The Last Duel is een ijzersterke film die gebaseerd is op waargebeurde feiten uit 1386 en het boek dat Eric Jager daarover schreef. Ridley Scott levert een opvallend hedendaagse twee uur en half durende prent af die veel verder gaat dan een #MeToo-verhaal uit de Middeleeuwen. Scott stuurt alle romantische beelden die ontstaan kunnen zijn over die periode met zijn jonkheren, jonkvrouwen en ridders de laan uit. Wat hij toont, zeker in de straffe gevechtsscènes is rauw. Wat er op het slagveld gebeurt wreed. Er valt met andere woorden weinig hoofs te beleven. Vrouwen in die tijd behoorden tot je vermogen als man. Werd je vrouw verkracht dan werd het vermogen en eer van je man aangetast. En was het zaak of ie achter je zou blijven staan, ook al was het vaak woord tegen woord (bij gebrek aan bewijs of getuigen). Door het verdict in de handen te leggen van God via een duel, werd dan beslecht wie de waarheid sprak. Verloor de man van de verkrachtte vrouw en werd die gedood, dan volgde ook een gruwelijke dood die tot een half uur kon duren voor de vrouw in kwestie die levend werd verbrand.

Met Halloween Kills zijn we ondertussen aan de twaalfde film binnen de Halloween-franchise. Niet dat dat erg belangrijk is, want deze sequel op Halloween uit 2018 dat op zijn beurt een vervolg is op de originele prent uit 1978, kan je ook volgen als je nog geen enkele andere film van deze reeks hebt gezien. Dat is nu eenmaal het voordeel van slasherfilms. Je hebt een boeman (hier: Michael Meyers neergezet door Nick Castle met masker op) die zijn slachtoffers afslacht. Terwijl heel wat pseudo horrorfilms de good guys sparen, of toch zeker zij die goed van inborst zijn, en je bv. een afrekening ziet van pesters enz. (waarbij je als toeschouwer nog min of meer moreel kan aanvaarden wat er in de film te zien is, maakt Meyers in Halloween Kills geen onderscheid tussen goed en kwaad. Mensen van kleur, gays, kinderen, vrouwen … ze kunnen allemaal ten prooi vallen voor de man die door Curtis personage beschreven wordt als een zesjarig kind, die volwassen denkt maar zich gedraagt als een beest.

Een ontroerend mooie film die tot in de details verzorgd is. Dat is Eiffel van regisseur Martin Bourboulon. Centraal staat de bouw van de Eiffeltoren die ontworpen werd door staaltovenaar Gustave Eiffel voor de Wereldtentoonstelling van 1889, hoewel hij aanvankelijk vooral geïnteresseerd was om de metro in de Franse hoofdstad te realiseren. 300 meter zou de toren worden, en hoewel het design een wedstrijd won, sloeg – zoals wel vaker – bij dergelijke constructies de publieke opinie via (omkoopbare) pers al snel om. In die mate dat zelfs het Vaticaan er zich mee zou gemoeid hebben en zich ook tegen de constructie kantte omdat die de Notre Dame in de schaduw zou zetten. En dat kon natuurlijk niet.

Met Cool Abdoul koos regisseur Jonas Baeckeland om het leven van Ismaïl Abdoul te verfilmen. Een man die het o.a. schopt tot Beneluxkampioen boksen, maar zijn titel tamelijk snel verliest door overmoed maar vooral ook door met andere zaken bezig te zijn. Nabil Mallat zet het hoofdpersonage met verve neer. Een man die wil opklimmen op de sociale ladder, maar zoals velen niet aan de verleiding kan weerstaan om dat makkelijk en snel te doen, door illegaal geld te verdienen om zo uit de onderste regionen van de maatschappij te kunnen opklimmen (zijn ouders Azziz en Martha, respectievelijk neergezet door Issaka Sawadogo en Antje de Boeck wonen in een sociale woonblok). Wat aanvankelijk begint als buitenwipper spelen van een Gentse club en enkele drugsdealers binnenlaten onder betaling op vraag van Mike (een impressionante Steef Cuijpers) mondt al snel uit in helemaal onder invloed vallen van deze Nederlander die voorstelt om zijn manager te worden. Hoe geraakt hij daar uit?

De wereld is wreed. En dat begint al op school. Dat geeft Laura Wandel mee in haar regiedebuut Un monde. In de aftiteling bedankt ze ook Luc Dardenne. Haar sociaal-maatschappelijke prent ademt dan ook dezelfde rechttoe-rechtaan sfeer uit van de films waar de broers Dardenne gekend om staan. De rauwe werkelijkheid tonen en vooral ook hoe hard het is voor al wie het niet breed heeft.