De 25ste Bondfilm No time to die is een emotionele rit. En dat op verschillende vlakken. De meningen van de pers zijn verdeeld. Sommige journalisten buizen de film genadeloos (1 ster) terwijl Britse kranten bijvoorbeeld dan weer lovend zijn en het maximum uit hun hoed toveren. Verder dan het aantal uitgereikte sterren lazen we trouwens geen enkel stuk om zo blanco mogelijk naar de film te kunnen gaan.

Een immens actuele film is het Britse Herself van Phyllida Lloyd naar een ontzettend sterk script van Malcolm Campbell en Clare Dunne. De film gaat over verschillende zaken: intra-familiaal geweld en het (on)vermogen om zich hieruit los te trekken, feminisme, de veerkracht van mensen, in dit geval vrouwen én dat alles speelt zich af in de huidige tijd waar er krapte is op de huizenmarkt, de prijzen de (dak)pan uit swingen wat vooral voor mensen die het niet breed en nauwelijks een spaarcentje hebben een enorme uitdaging vergt.

Bijna twee uur en half duurt Respect, de Amerikaanse biografische muziekfilm over Aretha Franklin. Regisseuse Liesl Tommy die hiermee haar regiedebuut neerzet voor een langspeelfilm, kon echter blijkbaar niet kiezen om een film te maken rond de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter, haar demonen en het veranderende klimaat voor mensen van kleur dat Martin Luther King jr. in gang bracht in de States. Dus stak ze het er allemaal in waardoor de film behoorlijk langdradig werd en vooral een gebrek aan ambitie toont om zaken weg te knippen die de spanningsboog en het vertelritme van de prent ten goede zouden kunnen komen. Twee keer keken we op onze klok tijdens de film. Dat is dan ook minstens een keer te veel.

Volgens Jan Verheyen is Quo Vadis Aida de meest aangrijpende film van dit jaar. Dat zei ie toch in zijn wekelijkse praatje bij Raf en Rani op Joe. Wij zijn het niet eens met hem omdat de film behoorlijk lang sleept in het begin en het kijken naar wachtende mensen gewoon niet interessant is. En de prent is ook tamelijk voorspelbaar, zeker wanneer mannen van vrouwen en kinderen gescheiden worden tijdens de evacuatie van Bosnische moslims waar de VN eerder lijdend voorwerp is dan leidend. Gevolg: de Slager van Srebrenica kon ongemeen hard toeslaan en werd zo verantwoordelijk voor de ernstigste genocide in Europa na de Tweede Wereldoorlog. En het imago van de VN kreeg een deuk.

Een lekkere film die je doet watertanden. Dat is Délicieux van Éric Besnard die ook mee aan het script schreef. De film mag zich dan wel situeren eind achttiende eeuw net voor de Franse Revolutie, er kunnen heel wat parallellen getrokken met de huidige tijden.