Met Schoft, de nieuwe voorstelling van Kommil Foo, gaan de broers Mich en Raf Walschaerts voort in hun herkenbare stijl en boren ze hun klassieke thema’s verder aan. Seks, maatschappijvisie (democratie uitgelegd via het beeld van twee wolven en een schaap op een bankje in het bos), nostalgische gevoelens, zelfrelativering (de dikke vs. de kleine), humor, leven en dood en liedjes met een boodschap zitten verpakt in een wel erg toegankelijke doos. Zo toegankelijk zelfs dat wanneer Raf in “Integendeel” zich de vraag stelt of hun publiek wel zo hoog intellectualistisch is als gedacht wordt, en hij zich afvraagt of het niet gewoon wat “klapvee” is, hij ergens een punt heeft volgens ons.

Bas Birker is opwarmer van dienst bij Michael Van Peel overleeft 2015. “Voor een 7Up en een Twix daarvoor kom ik uit Merksem” grapt de komiek die geen al te hoge pet op heeft van de Merksemse vrouwen  die allemaal wat te veel vet hebben volgens hem. Nou, dat valt best wel mee … Fijntjes geeft ie mee dat Minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon enkele weken voor het terreurniveau op 4 stond het idee had gelanceerd om een keuzemenu bij de 112 te introduceren.  Perfecte aangelegenheid om de spot met deze ‘efficiënte’ maatregel te drijven net als onze gewoonte om Rode Kruisstickers te kopen: “de enige reden waarom we dat doen, is om er vanaf te zijn. Dan moeten we er geen meer kopen.” luidt het fijntjes.

Jacques Vermeire stopt met commerciële voorstellingen. “Veel Vijven en zessen” is dan ook zijn laatste comedy-show die een breed publiek wil aanspreken. Met succes overigens want de Stadsschouwburg in Antwerpen zat vol. Connecties met de minister van media Sven Gatz moeten er straks voor zorgen dat Vermeire eindelijk terug in de kleinere theaters kan spelen met subsidies. Zijn plan is erg ingenieus: een paar acts doen die helemaal niet om te lachen zijn. Het resultaat is gewoon hilarisch. De film Max mag dan wel 21 jaar oud zijn, wanneer Vermeire aan het dansen slaat, inclusief het betere smoelenwerk, werkt hij tot tranen toe nog steeds op de lachspieren.

Thomas Smith doorkruist de theaters met “Ruis” nu ie zijn voorstelling “Chaos” in de Arenberg heeft ingeblikt. In se verschilt er niet zo veel tussen Ruis en Chaos. Smith – 47, vader van 2 dochters – improviseert er op los terwijl het publiek zijn aangever is. Dat is zijn sterkte maar tevens ook een uitdaging wanneer het publiek niet wil meegaan in de absurde humor en geen cues wil leveren. In Antwerpen had ie daar alvast geen last van, integendeel. Smith moest er zelfs voor zorgen dat de spanningsboog even minder strak kwam te staan tijdens een hilarisch middenstuk.

Even kijken hoe veel Berbers er in de zaal zitten. Zo startte Freek de Jonge zijn voorstelling in de Arenberg. Het moet gezegd, de Nederlander – die al even tourt in “het gedeelte van België dat zich wil afscheiden van het andere”  – was duidelijk op de hoogte van de (politieke) actualiteit in ons land en recente uitspraken van de Antwerpse burgemeester (waarbij de cabaretier fijntjes opmerkte dat De Wevers Rotterdamse collega een Berber is). Zo wist ie dat een dag eerder - hij trad toen op in Dilbeek – er 3 zebra’s een tijdje vrij rondliepen in de straten van Vilvoorde en er minstens 1 kind een trauma aan heeft opgelopen omdat die net aan het leren was om over de zebra (Hollands voor het zebrapad) te wandelen.  Het bracht hem in geen tijd bij het verschil tussen Hollands en Vlaams. “Zwijnen” is afgeleid van het Duitse “Schwein haben”, ofwel geluk hebben, terwijl Vlamingen het niet Oostelijk zoeken maar Zuidelijker met “chance hebben” op zijn Frans dus. Dat betekent in Nederland dan weer dat je een meisje aan de haak geslagen hebt.