Een aantal media heeft zich serieus vergist door een tijd geleden te orakelen dat Bazart de nieuwe Clouseau zou worden. Als er één band of artiest van de nieuwe generatie aan de vooravond staat om misschien wel zo’n carrière te kunnen uitbouwen in Vlaanderen, dan zal het wel Niels Destadsbader zijn. Ondertussen heeft ie twee jaar na elkaar een zomerhit beet. Vorig jaar scoorde ie met ‘Skown meiske’, een cover van Alvaro Soler. Dit jaar heeft ie prijs met ‘Verover mij’ naar ‘Believe’ van K’s Choice. Zeker, op Maanrock moest de dertiger het grotendeels van al die covers hebben. En je kan best wel een kritische noot plaatsen bij het feit dat het blijkbaar ondertussen zo dramatisch gesteld is met het Nederlandse lied, dat het genre het in onze regio moet hebben van covers. Maar toch… De zanger met Kortrijkse roots bleek verdomd goed gekeken te hebben naar wat de Borsato’s en Wautersen (dat draaien met die kont tijdens ‘Een beetje verslaafd aan jou’, die choreografie op ‘Dansen’ waarbij het publiek simultaan een stap naar rechts en vervolgens links zet, het publiek  laten meeklappen en meezwaaien alsof de ruitenwisserstand van de armen en handen van het publiek in Mechelen op maximum staat tijdens ‘Skown meiske’  bijvoorbeeld) van deze wereld al jaren doen. Op Maanrock bleek Destadsbader de perfecte entertainer van een oerdegelijk popconcert. Eén van de hoogtepunten? Het moment toen ie een van zijn grootste fans, Anouk, een meisje met een mentale beperking op het podium haalde en met haar op de rand van het podium ging zitten. Haar hoofd tegen het zijne als een verliefd koppeltje leggend terwijl ie ‘Ik heb je lief’ van John Legend bracht.

Aan de publieksopkomst te zien op Parkhappening Schoten lag de recentste editie van Steracteur Sterartiest wel erg ver achter ons. Lees: de hype, voor zover die er al was voor dit gladde en zielloze tv format dat net zoals andere muziekprogramma’s geen bal met muziek, toonvastheid, uitstraling, podiumvastheid,  spel, enz. te maken heeft, lijkt ondertussen bijna volledig verdwenen op een eenzame #teamtinne trui links en rechts na die we in het publiek ontwaarden. Michiel mag dan wel de winnaar van het programma geweest zijn, diegene die ons tijdens de live show in Schoten wist omver te blazen, heeft een gespierd rechter schouderblad (nooit gedacht dat we dat ooit sexy zouden vinden bij een vrouw, maar vanaf nu dus wel), een rode broek met ruitjes aan en toonde vooral hoeveel stijlen zij moeiteloos aankan. Van een gevoelige ballad (Wereld zonder jou) met Michiel, met stip het strafste duet van de avond, over een degelijke, zelfs bij momenten zwoele popversie van Clean Bandits ‘Rockabye’ waarbij ze de fans liet meezwaaien, over de soul/funk van The Jackson 5 ‘I want you back’, wat op Parkhappening Schoten foutief aangekondigd werd als een song van Michael Jackson, tot de rock in ‘Vertigo’ van U2 met de andere artiesten, ze kon het allemaal moeiteloos aan. Over een héérlijke korrel beschikt ze ook, lekker laag kan ze gaan en zo haar stem body geven, terwijl ze ook licht en frêle kan zingen in de hoogte hoewel we geen fan zijn van haar ‘Don’t worry about me’. Wat ons betreft speelde Ianthe Tavernier kortom iedereen naar huis in Schoten. Als er een artieste dus is waar we meer van wilden zien dan dat schouderblad, en graag een uur lang of langer, dan was zij het wel. Wat zit die in godsnaam nog te doen in dat marginale low budget vtm programma de Buurtpolitie?

