Danny Ronaldo’s zoon Nanosh keert met Swing naar het begin van de twintigste eeuw. Een retroshow mét showtrap én Decaporgel dat voor de muzikale omlijsting zorgt, krijgen we te zien die in geen tijd de nostalgie van weleer weet op te roepen ook met de tafeltjes met lampje voor de tribunes waar enkele toeschouwers aan mogen plaatsnemen. Dat er elektriciteit in de lucht hangt, wordt al meteen duidelijk wanneer Nanosh met zijn hand over zo’n lampje gaat en meteen de lichtjes wat feller schijnen. Dat blijkt ook te lukken wanneer ie zijn handen op het hoofd van een toeschouwer legt, maar kennelijk lukt dat niet bij iedereen. Swing haalt op humoristisch vlak het recept van de anti-held, de klungel, de underdog uit de kast. Een beproefd recept waar Luc Verschueren en Jacques Vermeire in de jaren ’90 op de BRT en in hun zaalshows stevig mee scoorden. Verschueren was ook aanwezig tijdens de voorstelling van Circus Ronaldo bij Zomer van Antwerpen die wij zagen en werd op het einde zelfs even ten dans gevraagd waar ie graag op inging.

Op de warmste dag van het jaar wanneer er recordtemperaturen boven 40 graden Celsius opgemeten worden in ons land in een circustent kruipen: niet iedereen zag dat kennelijk zitten. Want hoewel de premièrevoorstelling Lexicon van het Britse NoFit State Circus al wekenlang uitverkocht was, bleken er nog wel wat zitjes vrij op de tribunes, een verademing voor de toeschouwers die er wel bij waren. Lag het aan de hitte – het circus had weliswaar blazers geïnstalleerd zodat de tent voldoende verlucht kon – feit is dat het publiek erg aarzelend een heel miniem applausje gaf na enkele acts in het eerste deel. Uiteindelijk kreeg het gezelschap van een tiental mensen een staande ovatie op het einde. Dat moet dan vooral te danken zijn aan het tweede deel na de pauze dat iets sterker is dan het eerste.

Met Circus I love you opent de 25ste editie van Zomer van Antwerpen, dat daarmee terug naar de basis lijkt te gaan. Eerder kiezen voor jong en bij ons minder gekend talent in plaats van een best of, vol crowdpleasers, hoewel het Finse hedendaagse circusgezelschap Sirkus Aikamoinen al tien jaar op de teller heeft, is een visie die we enkel maar een warm hart kunnen toedragen. Circus I love you gaat dan ook naar de kern van het genre, kiest voor eenvoud, in een bijna volledig doorgecomponeerde voorstelling die klezmer (accordeon, troms, drums, klarinet, sax, contrabas, trompet al dan niet met demper), progressieve rock, jazz, nostalgische tapdans en een snuifje elektronica (keytar), Oosters en Westers met elkaar combineert in een eclectische mix. Het resultaat is een degelijke voorstelling die perfect getimed is (een uurtje) en erin slaagt de aandacht van jong en oud te behouden. Ook, en niet zelden, tijdens de changementen waarbij we Saana Leppänen halsbrekende toeren zien uithalen wanneer ze (niet gezekerd!) de nok in klimt via de gele doeken, kijken we onze ogen uit. Circus I love you is om kort te gaan een erg sympathieke voorstelling geworden die tijdens haar première op Zomer van Antwerpen een terechte gedeeltelijke staande ovatie kreeg.

Visueel de moeite, inhoudelijk, qua story telling, acrobatie, en spanningsboog erg zwak en fragmentarisch, dat is Toruk van Cirque du Soleil. Het Canadese gezelschap zag het in deze grootse arenaproductie kennelijk te groot en wou te veel. Resultaat is een voorstelling geworden die niet of nauwelijks onder de huid kruipt. Dat heeft ook met de afstand tussen publiek en de gigantische scène (die bijna 26 meter op iets meer dan 49 meter is) te maken, zodat er net als bij hun vorige show die het Sportpaleis aandeed, Michael Jackson The Immortal World Tour uit 2013, er erg veel is dat je ontgaat. Zeker, de cijfers zijn indrukwekkend: meer dan 1858 m² meet het projectieoppervlak, dat is meer dan 5 keer een standaard IMAX-scherm. Daarbij zijn 40 videoprojectoren voor nodig. De Hometree achteraan het podium is bijna 24,4 meter breed, en meer dan 12 meter hoog. Om al het materiaal te vervoeren dat nodig is voor deze productie, is Cirque du Soleil op de baan met maar liefst 34 trucks.

Een laatste voorstelling biedt altijd net dat ietsjes meer. Bij La Cosa in Théâtre National in Brussel was dat niet anders. Na de circus/dans/installatie-productie sprak de maker Claudio Stellato het publiek aan. Zijn eerste boodschap was dat kinderen op papier hun tekeningen konden maken. Die zullen gebruikt worden voor een installatie later. Maar dan, en dat was op zijn zachtst gezegd hilarisch kwam ie op kousenvoeten melden dat dit de laatste voorstelling was in Brussel. Bijgevolg moest al het hout dat ondertussen verspreid over het podium lag, in de vrachtwagen geraken. Tussen elke zin nam hij voldoende tijd. Met ‘wij zijn moe.’ en ‘we leggen het hout op 8 karretjes.’ voelde je al aan je kleine teen van ver aankomen dat ie het publiek dat rondom de scène zat, zou vragen om mee te helpen. Met ‘u krijgt de mogelijkheid om artistiek hout aan te raken.’ wist ie wellicht de laatste twijfelaars te overhalen om een handje uit de mouwen te steken.