‘Komt daar een film van?’ hoorden we enkele weken geleden een meisje aan haar vriendje vragen in Kinepolis toen we de trailer van Last night in Soho te zien kregen. De jonge vrouw in kwestie had de Amerikaanse Anya Taylor-Joy meteen herkend en associeerde haar dan ook met die fenomenale Netflixserie ‘The Queen’s Gambit’ waarvan ze dacht dat er nu een filmversie zou komen. Niet dus. In Last night in Soho refereert Anya weliswaar even naar die rol die haar internationale bekendheid bezorgde, vooral wanneer haar personage Sandie voor het eerst geïntroduceerd wordt. Dat mystieke, dat gracieuze, en vooral ook, dat vingertje aan haar kin terwijl ze in de spiegel kijkt, komt dan ook even terug in deze film.

Wes Andersons tiende prent The French Dispatch, met muziek van Alexandre Desplat en Randall Poster, gaat over een fictief Amerikaans magazine dat uitgegeven wordt in het Franse stadje Ennui-sur-Blasé. Zeker, visueel is de film die kleur afwisselt met zwart wit (zoals in een tijdschrift) alsook het veranderen van beeldgrootte (vierkant – rechthoek) absoluut de moeite. Maar toch weet deze 103 minuten durende prent die als “een ode“ aan de literaire journalistiek kan beschreven worden ons niet overtuigen omwille van de slappe spanningsboog en het trage, slepende vertelritme. Dat komt ook omdat de film eigenlijk vier verhalen bundelt waarbij je als kijker steeds moet schakelen en een tussentitel te zien krijgt. Kan je door een magazine bladeren en daar de stukken uit kiezen die je interesseren terwijl je de andere kan negeren, dan kan dit niet in de bioscoop waar je ofwel na een tijd afhaakt en naar huis gaat of de ganse prent moet uitzitten. Thuis kan je dan weer wel de zaak doorspoelen. Punt is dat veruit het eerste verhaal het boeiendste is. Wellicht ook omdat de tieten van Léa Seydoux en de scène met het likje verf dat Benicio del Toro als de gedetineerde artiest Moses Rosenthaler op haar buik aanbrengt, de aandacht trekt en ons weet te prikkelen.

Een tergend trage slepende film van bijna twee uur en twintig minuten is Annette dat Leos Carax regisseerde geworden en daarvoor in Cannes de prijs won voor beste regie. Het muzikale psychologische drama voelt behoorlijk theatraal en operatesk aan, eerder dan dat je er een pop musical in zou horen. De plot is hoewel erg actueel (stand up comedian wordt o.a. beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag door zes vrouwen in de song ‘Six women have come forward’) tamelijk dun omdat je nooit echt het gevoel krijgt dat op de psyche van het hoofdpersonage Henry McHenry (Adam Driver) na de andere goed uitgewerkt zijn. Maar vooral: zijn vrouw Ann (zangstem door Catherine Trottmann, spel door Marion Cotillard) sterft halfweg de film waardoor de beste zangeres uit de film niet langer te horen is, het muzikale niveau begint te zwalpen (Driver moet in het tweede deel vooral de zang voor zijn rekening nemen en dan valt het vooral op dat ie geen getraind zanger is), de prent daardoor water begint te maken om net niet te zinken voor het einde.

Een ode aan échte vriendschap en een warm pleidooi om al wie er niet bij hoort te omarmen, dat levert de computergeanimeerde sci-fi-film Ron’s gone wrong. Vergeet smartphones. Dé hebbedingetjes in de toekomst zijn de B-Bots, robots die alles van je weten, je voorkeuren, waar je van houdt, waar je absoluut een hekel aan hebt, enz. Op basis van die persoonlijke data en een vriendschapsalgoritme dat Marc Weidell (stem van Justice Smith) schreef, kom je zo in een handomdraai te weten met wie je zaken gemeen hebt. En zo kunnen er nieuwe vriendschappen ontstaan. Het resultaat op school is dan ook dat je kliekjes krijgt. Barney Pudowski (stem van Jack Dylan Grazer) is een buitenbeentje. Hij is de enige op school die geen B-Bot heeft en bij uitbreiding geen vrienden. Als zesjarige was ie nochtans goeie maatjes met Savannah (stem van Kylie Cantrall) die heel wat volgers heeft op haar vlog en waar hij nog steeds wat voor voelt, pestkop Rich Belcher (stem van Ricardo Hurtado) die zo hoopt aan populariteit te winnen, Noah (stem van Cullen McCarthy) die van videospelletjes houdt en Ava (stem van Ava Morse) die een wetenschapsknobbel heeft. Maar ze zijn allemaal wat uit elkaar gegroeid, allen hun eigen interesses gaan volgen. Resultaat: Barney heeft deze keer niemand die naar zijn verjaardagsfeestje komt.

Een indrukwekkende oorlogsfilm die maar liefst 14 miljoen euro gekost heeft. Dat is De slag om de Schelde van regisseur Matthijs van Heijningen Jr. naar een scenario van Paula van der Oest dat gebaseerd is op waargebeurde feiten. Feiten die zich afspelen op het einde van de Tweede Wereldoorlog na de landing in Normandië. Op 4 september bevrijden de geallieerden Antwerpen en zijn haven die nog intact is. Die is van cruciaal belang voor de bevoorrading. Tot dan moest alles vanuit Normandië namelijk aangevoerd worden. Er stelde zich echter een probleem. De Duitsers controleerden nog de oevers van de Westerschelde. De film, de slag om de Schelde, focust op de laatste fase om de Schelde terug in handen te krijgen en de bevoorrading via de haven van Antwerpen te kunnen organiseren. Walcheren moest daarvoor bevrijd worden. De Duitsers haalden echter alles uit de kast om hun posities daar ten alle koste te verdedigen. Het eiland Walcheren was uitsluitend verbonden met Zuid-Beveland via de Sloedam waar veel Duitse manschappen en artillerie zich hadden verzameld.