Seks en relaties. Daarover gaat Les Olympiades, de jongste film van Jacques Audiard die vernoemd is naar de naam van het dertiende district van Parijs. Zijn prent met muziek van Rone, start stormachtig en passioneel maar vervalt vanaf ze zeventigste minuut in saaiheid en frigiditeit om uiteindelijk tot een evenwichtig einde te komen waarin het leven van alle hoofdpersonages zich in de (seksuele) plooi lijkt te leggen.

Met Eternals introduceert Marvel nieuwe superhelden.  Niet alleen daarom werd er hoog uitgekeken naar deze nieuwe prent. Niemand minder dan Oscarwinnares (Nomadland) Chloé Zhao zat in de regiestoel. Dat schept verwachtingen, zeker ook als je weet wat voor een gigantische mediacampagne er ingezet wordt voor deze titel. Maar net als bij Nomadland vertraagt het vertelritme soms zodanig dat Eternals ronduit vervelend en saai wordt. We kunnen ons niet herinneren dat we ooit twee keer op onze klok hebben gekeken tijdens een recente Marvelfilm. Hier was dat het geval, na een uur en nog eens na anderhalf uur. Eternals lijkt dus soms eeuwig lang te duren maar klokt dan toch uiteindelijk af op twee uur en zesendertig minuten wat lang is. Zeer lang. En uiteraard is er een cliffhanger tijdens – met Harry Styles als Eros - en na de aftiteling. Er komt dus een vervolg.

‘Komt daar een film van?’ hoorden we enkele weken geleden een meisje aan haar vriendje vragen in Kinepolis toen we de trailer van Last night in Soho te zien kregen. De jonge vrouw in kwestie had de Amerikaanse Anya Taylor-Joy meteen herkend en associeerde haar dan ook met die fenomenale Netflixserie ‘The Queen’s Gambit’ waarvan ze dacht dat er nu een filmversie zou komen. Niet dus. In Last night in Soho refereert Anya weliswaar even naar die rol die haar internationale bekendheid bezorgde, vooral wanneer haar personage Sandie voor het eerst geïntroduceerd wordt. Dat mystieke, dat gracieuze, en vooral ook, dat vingertje aan haar kin terwijl ze in de spiegel kijkt, komt dan ook even terug in deze film.

Wes Andersons tiende prent The French Dispatch, met muziek van Alexandre Desplat en Randall Poster, gaat over een fictief Amerikaans magazine dat uitgegeven wordt in het Franse stadje Ennui-sur-Blasé. Zeker, visueel is de film die kleur afwisselt met zwart wit (zoals in een tijdschrift) alsook het veranderen van beeldgrootte (vierkant – rechthoek) absoluut de moeite. Maar toch weet deze 103 minuten durende prent die als “een ode“ aan de literaire journalistiek kan beschreven worden ons niet overtuigen omwille van de slappe spanningsboog en het trage, slepende vertelritme. Dat komt ook omdat de film eigenlijk vier verhalen bundelt waarbij je als kijker steeds moet schakelen en een tussentitel te zien krijgt. Kan je door een magazine bladeren en daar de stukken uit kiezen die je interesseren terwijl je de andere kan negeren, dan kan dit niet in de bioscoop waar je ofwel na een tijd afhaakt en naar huis gaat of de ganse prent moet uitzitten. Thuis kan je dan weer wel de zaak doorspoelen. Punt is dat veruit het eerste verhaal het boeiendste is. Wellicht ook omdat de tieten van Léa Seydoux en de scène met het likje verf dat Benicio del Toro als de gedetineerde artiest Moses Rosenthaler op haar buik aanbrengt, de aandacht trekt en ons weet te prikkelen.

Een tergend trage slepende film van bijna twee uur en twintig minuten is Annette dat Leos Carax regisseerde geworden en daarvoor in Cannes de prijs won voor beste regie. Het muzikale psychologische drama voelt behoorlijk theatraal en operatesk aan, eerder dan dat je er een pop musical in zou horen. De plot is hoewel erg actueel (stand up comedian wordt o.a. beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag door zes vrouwen in de song ‘Six women have come forward’) tamelijk dun omdat je nooit echt het gevoel krijgt dat op de psyche van het hoofdpersonage Henry McHenry (Adam Driver) na de andere goed uitgewerkt zijn. Maar vooral: zijn vrouw Ann (zangstem door Catherine Trottmann, spel door Marion Cotillard) sterft halfweg de film waardoor de beste zangeres uit de film niet langer te horen is, het muzikale niveau begint te zwalpen (Driver moet in het tweede deel vooral de zang voor zijn rekening nemen en dan valt het vooral op dat ie geen getraind zanger is), de prent daardoor water begint te maken om net niet te zinken voor het einde.