Deva Premal & Miten with Manose bouwden de Stadsschouwburg van Antwerpen om tot een Boeddhistische tempel. Een waar ontzettend veel liefde, samenhorigheid en respect voor elkaar aanwezig was. Deva Premal en Miten werden live begeleid door de Nepalese Bansurifluitspeler Manose, multi-instrumentalist Joby Baker en Rishi op percussie. Het concert trok de kaart van de meditatie, en het transcendente in mantra’s, repetitieve gezangen waar het publiek aan mocht deelnemen. En hoewel het genre, dat Ingeborg in ons land recent onder de aandacht bracht met ‘Gratitude’, compleet belachelijk gemaakt wordt in bepaalde (social) media, kon Soul Happenings vzw alle beschikbare tickets voor dit optreden moeiteloos aan de man brengen. En dat zonder je om de oren te slaan met affiche- en advertentiecampagnes. Het toont aan dat er nood is in onze samenleving voor zingeving, voor mindfullness, voor onthaasting en dat dit alles net als yoga niet meteen een voorbijgaande hype lijkt maar het resultaat van een zekere bewustwording dat een harde samenleving die zich achternaholt niet de oplossing is voor de vraagstukken en levenskwaliteit van morgen. En neen, het zat niet vol geitenwollensokken dragende op Wouter Van Besien (Groen) stemmende toeschouwers in het publiek. Dat was immers zeer divers. Jong, oud, man, vrouw, vegetariër, veganist, flexitariër, alleseters, vleeseters, gelovigen, ongelovigen, mensen die er een dure of net sobere levensstijl op nahouden, fans van mainstreammuziek, of alternatieve, …ze waren er allemaal.

It feels a “Lifetime” has passed since GusGus last visited Riga, Latvia. As the lead singer Daniel Ágúst Haraldsson stressed out - it’s been too long, and the crowd agreed with an outcry.

Een optreden dat meer weg had van rusthuisanimatie, dat leverde Barbara Dex af met Dex tot de tweede macht in het CC van Merksem. Vroeg je in de zaal aan de Nieuwdreef die vol bejaarden zat na deel 1 of ze de nummers die gespeeld werden (waaronder Marc Dex’ tiende hit ‘Palma de Mallorca’) kenden, luidde het steevast ‘nee’. Dex zelf deed even een poll wie er die hard Marc Dex-fan was. Niemand in de zaal reageerde. De meeste stroboeren waren kennelijk voor Barbara zelf gekomen die haar publiek dus net als in  het rusthuis een choreografie aanleerde op ‘Jonger dan je denkt’ door de toeschouwers de handen op de bovenbenen, vervolgens op de schouders, in de lucht op de schouders en opnieuw op de bovenbenen te laten leggen. Ook best wel sneu was dat Dex twee van haar eigen nummers in het optreden stak (haar eerste single ‘Een land’ uit 1991 en ‘Iemand als jij’, onze inzending voor het Eurosongfestival 25 jaar geleden dat met de rode lantaarn naar huis kwam), naast ‘Van Retie zen ik’, de afsluiter van deel 1, een nummer van haar oom Juul Kabas en ‘Oh oh oh Marc Dex’, een cover van Liliane Saint-Pierre, wat aan de ene kant het gevoel geeft dat haar vader niet genoeg hits heeft geschreven, maar aan de andere kant ook bewijst dat zijn songs ook erg belegen zijn ondertussen. Of: er ligt ontzettend veel stof op omdat ze nu eenmaal dateren uit een compleet ander tijdsgewricht dat veel stijver was dan het huidige. Zelfs met nieuwe arrangementen van Jo Mahieu (tevens gitaar) krijg je dat stoffige er niet helemaal af, bleek in Merksem.

Drie kwart van het Sportpaleis bleef leeg tijdens Shania Twains Now tour wanneer die halt hield in ons land. En dat terwijl het concert de opener van seizoen 2018-2019 was in de grootste zaal van het land. Promoter Live Nation Belgium ging dus zwaar op de bek en toonde nog maar eens dat ze in Mechelen niet altijd in staat zijn de juiste zaal voor de juiste artiest af te huren. Een schamele 4.500 toeschouwers waren er dus maar en honderden daarvan hadden een gratis ticket kunnen bekomen (onder andere vrijwilligers die voor het Sportpaleis werken, naast de reguliere wedstrijden die mediapartners opzetten). Meteen rijst dan ook de vraag of de promoter zo niet onrechtstreeks een schuldbekentenis deed dat hun ticketprijzen (tussen 49 en bijna 100 euro) er niet los over gaan. Hoewel Twain een grote productie bijhad, goed voor 19 trucks en 9 bussen aan mensen en materiaal, bracht ze op haar 53^ste een optreden dat weinig indruk op ons maakte.

De Ierse singer-songwriter Dermot Kennedy speelde een uitverkocht concert in de serre van de Kruidtuin. Inderdaad, gepaster deze keer is het om het niet te hebben over de Orangerie en de Botanique, simpelweg omdat we in de zaal geen woord Frans gehoord hebben. Heel wat jonge fans, veelal meisjes, waren afgekomen naar dit optreden. Een man met een gitaar, dat blijft kennelijk tot de verbeelding spreken. In die mate dat de Ier na ‘An evening I will not forget’ een schuchter ‘Thank you’ liet horen en daar in ruil een oorverdovend applaus en gejoel voor kreeg waarop ie zijn tanden bloot glimlachte. Achteraf toen we richting vestiaire trokken, hoorden we een meisje vertellen dat het straf was dat ie zonder noemenswaardige mediasupport ‘je hoort hem niet op de radio’ de zaak wist uit te verkopen. Maar het klonk ook dat ie volgens haar de commerciëlere toer aan het opgaan was. Een keuze die ze kennelijk betreurde. Als we haar gerust mogen stellen: elke artiest wil verkopen. Dus in se heeft alle muziek die uitgebracht wordt een commercieel doel.