Opvallend, Gunpowder milkshake krijgt bij IMDb een score van 6 op tien, bij de bezoekers van Kinepolis ligt de waardering voor deze film een stuk lager: 4,8. Dat maakte ons nieuwsgierig om de prent even te gaan checken. En wat blijkt? Wij zijn eerder geneigd om IMDb te volgen. Zeker, vooral in het begin van deze Amerikaanse actiethriller verlopen de dialogen nogal stroef en het verteltempo mocht wat ons betreft aardig opgedreven worden, maar toch is het best een onderhoudende heerlijk feministische prent geworden. En ja, nadat we haar voor het eerst zagen als Martha in Jumanji: Welcome to the jungle en als Nebula in Avengers Infinity war en End game, zijn we fan van Karen Gillan, die er moeiteloos in slaagt om op een geloofwaardige manier een stoere griet te spelen. Ook hier is dat weer het geval.

Jordan Peele (Get Out, Us) zit deze keer niet in de regisseursstoel van Candyman, een black horror remake van Bernard Roses prent uit 1992. Die klus liet ie klaren door de New Yorkse Nia DaCosta. Maar net als zijn films en bij uitbreiding heel wat andere horrorprenten is het al wie afgeslacht wordt zijn of haar verdiende loon. Het maakt als je al vroeg in de film die trend ziet, de prent behoorlijk voorspelbaar, wat nefast is voor de spanning. De enige vieze scènes waar wij zelfs even voor opzij kijken zijn die wanneer het hoofdpersonage Anthony McCoy (Yahya Abdul-Mateen II) gestoken is door bijen en zijn rechterarm beetje bij beetje stevig toegetakeld ziet worden als de tijd verstrijkt. Dan zien we hem even plukken aan de beet waaronder een laag bloed zit, of zien we hem zijn zwarte vingernagel uittrekken.

Eerder dan een film over misbruik op het werk van Jane (Julia Garner), een ‘mannen eerst’ wereld (te zien aan de liftscène bv.) waar ze als vrouw verbaal vernederd wordt (via de telefoon door haar baas en face to face door haar mannelijke collega’s) en dus het #Metoo-thema behandelt, toont The Assistant vooral een verziekte bedrijfscultuur waar mistoestanden met de jaren als ‘normaal’ beschouwd werden, waar er geen speak up-cultuur is, en door de ontstane beklemmende toxische sfeer zelfs vrouwen zwijgen om hun positie niet te verliezen terwijl iedereen weet wat er echt aan de gang is. En als er dan iemand op wil staan om het een en ander te melden wordt dat de vuilbak in gekieperd. Als je hogerop wil klimmen in het bedrijf, hou je best je mond, stelt de prent.

Joaquin Phoenix behoort tot een van de grootste fans van Gunda lezen we in de promotekst van Gunda. Je moet al een schaap zijn om dat een belangrijk gegeven te vinden. Phoenix is gewoon uitvoerend producent van deze docu die eigenlijk geënsceneerd is. Het zou dus maar erg zijn mocht ie géén fan zijn. In de film van Victor Kossakovsky zien we een varken (Gunda) bevallen van 12 biggetjes. Die vliegen allemaal meteen op de tepels van hun moeder waar ze stevig aan beginnen trekken omdat ze honger hebben. Dan al vraag je je af of en in welke mate je je eigen moeder haar tepels geen pijn hebt gedaan toen je van d’r borstvoeding kreeg. We zien de varkens het zwijn uithangen, de broertjes en zusjes wegduwen om aan een tepel te kunnen geraken. De survival of the fittest, puur egoïsme dus. Hoewel de film geschikt bevonden is voor alle leeftijden, stellen we toch vast dat vooral de allerjongsten in de Cinema het moeilijk hebben met deze ruwe kant van de dieren. Maar even goed is de prent ook vertederend wanneer ze in het stro dicht bij elkaar liggen om van elkaars lichaamswarmte te kunnen profiteren.

De Amerikaanse donkere science fiction thriller Reminiscence verzuipt soms in de eigen ambitie en de wat geforceerde zucht om esthetische plaatjes te tonen. En de film die Lisa Joy, de schoonzus van Christopher Nolan, schreef en regisseerde sleept soms ook wat maar is vooral genietbaar omwille van zijn knappe beeldvoering en geluidsontwerp.