3 bedrijven van elk een uur vertellen het verhaal van The Lehman Brothers met even veel acteurs die de voorstelling dragen: Simon Russell Beale (Henry Lehman, maar ook te zien in de rol van Babette Newgass de vrouw van Henry’s broer Mayer, alsook als Philip Lehman de zoon van Emanuel Lehman en Pauline), Adam Godley (Mayer Lehman, maar ook te zien als Pauline Sondheim, de vrouw van Mayers broer Emanuel en als Bobbie Lehman, de zoon van Philip Lehman) en Ben Miles (Emanuel Lehman, maar ook als Herbert Lehman, de zoon van Mayer en Babette). Een van de sterktes van de tekst van Stefano Massini die Ben Power aanpaste voor het Engelstalige publiek is met stip dat die toont hoe fragiel het kapitalisme wel is. Ze is namelijk gebaseerd op geloof. Wanneer dat geloof er niet meer is, zakt de boel als een kaartenhuisje in elkaar. Op die manier uit de productie ook kritiek op de American Dream, het geloof dat groei ‘we need to expand’ grenzeloos is, de overmoed onsterfelijk te zijn ook en zegt het eigenlijk dat kapitalisme een houdbaarheidsdatum heeft. Meer dan een verhaal over een land dat zijn geloof verliest, leest de voorstelling ook als een verhaal van een familie die naar de VS migreert om daar zijn geluk te zoeken.

Tot tranen toe hebben we gelachen met het hilarische Que sera sera van Tg Stan dat in Kc Nona in Mechelen in (avant-)première ging. Bert Haelvoet en Damiaan De Schrijver gingen samen met Matthias de Koning deze keer hun mosterd halen bij François Truffaut die Alfred Hitchcock interviewde voor ‘Le Cinema Selon Alfred Hitchcock/Cinema According To Hitchcock’ waarvan de definitieve versie in 1983 verscheen. Het boek wordt door cinefielen zoals de Belgische cineast Guido Henderickx (o.a. ‘Moeder waarom leven wij?’ – waar volgens Damiaan ‘Geen antwoord op gegeven werd’) als een soort filmbijbel beschouwd. Verder worden er ook interviews die Dick Cavett met Jean-Luc Godard had verwerkt in de voorstelling zodat Bert en Damiaan zowel interviewer als geïnterviewde spelen. Dat maakt de voorstelling een samenvatting van het werk van zowel Cavett als Truffaut over het werk van een cineast wat resulteert in een soort samenvatting van twee samenvattingen terwijl Que sera sera ruimschoots de duurtijd van een samenvatting overschrijdt waardoor al meteen duidelijk wordt dat de vorm het van de inhoud haalt en ook nu weer Tg Stan excelleert – ja af en toe moet een recensent een wat geleerd werkwoord durven gebruiken om wat intelligent over te komen – in absurdisme.

“Je kan alles kopen.” Dat beweert althans de steenrijke Claire Zachanassian in ‘Het bezoek’ van schrijver Friedrich Dürrenmatt. Maar is gerechtigheid werkelijk te koop? Kan 45 jaar na de feiten het aangedane onrecht worden rechtgetrokken door de dood van één man te eisen? Kan een aan lager wal geraakte stad weerstaan aan de lokroep van 5 miljard dollar om voor één keer hun principes te laten varen? Deze vragen vormen de kern van het toneelstuk en dat zorgt dan ook voor de donkere, lugubere en soms ook erg cynische sfeer, maar ook voor het trage tempo.  Kruidenier Alfred Schil moet lijden en daarvoor is tijd nodig. Roovers Sara De Bosschere en Luc Nuyens kropen in de huid van de hoofdpersonages Claire en Alfred en Warre Borgmans nam de rol van burgemeester voor zijn rekening.

Op 1 juni 2019 neemt the Ambassadors Theatre in Londen afscheid van The Twilight Zone. De theatervoorstelling die eerder aanvoelt als een aaneenrijging van losse scènes is gebaseerd op de cultserie van Rod Serling die van 1959 tot 1964 op het Amerikaanse televisienetwerk CBS liep. Verontrustende of ongewone gebeurtenissen staan daarbij centraal zodat de serie en deze theateradaptatie door Anne Washburn in een regie van Richard Jones een mengvorm van fantasy, sci-fi, horrorelementen, het paranormale, het surreële, (optische) illusies en gegoochel uitademt. Op zich is dat een interessante mix en ook de moraliserende commentaarstukken tussendoor waarbij de volgspot op een van de castleden gericht wordt die even iets zeer zakelijks vertelt, konden we best smaken. Op het einde stelt er één bijvoorbeeld: ‘We zijn allemaal de scheppers van onze eigen fictie, van onze twilight zone.’ Stof tot nadenken.

In zijn laatste speelweek gaat het sterke All my sons van Arthur Miller in the Old Vic in Londen. De voorstelling is hopeloos uitverkocht na unanieme lovende vijfsterrenrecensies. Recensies uit de Britse pers die zelfs de meest doorwinterde cultuurliefhebbers met een korreltje zout nemen. ‘Over het algemeen is de pers hier wel erg gul met het geven van sterren voor podiumvoorstellingen.’ beamen de meeste toeschouwers die we spreken. Ook bij All my sons, dat op vlak van set en kostuums die van de hand zijn van Max Jones, geen enkel risico neemt, is dat niet anders. Voor de zoveelste keer krijgen we een huis op een podium te zien dat naar voor schuift dit seizoen. Het begint bijna een cliché te worden nadat we krak hetzelfde zagen in Ibsen Huis, Rutherford and Son en nu dus ook in All my sons. Knap is de videomontage van Duncan McLean die wat verkleurde korte VHS familiefilmfragmenten waarin hoofdrolspelers Sally Field (die we kennen uit o.a. Mrs. Doubtfire en Forrest Gump) en Bill Pullman (gekend uit o.a. While you were sleeping, Casper en Independence Day) in combinatie met strepen grijze sneeuw toont. Het zuigt ons meteen in de voorstelling waar behoorlijk wat humor in zit (bv. tussen Kate en Joe: ‘Doe me een plezier en wees niet behulpzaam’, of bij Joe wanneer die Chris en Ann ziet kussen: ‘What’s this? Labour Day?’) en vooral het eerste bedrijf voorbijvliegt. Het tweede is langer, sleept wat, en sommige acteurs trappen in de val van overacting (o.a. Colin Morgan die als een hond begint te janken op het einde en te opvallend op een cue wacht om daarmee te stoppen wanneer het huis terug naar de achterkant van het podium rijdt wat vreemd is) wanneer de rollercoaster aan emoties erg snel gaat op het einde. All my sons is zonder meer zeer goed, en toont de klasse van Bill Pullman en Sally Field in respectievelijk de rollen van Joe Keller en Kate Keller terwijl Jenna Coleman als Ann Deever stráált.