20 jaar bestaat het Cultuurcentrum van Merksem en dat werd gepast gevierd met Stan Van Samang op de schoot. Het was Stans allereerste optreden in dat CC, wat al meteen aanleiding was voor wat geplaag van Eric Melaerts die stelde dat het ongeveer zijn negende afspraak moet zijn geweest. ‘Ik ben blij dat ik u hier eens naar heb meegebracht.’ stelde ie terwijl hij later in het concert opnieuw terugkwam op Stans vuurdoop door te melden dat ook Sarah Bettens hier verschillende keren gestaan heeft. Stan liet het publiek even ‘Hip hip hip hoera’ uitschreeuwen voor het CC en antwoordde ‘Dat is altijd leuk, ne verjaardag.’ terwijl Melaerts’ afkeurende gezichtsuitdrukking boekdelen sprak. Toen Van Samang ‘Take it from me’ wou inzetten, dat ie schreef op schrijverskamp - ‘Daar moet je naartoe als je drie keer door het rood gereden hebt en een keer tegen een politieagent gepist.’ aldus zijn gitarist - bleek zijn gitaar vals te staan. ‘Dat moet volgende zondag toch beter.’ zei Melaerts gevat terwijl de zanger even de droge humor niet doorhad. Toen Melaerts ‘dat stemmen’ eraan toevoegde, wist de man uit Wijgmaal meteen de dubbele betekenis.

Het allerlaatste optreden van hun eenmalige concert, dat gaven Mathieu & Guillaume in de Arenberg. Een verjaardagsconcert werd het want het Antwerpse kleinkunstduo mocht ondertussen 10 kaarsjes uitblazen. Openen deden ze dan ook met een videomontage waarin we hen aan het werk zagen op X-factor waar de Nederlandse zangeres Do (die toen op de Vlaamse radar verscheen met ‘Voorbij’ dat ze in duet met Marco Borsato zong) jurylid was. Het duo toonde over heel wat zelfrelativering en –humor te beschikken in de Arenberg: ‘We gaan alle hits spelen. Het wordt een lange avond. We hebben tijd.’ klonk het in de bindtekst richting ‘De tijd’. Mathieu loofde zijn broer Guillaume dat ie ondanks het succes toch nog steeds zichzelf was gebleven. Bleken ‘God ik en Marjon’ en ‘Ik dans’ met Geert Verdickt van Buurman voor de pauze al oerdegelijk, dan kan het gastoptreden van Stef Bos in deel twee met stip gerekend worden tot een van de hoogtepunten. Hoe hij erin slaagt telkens een van zijn nummers live net dat ietsjes anders te brengen zodat het fris blijft en je weer iets bijkomends ontdekt, blijft erg straf. Het is als je favoriete rode wijn drinken die een volle smaak heeft, waarbij telkens een andere karaktertrek in die wijn zich aanbiedt aan je zintuigen en je zo blijft verrassen. Toen Mathieu plagerig stelde dat hij een nachtegaal is, Guillaume een patrijs, voegde Bos daar spontaan aan toe: ‘en ik ben een walrus’. Ook hij weet zichzelf te relativeren. Heerlijk.

6 uitverkochte concerten gaf Bart Peeters en het 360 koppige pop-upkoor Zaterdag Zondag onder leiding van Hans Primusz in de blauwe zaal van deSingel. Het koor werd dus speciaal samengesteld voor dit project en is een mix van koren uit Oostende en Hasselt (die de eerste drie songs mochten zingen), Gent en Leuven (die instonden voor nummers vier tot en met zes), en Antwerpen 1 en 2 (nummers 7 tot en met 9). ‘Wauw. We gaan het voorzichtig opbouwen.’ zei Bart Peeters toen ie net op het podium stond. Hij hield woord. Vanaf ‘Dicht bij mij’ hoorden we alle koren samen aan het werk in een bloedmooie versie. De meerstemmigheid van het koor dat de rol van Tutu Puoane voor haar rekening nam, de Afrikaanse percussie, … maakten dat dit nummer in dit arrangement moeiteloos zich kon meten aan songs uit de musical The Lion King. Zo’n arrangement waarvan je vindt dat Peeters met een Engelstalige tekst, er moeiteloos in het buitenland hoge ogen mee zou kunnen gooien. ‘Dicht bij mij’ was trouwens lang niet de enige song die de haartjes op onze armen recht kreeg en rillingen bezorgde. ‘Heist aan zee’, begeleid door de ‘o’’s van het koor waarbij op het einde ook het publiek (940 man) meezong, hoort daar ook bij. Daarna was het tijd om te dansen, met nummers als ‘Brood voor morgenvroeg’, ‘Messias’ (met a capella ‘Ode an die Freude’ van Beethoven door het koor op het einde) en ‘AAA’ waarbij er nog extra koorleden rond het publiek kwamen staan wat een erg straf surround effect bezorgde dat zich kon meten aan Pink Floyd (dat op 20 februari 1977 in het Sportpaleis optrad). De zanger gaf mee dat zijn Ideale Mannen en hij deze concertreeks als een van de meest memorabele uit hun ‘Brood voor morgenvroeg’-toer beschouwen. Dat is nog zacht uitgedrukt. Het waren wellicht een van de meest memorabele concerten uit de jongste tien jaar die Bart Peeters in ons land gaf.

