In hun jongste voorstelling Promise me, ontgaat ons de esthetiek die choreografen Joke Laureyns en Kwint Manshoven in hun werk wilden leggen. Als er al überhaupt gesproken kan worden van esthetiek. Promise me belooft een ode te zijn aan het ongetemde, het roekeloze, ongeremde nieuwsgierigheid, de dapperen die durven te flirten met gevaar. Dat zijn veel woorden om te zeggen dat het kind als thema centraal staat. Als je het programmablaadje er bij neemt waar – zoals steeds, eigen aan de cultuursector ook wel – behoorlijk wat gezwam in staat, kom je eigenlijk tot de conclusie dat het allemaal maar één bedoeling heeft, goed proberen te praten dat de voorstelling vooral ravotten bovenaan stelt op boeiende dans.

Met willen meten wat wij weten is Lap vzw ondertussen aan haar vierde dansvoorstelling voor kinderen toegekomen. Net als bij die drie andere onderstreept het gezelschap in hun jongste productie hoe goed ze hun doelgroep 6-plussers aanvoelen. Ook Time play en Choco of kaas? richtte zich al eerder tot deze kids terwijl Level Q voor 8 à 10+ is. Zowel qua timing, dansniveau als qua afwisseling blijkt Willen meten wat wij weten een stuk straffer dan heel wat dansproducties van andere spelers voor kinderen die we doorgaans te vrijblijvend, en te veel focussen op spel, vinden. Lap vzw weet altijd een fijne mix te brengen, via mimiek, sterke choreografieën, licht- en klankimpulsen die ook de allerjongsten die misschien minder vertrouwd zijn om naar het theater te gaan, moeiteloos weet te boeien.

Een volledige staande ovatie en luid applaus. Dat moet je verdienen in deSingel. Jan Martens kreeg het – niet meer dan terecht overigens – voor zijn allereerste voorstelling voor een grote zaal: any attempt will end in crushed bodies and shattered bones. Een ontzettend sterke voorstelling is het, zijn achttiende ondertussen die in juli in Avignon in première ging, niet alleen omdat het werk misschien wel het meest politiek geladen is uit het repertoire van de choreograaf, maar ook en niet in het minst omdat ie maar liefst drie finales in zijn jongste creatie steekt.

Drrraai is een verdraaid slimme kleutervoorstelling. Tout petit maakt van haar jongste dansproductie namelijk een participatief project waarbij de allerjongsten ook even aan het knutselen gezet worden in de aanloop naar hun visueel sterke finale.

Met The Goldberg Variations gaat Anne Teresa De Keersmaeker veertig jaar na haar solo Fase opnieuw alleen het podium op om te dansen. Net als bij o.a. het relatief recente Partita 2, het intimistische, donkere en contemplatieve Mitten wir im Leben sind (waar ze koos om een choreografie uit te werken op de 6 cellosuites van Bach en zich live liet begeleiden door cellist Jean-Guihen Queyras) en het jeugdige, zwierige, energieke en levenslustige The Six Brandenburg Concertos kiest ze voor deze solo waarbij ze zich live laat begeleiden door Pavel Kolesnikov aan de piano, voor de zesde keer voor haar favoriete componist: Johann Sebastian Bach om erop te creëren en te recreëren, verwijzend naar de met de jaren ontwikkelde woordenschat. Met The Goldberg Variations leunt ze, zeker in het eerste deel dichter aan bij Mitten dan bij The Six Brandenburg Concertos. Eenvoud en ingetogenheid is dan ook het sleutelwoord van de melodie die we uit de toetsen te horen krijgen waarrond dertig keer gevarieerd wordt. 30, de helft van 60. De leeftijd die de choreografe vorig jaar bereikte. The Goldberg Variations leest dan ook in zekere zin als een verjaardagscadeau voor het publiek en zichzelf. Voortbordurend op het verleden, de toekomst tegemoet dansend. Bijhouden en verfijnen wat gemaakt werd, en gelijk op zoek naar datgene wat ze nog niet gevonden heeft.