you go? Please, does anyone know?’ als geprojecteerde tekst.

Een zeer teleurstellend routineus optreden zette Echo and the Bunnymen neer in de Roma. De postpunk/new wave-band heeft hun nummers uit de jaren ’80 in een nieuw jasje gestoken op hun recentste album ‘The stars, the oceans & the moon’. Opvallend daarbij in de nieuwe arrangementen is de aanwezigheid van strijkers. Opvallend daarbij in de Roma was net de afwezigheid van live strijkers (o.a. bij ‘Never stop’). Als die al te horen waren, kwamen die namelijk uit een doosje. En ook de accordeon in ‘Rust’ kregen we niet te zien. Laten we stellen dat zulke keuzes toch wel erg budgetvriendelijk aanvoelen. Ian McCulloch en co serveerden een avond lang vooral meer van hetzelfde. De ene noemt dat wellicht een coherente set, wij noemen dat vlak, eentonig en saai. Op ‘Nothing lasts forever’ en ‘Walk on the Wild Side’ van Lou Reed na dan waarbij de band de midtempokaart trok, de akoestische gitaar bovenhaalde en de elektrische tijdens die Reedcover deed huilen. Alle ‘doo doo doo’-s ten spijt in dat laatste nummer, de toeschouwers zongen of klapten nauwelijks mee. Het zelfde deed zich voor tijdens ‘Bring on the dancing horses’, nummer dertien op de set.

Wanneer het publiek op het einde van een concert zoals dat van Angelo Branduardi een staande ovatie geeft, en de ‘oho’-s uit laatste toegift ‘Cercando l‘oro’ spontaan begint te zingen, waarop de band via basgitaar en vervolgens de rest van de muziekinstrumenten (viool, gitaar, toetsen en drums) voor die gevraagde reprise gaat, dan weet je het wel. Dat het een prima optreden was en de sfeer er goed inzat in de Stadsschouwburg in Antwerpen. Opvallend trouwens want als je ons twee uur eerder had voorspeld dat het zo zou eindigen, hadden we daar ons geld niet op durven inzetten. Een eerder rustig en bedaard publiek daar stond de Italiaanse troubadour immers aanvankelijk voor te spelen. Tot ie de uptempokaart trok, dan klapte het publiek mee dat het een lieve lust was en beeldde je je in wat voor heerlijke folky taferelen dit optreden had kunnen veroorzaken als er een dansvloer had geweest en iedereen in traditionele renaissance/barok-kledij gehuld was.

Een weergaloos optreden dat zo als eindejaarspecial op tv zou kunnen komen, leverde Katie Melua (34) af in een uitverkochte Bozar. De Georgische-Britse had voor de gelegenheid het 18-koppige Gori Women’s Choir mee naast haar muzikanten en bracht samen met hen een hemels, dromerig, lieflijk optreden waar niets op af te dingen viel. Melua had zelfs oog voor haar fans. Zo wist ze dat er een Roemeense klas in de zaal zat die speciaal voor haar een Georgisch liedje geleerd had. Dat liet ze hen voor haar zingen net voor ze zelf aan de toegiften begon. De zangeres leek oprecht geëmotioneerd van dat gebaar. Heerlijk om haar een puur en nuchter human being te zien wezen in de prachtige Henry Leboeufzaal. Zo zien we haar gewoon naast het koor staan en zich laten begeleiden door de dirigente tijdens een prachtig en fragiel meerstemmig ‘The little swallow’ dat het koor en zij a capella feilloos brachten. De Bozar smulde. Niet meer dan logisch ook dat na tweede toegift ‘Maybe I dreamt it’ een eerste staande ovatie volgde, stevig applaus en gejoel. Dat deed het publiek nog eens dunnetjes over na laatste toegift ‘What a wonderful world’, een cover van Louis Armstrong.