De enige act die als headliner op de juiste plaats stond op de Main Stage van Pukkelpop: dat was Imagine Dragons. U was met velen, zeer velen afgezakt naar het hoofdpodium. In die mate dat het erg druk was op de plek waar wij stonden, rechts vooraan, niet zo gek ver van de backstage ingang. Als je daar weinig ruimte hebt om te bewegen niet ver van de toiletten, weet je dat er veel volk is. Iets wat andere acts – ja, ook Kendrick Lamar - niet konden zeggen overigens aan het hoofdpodium. Ook iets wat zij niet kunnen voorleggen, is een zeer goed opgebouwde set die naar een climax leidde en niet inzakte. Integendeel: de ambiance werd vakkundig opgebouwd en het werd een waar zottenkot, zo wild ging u te keer (al dan niet onder invloed en tot ergernis van de EHBO-medewerkers die op hun tandvlees zaten qua interventies). Geen andere act die zo veel veroorzaakte als Imagine Dragons’ optreden kortom. De Amerikaanse band die nog maar tien jaar bestaat en uit Las Vegas komt, trok al van bij de start met ‘Radioactive’ een stevige wall of sound op met piano en elektrische gitaren. De CO2-jets werden al meteen ingezet terwijl Dan Reynolds in paarse short zijn gespierde lichaam (Die biceps. Die buik!) uitspeelde ten opzichte van zijn fans. Op Pukkelpop pleitte ie voor gelijkheid, liefde, vrede en een wereld zonder (voor)oordelen. We herhalen het hier even zodat ze ook aan de Diestersteenweg in Leopoldsburg en de Blarenberglaan in Mechelen misschien de boodschap begrijpen.  Op Pukkelpop pleitte Imagine Dragons voor gelijkheid, liefde, vrede en een wereld zonder (voor)oordelen.

Dé verrassing van Pukkelpop 2018 daar tekende de Amerikaanse rapper Travis Scott voor op dag twee van het festival in Kiewit. Volgens lokale seismologen veroorzaakte afsluiter ‘Goosebumps’ een kleine aardbeving in Limburg. De trillingen waren tot in de slaapkamer van de kersverse Miss Limburgse Vlaai voelbaar, die meteen opzocht of ze nu een U-spot, G-spot, cervicaal, clitoraal of gemengd orgasme had beleefd. Ondanks geruchten dat Travis Scott niet zou optreden als headliner op Pukkelpop omdat ie tv verplichtingen op een muziekzender zou hebben die in de jaren ’80 nog relevant was, maar nu al lang niet meer, zakte hij toch af naar het festivalterrein. Een secret session om u tegen te zeggen werd het dus. Zo’n optreden dat je instant kippenvel bezorgde omwille van zijn energie en vooral ook omdat het publiek zo waanzinnig te keer ging alsof hun leven ervan afhing.

Van BDW wordt gezegd dat hij die verloren heeft. Vraag is of die überhaupt wel gevoerd wordt! 11 dagen na onze vraag naar de criminaliteitscijfers over druggebruik op de festivals in Werchter en Dour, hebben we immers nog steeds geen cijfermateriaal bekomen van de federale politie. En dat terwijl de cijfers van TML wél gekend en publiekelijk gecommuniceerd werden. Dat kan op drie zaken wijzen: dat het aantal (pers)vragen hoger is dan men administratief aankan om binnen een redelijke termijn te antwoorden bij de federale, het kan echter ook wijzen op een discrepantie tussen de perceptie die de politiek rond de drugproblematiek (op festivals) creëert (dat men erg streng is, grote controles uitvoert, …) en wat er zich wel degelijk afspeelt op het terrein, of er kan sprake zijn van een good old doofpotoperatie à la belge. Feit is dat op Pukkelpop The War on Drugs kennelijk zowat iedereen koud liet. Allemaal de schuld van een (fascistoïde) socialist en diens handlanger, een (al even fascistoïde) ‘liberaal’.