Rick Astley stond met twee gezichten op het podium van de AB. Aan de ene kant zagen we de 52-jarige Engelse vakman aan het werk die zich liet omringen door een ijzersterke band en crew. Niet alleen dat overigens want voorprogramma Elise Legrow was een van de betere die dat we de afgelopen tien jaar in Brussel zagen. Amy Winehouse was niet ver weg toen je de 31-jarige Canadese live hoorde zingen. Astley was naast een oerdegelijk entertainer en live zanger ook een man die niet zelden de draak stak met zichzelf. ‘Het enige dat ik door mijn in ears hoor is ‘I love you’’ wist ie ons te vertellen waarop ie het publiek vroeg om massaal ‘Rick Astley go fuck yourself!’ uit te roepen zodat ie lekker geagiteerd zou geraken wat hem telkens goesting geeft om er helemaal voor te gaan. ‘Telkens we het podium opgaan, hebben we het gevoel dat we ervoor moeten vechten. Niet dat we al op voorhand gewonnen hebben.’ voegde hij daaraan toe. Zeker, die laatste attitude zie je erg veel artiesten en bands hanteren waardoor ze zich vaak overschatten. Bij Astley zagen we vooral een geoliede machine aan het werk met een standaardset onder de arm. De weinige momenten die echt spontaan aanvoelden waren dan ook ‘Ca plane pour moi’ van Plastic Bertrand dat ie heel even inzette wat overigens waanzinnig sterk onthaald werd, waarna de zanger zich afvroeg of elke artiest of band dat nummer niet covert in de zaal. ‘Cycling to Belgium’, een gelegenheidssong met slechts een paar lijntjes zoals ‘Cycling to Belgium. Cycling with friends. I hope it never ends.’ dat ie op repeat zong waarbij hij ons garandeerde dat we de volgende ochtend vooral dat nummer zouden zingen in de douche en geen 80’s klassieker van hem, was eens wat anders. Vooral ook toen hij al bij de start van die eerste bis op een rode fiets met bagagezakken en de eerste twee letters van het alfabet op gedrukt met een cirkel daarrond rondjes reed op het podium. Dé verrassing van de avond was echter ‘Hold me in your arms’ toen een van de backings blijkbaar wou investeren in haar leven en Dirk H. uit Sint-Niklaas links vooraan het podium in het oog kreeg, hem haar micro even discretionair liet beheren en hij niet alleen erg goed bij stem bleek maar ook nog eens toonvast. Of hoe een klassieke showtruc, we delen het publiek op in mannen en vrouwen en laten ze apart met de song meezingen, plots tot een hoger niveau getild werd.

Een puberaal luidruchtig hypocriet respectloos hipsterpubliek dat kennelijk naar de AB gekomen was om het begin van het academiejaar te vieren. Dat was u bij het eerste van drie uitverkochte concerten van de Australische singer-songwriter Xavier Rudd in de AB. Het rookverbod negeerde u compleet in de Brusselse zaal. De wietdampen bereikten dan ook moeiteloos het balkon. Verder maakte u er een sport van om massaal de instrumentale rustige passages van het optreden te overstemmen met uw nietig en zielig levensverhaal waar geen hond in geïnteresseerd is. Anderen vonden het leutig om erg opvallend zodat het vooral ié-de-reen zou storen ‘shht’ naar elkaar onsubtiel te roepen, bekertjes op de grond te laten vallen, als het vooral maar de buur die wél geboeid wou zijn in het subtiele gemusiceer kon storen onder andere tijdens de nochtans mooie intro van ‘Bow down’ die Ian Peres op de synths liet horen of tijdens ‘Growth lines’. ‘Grow up’ was het eerste wat in ons opkwam om u en uw gedrag te beschrijven in de AB.