Overhypet. Dat is Dune, de jongste film van Denis Villeneuve (o.a. Blade Runner 2049 en Arrival). Deze Amerikaanse sciencefictionprent naar de roman van Frank Herbert vormt eigenlijk nog maar het begin zoals Zendaya als Chani na 155 minuten (!) het zegt als antwoord op Pauls (Timothée Chalamet) ‘Desert power!’ Tussen 1965 en 1985 verschenen er 6 boeken. We zijn met deze Dune dus vertrokken voor een reeks films. Toch waren de reacties na de avondvertoning op de openingsdag in IMAX Antwerpen verdeeld. No time to die wordt hoger ingeschat als potentiële blockbuster dit najaar dan Dune. Daar zijn verschillende redenen voor.

Een mooie mirakelfilm is Benedetta van Paul Verhoeven. De biografische dramafilm die losjes gebaseerd is op het boek Immodest Acts: The Life of a Lesbian Nun in Renaissance Italy uit 1986 van Judith C. Brown situeert zich in de zeventiende eeuw. De tijd dat onze wereld te kampen kreeg met een – jawel, er is een link naar de actualiteit - pandemie. Hier is het de pest die ervoor zorgt dat de lijken op straat liggen. Benedetta (ijzersterk neergezet door Virginie Efira) is dan abdis van het klooster in Pescia nadat er stigmata (wonden die blijven bloeden en verwijzen naar de kruising van Jezus) aan haar polsen en voeten te zien waren.

De Franse dramedy Un triomphe van Emmanuel Courcol werd geselecteerd voor Cannes vorig jaar. Terecht want de film die gebaseerd is op waargebeurde feiten die zich in Zweden in de jaren ’80 hebben afgespeeld, boeit. Un triomphe gaat niet alleen over de goesting om het spel, om te acteren die aangewakkerd wordt bij gevangenen die de ganse dag niets anders te doen hebben dan te wachten. Wachten op hun eten. Wachten om gelucht te worden. Wachten om activiteiten te doen. Wachten om (alweer) gefouilleerd te worden. Courcol trekt dus de humane kaart en toont dat een gevangenisregime mensen ontmenselijkt. Wanneer ze wel iets kunnen bijdragen en zich gepassioneerd ergens voor kunnen inzetten, kunnen ze zich nuttig maken, hun hersenen aan het werk zetten en hun energie en creativiteit botvieren.

Met Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings zet Marvel na Black Panther verdere stappen om zijn superheldenuniversum naar de huidige tijd te transporteren op het grote scherm. Kreeg de zwarte gemeenschap met Black Panther zijn vertegenwoordigers op het witte doek te zien, dan is het nu de beurt aan de Chinese markt die – slim zijn ze wel bij deze studio – aangeboord wordt. Dat dit een interessante marketingzet is en ze dat ook beseffen, mag blijken op het einde van de aftiteling. Dan krijgen we te zien dat er een vervolg komt van deze film. Maar de prent bezit ook enkele andere thema’s die volledig de tijdsgeest van nu uitademen. Komaf maken met een paternalistische samenleving waar enkel mannen het voor het zeggen hebben bijvoorbeeld. Op het einde van de film na de aftiteling zie je namelijk hoe een gemeenschap waar enkel mannen mochten trainen om het tot een krijger te schoppen, door Xu Xialing (Meng‘er Zhang) omgevormd is tot een plek waar mannen én vrouwen gelijkwaardig worden behandeld. Vraag is alleen of ze er goede bedoelingen op nahoudt. Want ook dat geeft deze film mee: dat je de erfenis bent van je voorouders met hun goede en slechte kanten: ‘You are a product of all who came before you, the legacy of your family. You are your mother. And whether you like it or not, you are also your father.’

After we fell, de derde film in de After reeks is een langgerekt tussenspel. Ontgoocheld reageerden de meeste tienermeisjes dan ook op het einde van een After marathon. Wellicht waren ze niet helemaal op de hoogte dat er 5 boeken zijn verschenen, vier met de titel After en één met Before. Dus de grote After-finale moet nog komen.