Paw Patrol is de meest populaire tv reeks op Nick jr. in de Benelux. Dat vertaalt zich ook in de interesse van kleuters die met zijn allen al een tijdje naar Kinepolis trekken wanneer er nieuwe afleveringen op het grote scherm voor het eerst te zien zijn. Dat Paw Patrol Live! De Grote Race drie keer de Stadsschouwburg van Antwerpen laat vollopen met kleuters en hun ouders – een tot de nok gevulde Stadsschouwburg is nog steeds eerder uitzondering dan regel - na een uitgebreide tour die eerder halt hield in Hasselt en Gent hoeft dan ook niet te verbazen. In Nederland en Vlaanderen samen gingen zo’n 100.000 bezoekers naar deze voorstelling kijken. Een waanzinnig snel tempo houdt de show aan, in die zin dat het wat wennen is voor ons - Studio 100 doet het immers allemaal véél trager in hun kindervoorstellingen - om deze Nederlandse productie die een en al de Amerikaanse spirit uitademt, te volgen in het begin. Gelukkig zit er zo nu en dan wat herhaling in zodat ook de volwassenen nog kunnen volgen.

Van het beste wat we ooit zagen qua immersive theatre, dat is A midsummer night’s dream in The Bridge Theatre in een regie van Nicholas Hytner. Hytner ging aan de slag met de tekst van Shakespeare, brengt hilarisch theater in het theater (die eindscène waarin zowel amateurtoneel als het publiek door de mangel gehaald wordt!), acrobatie, dans en zang in een in the round voorstelling die een deel van het publiek, staand in de pit ook immersive meemaakt. Voor ieder wat wils dus. Wij kozen voor de immersive ervaring en vonden dat achteraf de max.

Met het uiterst charmante Als we dansen, zal oma niet sterven ging de laatste productie bij Zomer van Antwerpen dit jaar in première. Madam Fortuna had roma/gitanos uit Antwerpen, Gent, Barcelona en Skopje (Macedonië) bijeengebracht om de tekst van Peter De Graef om te zetten naar een openluchtvoorstelling terwijl de muzikanten die gecoacht werden door Enrique Noviello eclectische klanken uit hun instrumenten (violen, sax, trompet, trombone, synths, drums, basgitaar en gitaar) toverden. Als we dansen, zal oma niet sterven kreeg met dat live orkest iets plechtstatigs waarbij de oma als hét bindmiddel die de familie bijeenhoudt werd voorgesteld. Een vrouw die ook respect krijgt van kinderen- en kleinkinderen.

“Het is toch rustgevend?” probeert een vrouw haar man te overhalen nadat ze 15419ft in Zandvliet zagen. Meneer lijkt niet meteen overtuigd en de woorden van zijn vrouw kunnen hem kennelijk niet op andere gedachten brengen. Dat is jammer voor hem want 15419ft is misschien wel een van de meest dromerige en poëtische voorstellingen die Zomer van Antwerpen 2019 te bieden heeft. Een voorstelling die je verder doet kijken dan je dacht te kunnen, met de blik op de einder. Tijdens de avondvoorstelling die wij meemaakten was er ook een prachtige bijrol weggelegd voor een groep ganzen die in V-vlucht vlogen. Toen de twee actrices met hoorns en toeters scheepvaartcommunicatie nabootsten, schrokken de dieren zo, dat ze plots in een boog van hun oorspronkelijke vlieglijn vlogen om daarna terug mooi de route te volgen in het verlengde van hun aanvankelijke lijn. Het leverde gelach op de tribunes op. Kijk, dat is zo’n wonderlijk moment dat meteen ook de meerwaarde van deze voorstelling en bij uitbreiding van openluchttheater aantoont.

Op 6 juli 2016 ging Les Damnés dat gebaseerd is op de film uit 1969 van Luchino Visconti in première op het festival van Avignon. 3 jaar later kan het publiek de voorstelling die Ivo Van Hove regisseerde in Londen (tot 25 juni in the Barbican Centre) en exclusief voor de Benelux in Antwerpen (Stadsschouwburg Antwerpen van 18 t.e.m. 21 september 2019) ontdekken. Van Hove is niet aan zijn proefstuk toe als het gaat over films van Visconti vertalen naar het theater. Rocco and his brothers, Obsession, Ludwig, en Death in Venice zijn er maar enkele. In Les Damnés dat het ensemble van Comédie-Française neerzet, zien we de ondergang van de von Essenbecks die om opportunistische redenen collaboreren met het Nazi-regime net nadat de Reichstag in 1933 in brand gestoken is, wat de facto het einde inluidde van de democratie in het toenmalige Duitsland. De von Essenbecks doen in staal en zien het dan ook als een kans om hun bedrijf te laten overleven door met het nazisme in zee te gaan. Maar in feite verliezen ze alle controle, zijn het eigenlijk de Nazi’s die ondertussen het voor het zeggen hebben in de fabriek, en zijn zij slechts poppetjes die uitgespeeld worden. Op het einde van Les Damnés tellen we 7 doden in 6 doodskisten waarin de acteurs doen alsof ze levend begraven worden voor de camera. Van Hove verklapt dus zelf al van bij de start hoe de zaak zal eindigen. Daardoor mist de voorstelling een sterke spanningsboog. Dat en het feit dat de voorstelling van de vele personages erg snel afgehaspeld wordt via de live video van Tal Yarden, maakt de expositie te kort, de personages te weinig uitgewerkt, waardoor finaal vooral het spektakelgehalte overblijft dat de Belg integreert in de voorstelling om het publiek bij de les te houden. Zoals fel wit licht dat plots op het publiek schijnt, of de camera’s die ons in beeld nemen, waarmee Van Hove ons een spiegel wil voorhouden dat we allemaal zoals de von Essenbecks zouden kunnen handelen. Of wanneer een emmer met theaterbloed over een castlid gekieperd wordt op het oranje speelvlak dat naar vuur verwijst, en een vrouw - letterlijk – met pek en veren wordt ingesmeerd. Steeds horen we ook een stoomfluit die doet denken aan die van een oude treinlocomotief en wordt er bij de zoveelste dode, witte as toegevoegd in de familiepot. De inhoud ervan zal Martin (Christophe Montenez) op het einde over zich heen kieperen. Op dat moment heeft ie al zijn tegenstanders weten elimineren.