30 jaar, of 33 jaar – het is hoe je het bekijkt – Kommil Foo dat moet gevierd comme il faut, dachten de broers Walschaerts. Tijd dus om een best of op hun publiek los te laten zowel qua tekst als qua zang. Geen gewone best of, want na zo veel materiaal aan vhs cassettes, dvd’s en cd’s doornemen, kan je onmogelijk alles brengen. Songs als ‘Pijp uit’, ‘Ze houdt teveel van mij’, ‘Prinsesje’, ‘Beste banaan’, ‘Ik vrees dat je man het weet’ en ‘Worsten’ haalden de voorstelling bijvoorbeeld niet. Om maar te zeggen dat de oogst na drie decennia zo groot is dat het duo niet al hun topnummers in een avondvoorstelling kan stoppen. De songs – zoals ‘Speer’ – die ze  wel brengen, staken ze overigens in een nieuw jasje (hoewel Mich een oud glitterjasje dat ie ooit nog in Amsterdam kocht en André Hazes nog zou gedragen hebben op een repetitie). Mich die in Berchem bijzonder goed bij stem bleek, haalde moeiteloos de hoogste regionen van zijn stemregister, bracht het nummer deels in parlando, maar toonde vooral wat voor een meester hij is in dynamiek in een nummer brengen, waarbij hij tijdens de vocale uithalen ook de metalhead uithing door duivelstekens te maken met zijn vingers. Een man die zich voordoet als held maar eigenlijk een slachtoffer is.

De perfecte voorstelling om een lekker clickbait artikeltje over te schrijven. Dat dreef ons – het is te zeggen we namen de tram - naar de Kaaistudio’s waar Seks(e)(n) van deKoe en Mugmetdegoudentand in première ging. Wat we uit de vorige voorstelling Achter Af onthielden? Dat ze bij de Koe wel wat durven recupereren. Die ‘Nieuw werk hebben ze toch gezegd, hé?’ van Peter lijkt dan ook zelfkritisch – en relativerend in het begin van de voorstelling. In Seks(e)(n) is het dus niet anders en niet alleen omdat de sofa er hetzelfde rood uitziet als in hun vorige voorstelling. Willem de Wolf, Peter Van den Eede en Natali Broods hebben er voor de gelegenheid Lineke Rijxman bijgehaald zodat ze twee koppels kunnen vormen (de Hollanders bij de Hollanders en de Vlamingen bij de Vlamingen, dan weer de mannen bij de mannen en de vrouwen bij elkaar). Zo zien we Natali en Lineke even intens kussen zodat er boven de bovenlip van Natali zelfs wat huiduitslag te zien is. Achteraf stelt die laatste dat ze niet meer weet of ze nu nog 100% hetero is. Voor alle duidelijkheid, deKoe speelt vaak met waarachtigheid, waarheid en spel zodat je nooit echt helemaal weet of en in welke mate zo’n uitspraak samenvalt met de acteur of actrice die de uitspraak doet. Als toeschouwers van hun eigen voorstelling doen ze zich voor op zoek naar een opening bij de start. ‘Mijnenveld’ staat er, verwijzend naar het programmablaadje, waarop al meteen de vraag gesteld wordt ‘Wanneer begint het eigenlijk?’

