‘Vijf sterren is het maximum, zeggen ze me hier, maar elke nitwit op dit festival kreeg er al drie of vier, dus Byrne verdient er 637. En een half.’ het zijn de nu al legendarische woorden van ons grote voorbeeld Serge Simonart in diens stuk over het magistrale optreden van David Byrne op Rock Werchter. Omdat die man gewoon gelijk heeft in dat artikel en recensies vaak te snel na een festivaloptreden neergepend worden wat niet zelden bizarre eindscores oplevert, namen wij deze keer onze tijd. We renden van Main Stage naar The Slope, Klub C en The Barn met soms bitter weinig of geen speling tussen acts om het kaf van het koren te scheiden.

Wat onthouden we van Rock Werchter 2018?

Wat voor een anticlimax bezorgde Arctic Monkeys Rock Werchter! Alle bezieling was ver zoek in dit erg routineuze, saaie optreden dat de Britse indierockband gaf op de Main Stage. Tekenend ook voor deze editie was dat. Op een magistraal Pearl Jam en degelijk Queens of the Stone Age na viel er deze editie bijzonder weinig te rapen aan het hoofdpodium. Dé vetste optredens vonden in The Barn plaats (o.a. Parov Stelar, David Byrne, Anderson Paak) die – hoewel uitgebreid dit jaar – voor erg veel artiesten te klein bleek. Daar gebeurde hét, en nergens anders.

Pearl Jam zette een al even legendarisch optreden op Rock Werchter neer als de historische zege van België tegen Brazilië op het WK een dag eerder. Eddie Vedder bleek daarnaast ook het optreden op te nemen. Voor de vijfde keer stond zijn band op het tuinfeest van Herman Schueremans. Oorspronkelijk zou de groep in 2000 voor het eerst daar optreden, maar de band annuleerde dat concert nadat er 9 doden vielen en 26 gekwetst geraakten tijdens hun set op Roskilde Festival dat jaar. Het was dus wachten tot vrijdag 29 juni 2007 eer Vedder en co voor het eerst in het festivalpark stonden. Daarna volgden nog afspraken op 4 juli 2010, vrijdag 29 juni 2012 en zaterdag 5 juli 2014.

Queens of the Stone Age was in goede doen op Rock Werchter maar heeft al scherper opgetreden. Die indruk werd bevestigd toen frontman Josh Homme toegaf dat ie een ganse dag zich ziek voelde maar zich wist op te trekken aan de fijne reacties van het publiek. Dat had er van bij openingsnummer ‘Do it again’ erg veel zin in, het begon meteen te pogoën en circle pits te creëren. Als een sardientje werden we op zo’n momenten hard en plots tegen de crash barrier aangedrukt terwijl het achterwerk van een Zuiderse jongedame tegen onze ouweheer aanschurkte. Ongewenste intimiteiten op een festival, dat maken enkel vrouwen mee zei u? We dachten van niet!

Collectief klaarkomen. Dat deed Gent Jazz tijdens het optreden van Tom Jones. Want hoorden we de toeschouwers daar niet met zijn allen ‘Oh yeah! Oh yeah! Oh yeah’ steeds ietsjes hoger en luider uitschreeuwen net als de 78-jarige Engelsman die het erg fijn vond dat Engeland zich die avond plaatste voor de kwartfinale van het WK? Tom Jones voorspelde dat België Engeland opnieuw zal tegenkomen in de finale van het toernooi. Tijdens zijn 95 minuten durend optreden toonde hij hoe veelzijdig hij wel uit de hoek kan komen, van de gospelsong ‘Run on’ live begeleid door twee gitaren en drums, over de folk van ‘Did trouble me’ heerlijk begeleid door de banjo, de traditional ‘Raise a ruckus’ waarbij de tuba het ritme bepaalde en het publiek stevig meeklapte en ‘jiehaa’-kreetjes slaakte, het gospel meets boogiewoogie-nummer ‘Strange Things Happening Every Day’ van Sister Rosetta Tharpe waarmee hij het optreden afsloot, Little Willie Johns ‘Take my love’, eigen ophitsende hits als ‘Sex bomb’ dat ie lekker zwoel en plagerig op een trager tempo bracht, de funk uit Princes ‘Kiss’, de doorleefde storytelling in een fenomenaal ‘Tower of song’ van Leonard Cohen of een door accordeon begeleid ‘On A Night Like This’ van Bob Dylan en de publieksmennerij door het volk ‘woho’ te laten meekelen tijdens ‘What’s new pussycat’ dat begeleid werd door tuba, akoestische gitaar en accordeon: Tom Jones overtuigde de ganse tijd en die eclectische mix stak nog in een verdomd coherente setlist ook. Nergens voelde een overgang wat geforceerd aan. Of misschien toch? Die overgang van ‘Tower of Song’ naar ‘What’s new pussycat’ was wel een serieuze stijlbreuk. En hoewel het ganse optreden constant te kampen had met licht- en visualproblemen waarbij ook de videobeelden om de haverklap uitvielen – waar een groot deel van het publiek wellicht niets van gemerkt heeft omdat de volgspots en de witte spots die het publiek belichtten het wel nog deden – kreeg Tom Jones moeiteloos de fans uit hun stoeltjes om mee te dansen, zingen, wiegen en noem maar op wat ie voor het eerst maar lang niet voor het laatst tijdens het concert voor elkaar kreeg tijdens ‘Sex bomb’. Jones is nog steeds met zo veel jaren op de teller een vakman, zo veel mag duidelijk zijn. Hij gaf een oerdegelijk, weliswaar wat afgemeten optreden in Gent.