De hoop vergroten (in de twee mogelijke betekenissen hiervan). Dat probeert het nieuwstedelijk met 9,6 (een verweer), de monoloog die Stijn Devillé schreef voor Sara Vertongen. Een straffe tekst tussen slam en spoken word leverde ie af. Alleen blijkt het thema, de klimaatverandering, een pak minder urgenter dan enkele jaren geleden.

Loos, de jongste familievoorstelling van Dimitri Leue gaat onder andere over adoptie, drugs, mensenhandel, racisme, culturele appropriatie en onvruchtbaar zijn als man. Thema’s die hij aanboort in een snelle, flitsende regie die echter door de grote wachtzaal-sfeer, de witte belichting en het repetitief suggereren dat er auto’s ’s avonds voorbijrijden (via de belichting rechts en autogeluiden) echter behoorlijk zakelijk en clean overkomt. Om kort te gaan: we werden constant in en uit de voorstelling gezogen. Een voorstelling die weliswaar enkele bijzonder knappe elementen in zich draagt, enkele straffe flitsen zeg maar, die helaas ook nodig zijn om onze aandacht erbij te houden, maar soms vervalt Loos in te schoolmeestachtig de zaken willen duiden met cijfertjes (zoals 1 op 25 kinderen in België groeit op zonder ouders). Hoewel wij Loos zuinig wisten te waarderen, dacht het publiek in de Klap daar anders over en gaf het een staande ovatie.

Hallucinant vind ik het soms hoe kritisch, ja zelfs hard vrouwen tegenover andere vrouwen zijn. In enkele nabesprekingen aan de bar, en vervolgens voor de deur van de Arenberg werd Verona Verbakels Well-Behaved Women Seldom Make History zo onder de microscoop gehouden dat ik er als man een complex aan overhield. Of op zijn minst mezelf begon af te vragen of ik ondertussen zoals velen de oppervlakkigheid zelve ben geworden. Waarom kunnen vrouwen gewoon eens niet wat liever zijn tegenover elkaar? Het lijkt wel de omgekeerde wereld dat iemand die al een tijdje als ‘azijnpisser’ geframed wordt op social media (niet zelden door jonge vrouwen) hén nu tot de orde moet roepen.

Hoe we ons verblijf zouden quoteren bij What Ever Happened to Mr. Pete in corso? Wel, we zouden een drie geven. De voorstelling van het Zuidelijk Toneel trekt de surrealistische kaart door het publiek in twee te delen. De ene groep ziet een aaneenrijging van scènes links, de andere rechts in hetzelfde decor maar dan gespiegeld. Daardoor hoor je onder andere toeschouwers aan de andere kant lachen terwijl er niks te lachen valt aan jouw kant. Met deze productie roept het unheimliche gevoel van desolate eenzaamheid in de laatste levensfase op. Een fase waar je onder andere geconfronteerd wordt met inhalige mensen die zich voordoen alsof ze het goed met je voorhebben en je vooral alle comfort willen bieden.

Met de omgekeerde berg snijdt het Antwerps sociaal bewogen theater Tutti Fratelli ecologie en hoe een mogelijke apocalyps er door de klimaatverandering - ‘De wereld is een verzopen aquarel’ - en overbevolking uit zou kunnen zien als thema aan. Het minste wat je kan zeggen is dat de sociaal-artistieke werkplaats die Nico Sturm nu runt na het overlijden van bezielster Reinhilde Decleir nog steeds de vinger aan de pols houdt en meer dan ooit zowel wat de actualiteit betreft als artistiek bijzonder relevant blijft.