Met Closer brengt de Spelerij het werk van de Britse auteur Patrick Marber naar de Vlaamse CC’s. Een voorstelling die geen al te fraai beeld toont van mensen en relaties. Neen, een Who’s Afraid of Virginia Woolf is het niet. Daarvoor is de tekst - Mathijs Scheepers stond in voor de vertaling - te braaf (ook al is die expliciet seksueel geladen), zelden cynisch en nauwelijks giftig (hoewel fragmenten als ‘Is hij hier, jouw appendix?’, ‘jouw leugenares’, ‘Ik hoop dat je zeer ongelukkig word.’, ‘Daar twijfel ik niet aan’, ‘Hij is dus dermatoloog. Kan het saaier?’ – ‘Volgens mij in memoriams schrijven?’ wel kunnen tellen). Maar dat liefde, lust, jaloezie en agressie vaak in elkaars nabijheid vertoeven, toont Closer dan weer wel. Charlotte Anne Bongaerts zet een ontwapenende prachtprestatie neer als de stripteaseuse Elise (de echte naam van haar personage dat in het dagelijks leven als Marie door het leven gaat). Bongaerts twerkt en schudt tijdens een nummer met haar bovenlijf, gaat op handen en voeten, kijkt geil naar het publiek, leunt wat tegenover een barkruk terwijl ze haar fraai achterwerk prompt naar achteren duwt. Marie is het meisje dat in het ziekenhuis de mislukte schrijver Daan (David Cantens) ontmoet die dan maar om den brode ‘in het Siberië terecht kwam van de journalistiek’: hij schijft in memoriams nog voor de man of vrouw in kwestie dood is vol eufemismen zoals ‘hij was een gezellige kerel. Dat is een alcoholicus’. Over brood gesproken, Marie zal voor Daan vallen en besluit alle liefde te geven aan de man die de korstjes van zijn boterham snijdt en die haar het eufemisme ‘ontwapenend’ geeft. Vallen dat had ze namelijk al – letterlijk - net gedaan en vandaar dat ze terecht was gekomen in het hospitaal.

Mesut Arslan maakt van Who’s afraid of Virginia Woolf een immersive experience waarbij een politiek spel gespeeld wordt om een publieke discussie te winnen in de KVS Box. De tekst van Edward Albee uit 1962 blijft 57 jaar na datum nog steeds erg scherp, destructief en giftig. En die giftigheid blijkt dan nog eens besmettelijk ook. In die zin dat het oudere, destructieve en disfunctionele koppel: de rationele gastheer George (Frank Dierens) en de impulsieve gastvrouw Martha (Darya Gantura) - die hier samen de desillusie van de American Dream verpersoonlijken - het jonge, frisse en idealistische Nick (Rashif El Kaoui) – Honey bezoedelt en meesleurt in hun gitzwarte spel dat rond hiërarchie (domineren of gedomineerd worden), groepsdruk en macht draait en het jonge koppel als toeschouwers gebruikt die door hen beïnvloed moeten (omdat ze straks misschien net als Martha en George hetzelfde lot zijn beschoren).

‘Wat zouden jullie doen?’ vraagt Dahlia Pessemiers-Benamar die de rol speelt van de Marokkaanse moeder van een geradicaliseerde dochter in Dihya. Het antwoord is wat ons betreft simpel: ‘Je dochter beter opvoeden, minder in zwart-wit denken (‘Leraars zijn er om het systeem in stand te houden. Ze ging niet naar school.’) en elke vorm van geweld afkeuren.’ Zelf was de moeder van Dihya ooit een vurige activiste die onder andere de strijd aanging tegen arm en rijk. Van afgehakte handen in Congo, over de taalstrijd van de Vlamingen die oorspronkelijk door Franstalige rechters werden terechtgesteld tot bommen die op Bagdad gegooid worden, de woede is onderhuids erg voelbaar. Woede die danseres Sandra Delgadillo ook uitbeeldt in haar choreografie. Ze staat geleidelijk aan recht vanuit een liggende positie, met het hoofd en de lange haren naar beneden gericht. Zacht bijna sluipend een boog met de rechtervoet tekenend op de vloer, dan weer op handen en voeten voortschrijdend, uiteindelijk een blik werpend op het publiek. Een blik die alles meteen samenvat. Dit is geen boosheid meer. Dit gaat verder dan dat. De boosheid is omgeslagen naar diepe haatgevoelens die na verloop van tijd ook op stevige rockmuziek tot uiting – of beter – ontploffing komen in een explosieve dans die uitbeeldt wat er zich mogelijks in Dihya’s hoofd heeft afgespeeld.