Een voorstelling die je zowel naar beneden haalt door zijn donkerte en sérieux alsook naar boven trekt door zijn speelsheid, bij vlagen lichtheid en humor waardoor je achteraf naar huis gaat met het valse gevoel dat je een status quo, dezelfde lijn hebt bereikt qua ratio en emotie als voor de voorstelling begon. Daar zorgt The Big Drop Out van Hof van Eede voor. Een voorstelling die lijkt te pleiten voor trager, aanklacht en pleidooi is voor zij die er (even) uitstappen en niets doen ook al heeft de wereld hen nu misschien meer dan ooit nodig. Passiviteit wordt aan de ene kant bewierookt én bekritiseerd en dat allemaal in een tekst die ook de ecologische kaart trekt. Hof van Eede staat wat te schilderen op het podium, wat je letterlijk en figuurlijk kan interpreteren. Finaal is The Big Drop Out veel gelaagder, veel intelligenter dan het oorspronkelijke opzet lijkt.

Voor de jongste voorstelling van de Roovers, koos het gezelschap voor Ivanov van Anton Tsjechov. Het is te zeggen, ze inspireerden zich erop en gaven er hun eigen draai aan. De Roovers breidden voor deze voorstelling ook uit met drie jonge spelers. Vooral een indrukwekkende en oogverblindende Jolien Janssens in de rol van Sasja valt daarbij op. Met haar bij momenten lage stemtimbre, haar ondeugende verleidelijke spel - op handen en voeten beweegt ze als een krolse kat – en vooral het heerlijk acteren met haar prooi: Ivanov (Robby Cleiren) die ze bespringt maken deze productie om van te smullen. Zijn hemd, broek en riem – vooral dat laatste - krijgt ze met een ongeziene snelheid en in quasi één beweging uit. Hilarisch is het dan ook wanneer ze sukkelt met zijn … rechterschoen.

Meer dan vijf jaar hebben we – toegegeven wat ongeduldig – moeten wachten eer Lynn Van Royen opnieuw het podium zou opzoeken in het Antwerpse. Die beproeving was het waard. Toen zagen we haar in Vrijdag van Hugo Claus tot nu toe nog steeds de boeiendste en beste scène neerzetten waarin ze verveling speelde. In Het koninkrijk van Henry Darger trekt Lynn – oogverblindend in een parelwit hemd, zwarte broek en haren in een strakke dot - ook opnieuw die zeer tactiele kaart vol finesse. In de manier waarop ze op een stoel wat gaat wippen, haar witte schoenen en zwarte sokjes uitdoet zodat ze met ontblote voeten, die verraden dat ze niet lang geleden nog de zon zagen, na verloop van tijd op de scène staat. Hoe ze piano lijkt te spelen op de plankenvloer met haar tenen, of de vingers van haar rechterhand doet glijden tussen die van haar linker, zachtjes en traag richting onderarm. Zo veel subtiliteit ze legt in die gebaren, zo veel emotie legt ze ook op het einde van de voorstelling in de scène waarin ze als vrouw de ontrouw van haar man te weten komt. Niet zo zeer om de ontrouw draait het hier, wel omdat haar personage zeven jaar niets doorhad en zich als een debiel voelde. Lynn brengt die woorden in een mix van verdriet, ontgoocheling en zelfverwijt waarbij ze haar tranen de vrije loop laat. Het is zo’n scène die nog lang nazindert. Mochten we een knuffelbeer in onze rugzak bijgehad hebben, we zouden die meteen naar het podium gegooid hebben vanop het balkon om haar wat troost te bieden. Lynn is hier andermaal fenomenaal in de hyperrealistische manier waarop ze haar gevoelens projecteert.

Kijk, als Warre Borgmans een voorstelling openlijk aanraadt, dan zijn de verwachtingen bij ons hooggespannen wanneer we daar naartoe kunnen trekken. Bij Mevrouw Bob van muziektheater De Kolonie en het HERMESensemble was dat dan ook niet anders. Helaas wist de productie die verwachtingen niet helemaal in te lossen. Hoewel ze kapitalisme en de kloof tussen superrijken en het gewone volk wil aankaarten en dus maatschappijkritisch is, klauwt mevrouw Bob te weinig. Joker dat nu nog steeds volle zalen lokt in de bioscoop (en niet zelden applaus ontvangt tijdens de aftiteling) doet dat wél. Mevrouw Bob is ons finaal te soft, vooral ook omdat Peter De Graef zijn personage zowel laat kankeren op de elite als op de gewone man. Om die manier verliest mevrouw Bob aan coherentie, aan scherpte, tegelijkertijd wanneer actrice Tania Van der Sanden overgaat van haar uitmuntende rol, een hautaine vrouw die erg blasé doet, maar helaas ook afglijdt naar volks taalgebruik (met Kasterlees accent) en de focus van de monoloog overgaat naar een schuldbekentenis (van een vrouw wiens moraal kompas het noorden kwijt is geraakt zonder ze dat zelf lijkt te beseffen toen ze ontgoocheld werd in de liefde en het leven). De live muziek van Marc Tooten op altviool en Bo Spaenc op marimba (achter doorschijnende doeken die als kokers opengaan of toe) en piano is dan weer zó aanwezig dat je mevrouw Bobs ‘Stop nu eens vijf minuten!’ aan het adres van de pianist die ook de rol van André speelt, als een welgekomen geschenk beschouwt. Of hoe tekst en muziek hier elkaar eerder in de weg staan dan elkaar ondersteunen.

Een reisverslag (dat bij momenten erg human intrest/fait divers-achtig aanvoelt wanneer Johan Leysen stelt dat die vroeger ook archeoloog wou worden bijvoorbeeld), docu, toneelstuk, stuk dat het eigen medium doorprikt, … het is Orestes in Mosul van Milo Rau allemaal. Maar het is vooral ook een honderdvijfminuten lang tergend lang stuk waarvan de spanningsboog dermate slap is, dat we moeite hebben om de aandacht erbij te houden. En die pianomelodie van ‘Mad world’ van Roland Orzabal die ten treure toe herhaald wordt, steekt al na tien minuten zo hard  tegen, en begint zo sterk op onze heupen te werken dat het enige moment dat Rau en het ensemble een beetje rauw en scherp uit de hoek komt, te noteren valt wanneer de Iraakse band op de video vertelt dat als ze mogen spelen voor Europese toeschouwers meestal kiezen voor ‘Imagine’ of – ja dat klinkt erg ironisch – ‘What a wonderful world’. Naast ’Mad World’ horen we ook ‘Ala Adhafi’ van Suleik Salim Al-Khabbaz & Harif Ma’ad in de productie, maar dan dan niet tot den treure herhaald.