Visueel de moeite, inhoudelijk, qua story telling, acrobatie, en spanningsboog erg zwak en fragmentarisch, dat is Toruk van Cirque du Soleil. Het Canadese gezelschap zag het in deze grootse arenaproductie kennelijk te groot en wou te veel. Resultaat is een voorstelling geworden die niet of nauwelijks onder de huid kruipt. Dat heeft ook met de afstand tussen publiek en de gigantische scène (die bijna 26 meter op iets meer dan 49 meter is) te maken, zodat er net als bij hun vorige show die het Sportpaleis aandeed, Michael Jackson The Immortal World Tour uit 2013, er erg veel is dat je ontgaat. Zeker, de cijfers zijn indrukwekkend: meer dan 1858 m² meet het projectieoppervlak, dat is meer dan 5 keer een standaard IMAX-scherm. Daarbij zijn 40 videoprojectoren voor nodig. De Hometree achteraan het podium is bijna 24,4 meter breed, en meer dan 12 meter hoog. Om al het materiaal te vervoeren dat nodig is voor deze productie, is Cirque du Soleil op de baan met maar liefst 34 trucks.

Een laatste voorstelling biedt altijd net dat ietsjes meer. Bij La Cosa in Théâtre National in Brussel was dat niet anders. Na de circus/dans/installatie-productie sprak de maker Claudio Stellato het publiek aan. Zijn eerste boodschap was dat kinderen op papier hun tekeningen konden maken. Die zullen gebruikt worden voor een installatie later. Maar dan, en dat was op zijn zachtst gezegd hilarisch kwam ie op kousenvoeten melden dat dit de laatste voorstelling was in Brussel. Bijgevolg moest al het hout dat ondertussen verspreid over het podium lag, in de vrachtwagen geraken. Tussen elke zin nam hij voldoende tijd. Met ‘wij zijn moe.’ en ‘we leggen het hout op 8 karretjes.’ voelde je al aan je kleine teen van ver aankomen dat ie het publiek dat rondom de scène zat, zou vragen om mee te helpen. Met ‘u krijgt de mogelijkheid om artistiek hout aan te raken.’ wist ie wellicht de laatste twijfelaars te overhalen om een handje uit de mouwen te steken.

Een combinatie van concert met een Afrikaanse marimba, drums, djembé, sax, basgitaar en de kora, visuals, dans, acrobatie en gymnastiek dat brengt het Canadees-Guinese Afrique en Cirque op Sziget Festival. Wellicht is het een van de strafste circusvoorstellingen die een van de grootste Europese festivals wist te strikken. Een gigantische dynamiek en spelplezier straalt dan ook af van de uitvoerders Yamoussa Bangoura, Alya Sylla, Yamoussa Soumah, M‘Mahawa Soumah, Mama Adama Soumah en Moustapha Soumah die live muzikaal begeleid worden door Fanta Camara (ook zang), Ibrahima Sory Diabaté, André Désilets, Auguste Donatien Dogbo, Lionel Katshingu en Yamoussa Bangoura (zang).

Na ‘Pour le meilleur et pour le pire’ (2011) en ‘La piste là’ (creatie: 2007) is Cirque Aïtal opnieuw in Antwerpen, deze keer met hun jongste circusvoorstelling: ‘Saison de cirque’. 4 maanden voor Kati Pikkarainen in Antwerpen in première ging met ‘Pour le meilleur et pour le pire’ had ze net het leven geschonken aan haar eerste kindje. Ondertussen is het gezin Victor Cathala (de reus) - Kati Pikkarainen (de kleine blonde vrouw) verder uitgebreid en hebben ze ondertussen twee kinderen. Niet alleen op privévlak is het duo voor uitbreiding gegaan. In ‘Saison de cirque’ staan ze niet langer met hun tweetjes alleen in de piste, maar willen ze het circusleven zoals het is ensceneren samen met de Russische acrobaten Lena Kanakova, Micha Kanakov, Vasia Kanokov, Sergey Mazurin, de jongleur Matias Salmenaho (met 7 kegels!), en paardenfluisteraars Nick Muntwyler en Ludovic Baladin die ze tijdens het touren leerden kennen. Helmut Nu?nning, Hugo Piris, Benni Masuch en Julien Heurtel voorzien de show van heerlijke instrumentale muziek op onder andere drums, contrabas, viool, elektrische gitaar en trompet.

Een ode aan de kindertijd, de kinderlijke fantasie en het ravotten (jongensstreken) brengt het heerlijke Famille Choisie van de Belgische compagnie Carré Curieux Cirque Vivant! in een regie van Titoune Krall, Nicolas Diaz en Alexis Dansin op Zomer van Antwerpen 2018 dat dit jaar een grand crujaar kent. 4 mannen (Luca Aeschlimann, Vladimir Couprie, Gert De Cooman en Kenzo Tokuoka) spelen jongetjes die hun limieten verkennen, wat knotsgekke clowneske maar o zo herkenbare situaties oplevert van erg onhandig constructies willen bouwen (zo probeert 1 van hen een vierde tafel op de toren van drie tafels te plaatsen wanneer ie op de bovenste staat) tot prachtige poëtische momenten (zoals een straffe bellenblaasact!, waar kleine bellen geblazen worden in een grote, de grote vervolgens ontploft en de andere overblijven in de lucht, of die scène wanneer er rook in een grote bel geblazen wordt, bij wijze van spreken een ventieltje gecreëerd wordt waaruit de rook vervolgens kan ontsnappen en de scène waarin een acrobaat staat te vliegeren met een kleine vlieger of is het een rog, vervolgens met een tweede groter exemplaar, en daarna de grootste, een resultaat blijkt van creatief zijn met huishoudfolie). Een oorverdovend applaus, gejoel, tribunegestamp en ovatie na Famille Choisie zijn dan ook niet meer dan terecht. Wat. Een. Show.