Wat we ons al jaren afvragen, is waarom heel wat films de jongste tijd per se tegen de twee uur moeten aanschurken zelfs al hebben ze qua storytelling niet al te veel te vertellen. Neem nu Tick, tick… boom, de film van Lin-Manuel Miranda (die gekend is om diens musical Hamilton) naar de gelijknamige musical van Jonathan Larson. Qua verhaal heeft die weinig om het lijf. Musicalschrijver is spe Larson (Andrew Garfield) worstelt al jaren om zijn eerste musical te schrijven die Superbia zal heten. Om de rekeningen te betalen werkt hij in de Moondance diner.

Met The power of the dog lanceert Netflix een van haar eerste films uit een reeks dit najaar in een select aantal bioscopen in ons land. Dat wil zo veel zeggen als: ‘dit zijn ze dan, de titels die wij naar voor willen schuiven voor de Oscars.’ Hoewel dit westerndrama dat geschreven en geregisseerd werd door Jane Campion (o.a. bekend van The piano) naar het gelijknamige boek van Thomas Savage absoluut enkele mooie scènes oplevert die vooral in hun weidsheid helemaal tot hun recht komen op het grote scherm, betwijfelen we of deze film met het beeldje voor beste film zou kunnen gaan lopen. De prent sleept namelijk behoorlijk en weet niet echt kiezen tussen een narratief volgen of een state of mind film die voornamelijk wil focussen op de psyche van de personages waardoor je vis noch vlees voorgeschoteld krijgt.

Neen, een overrompeling was het zeker niet, de eerste dag dat Ghostbusters Afterlife te zien was in onze bioscopen. Vraag is überhaupt of er iemand zat te wachten op deze sequel op Ghostbusters uit 1984 en Ghostbusters II uit 1989. Wij alleszins niet. We kozen voor de 4DX-ervaring die nauwelijks van toegevoegde waarde is. Op wat heen en weer schudden van de stoeltjes tijdens achtervolgingen op een metaalgeest met de wagen en wat windeffecten na, valt er nauwelijks (letterlijk ook) wat spetterends te beleven. Ghostbusters is al met al een genietbare bovennatuurlijke speelfilm (een komedie zouden we hem niet noemen want daarvoor neemt de prent zich te serieus) die weliswaar traag op gang komt.

Een herkenbaar portret van hoe één toxische vrouw, die rookt, aan de wijn en de kalmeringsmiddelen zit, een vernietigende impact kan hebben op het gezinsleven. Dat toont Kom hier dat ik u kus van regisseurs Sabine Lubbe Bakker en Niels van Koevorden naar de roman van Griet Op de Beeck. Marie (Wine Dierickx) is het die als plusmama van Mona al snel toont dat ze het allemaal niet aankan. Het meisje ontdekt haar in de keuken wanneer ze niet kan slapen. Ze vertelt het kind dat ze pillen slikt om gelukkiger te zijn en rustiger met al die stress die ze meemaakt en vraagt haar: ‘Dat blijft tussen ons hé, Mona’.

Geen noemenswaardige verrassingen vallen er te zien in Aline, de film van Valérie Lemercier die vrij geïnspireerd is op het leven van Céline Dion. Dat de film niet Céline heet, komt omdat de wereldster de film niet geautoriseerd heeft. Sterker nog, de twee hebben elkaar nooit ontmoet. En dat is al meteen knudde. Net als veel biopics over de carrière en het privéleven van een superster is ook deze aan de lange kant, hij duurt meer dan twee uur en er had om de spanningsboog wat strakker te maken gerust een kwartier af gemogen. Dat, naast het feit dat het een vrije interpretatie is op basis van datgene wat we voornamelijk al weten, zorgt ervoor dat je niet overdonderd bent na het zien van de film. Er valt dus niets nieuws te zien. Weliswaar is er hier en daar wat om artistieke redenen toegevoegd om de storytelling van de prent kunstmatig sterker te maken. Zo vertelt Aline in deze film aan haar echtgenoot tijdens een maaltijd dat ze zwanger is, wat ook echt gebeurd is. Wat verzonnen is, is dat ze dat doet door ‘BB’ met haar vinger te schrijven in de wortelpuree van haar man.