Bijna negentig miljoen dollar bracht Venom Let there be carnage in het laatje in zijn openingsweekend in de States. Daarmee doet de sequel het zo’n 10 miljoen beter dan zijn voorganger die uit 2018 dateert, van voor de coronapandemie dus. Bij ons komt de film op 13 oktober in de zalen. Maar dit weekend zijn er al avant-premières.

Met Les intranquilles, dat gefilmd werd in coronatijden wat te zien is in sommige scènes waarin de acteurs mondmaskers dragen, brengt de Belgische regisseur Joachim Lafosse de impact die een bipolaire vader op zijn gezin heeft in beeld. Want inderdaad, de titel van de film, die zo veel wil zeggen als de Onrustigen, staat in het meervoud. Dat Lafosse het onderwerp beheerst, merk je gaandeweg de film, die in het eerste stuk vooral inzoomt op de manische fase van Damien (ontzettend sterk en geloofwaardig neergezet door Damien Bonnard). In het tweede deel komt de depressieve periode de kop op steken waarbij de vader onder andere met geen stokken uit zijn bed te krijgen is. Zijn ziekte putten zowel zijn vrouw Leïla (Leïla Bekhti) als zijn zoon Amine (Gabriel Merz Chammah) uit.

Gas geven! Het is wat er bijna de ganse tijd in ons hoofd spookt wanneer we Rookie zien, de allereerste Vlaamse film die uitgebracht werd na de coronacrisis in ons land. De motor van de film die Lieven Van Baelen regisseerde sputtert namelijk verschillende malen en komt zelfs tot stilstand. De titel van de film verwijst naar de Engelse term die een nieuwkomer, een jonge deelnemer, hier in de motorsport beschrijft. Daarvoor wordt Charlie (Valentijn Braeckman) klaargestoomd door zijn nonkel Nicky (Matteo Simoni). Die laatste kan niet meer rijden na een ongeval tijdens een wedstrijd. Hij overleefde de klap, een collega niet. Vero (Veerle Baetens) die ook haar man verloor bij die sport, wil enerzijds haar zoon beschermen en behoeden voor de gevaren van het racen (een ongeval met dodelijke afloop of een leven lang met een fysieke beperking kampen behoren daar onder), maar als hij dit écht wil, wil ze hem niets in de weg staan.

De 25ste Bondfilm No time to die is een emotionele rit. En dat op verschillende vlakken. De meningen van de pers zijn verdeeld. Sommige journalisten buizen de film genadeloos (1 ster) terwijl Britse kranten bijvoorbeeld dan weer lovend zijn en het maximum uit hun hoed toveren. Verder dan het aantal uitgereikte sterren lazen we trouwens geen enkel stuk om zo blanco mogelijk naar de film te kunnen gaan.

Een immens actuele film is het Britse Herself van Phyllida Lloyd naar een ontzettend sterk script van Malcolm Campbell en Clare Dunne. De film gaat over verschillende zaken: intra-familiaal geweld en het (on)vermogen om zich hieruit los te trekken, feminisme, de veerkracht van mensen, in dit geval vrouwen én dat alles speelt zich af in de huidige tijd waar er krapte is op de huizenmarkt, de prijzen de (dak)pan uit swingen wat vooral voor mensen die het niet breed en nauwelijks een spaarcentje hebben een enorme uitdaging vergt.