De Franse dramedy Un triomphe van Emmanuel Courcol werd geselecteerd voor Cannes vorig jaar. Terecht want de film die gebaseerd is op waargebeurde feiten die zich in Zweden in de jaren ’80 hebben afgespeeld, boeit. Un triomphe gaat niet alleen over de goesting om het spel, om te acteren die aangewakkerd wordt bij gevangenen die de ganse dag niets anders te doen hebben dan te wachten. Wachten op hun eten. Wachten om gelucht te worden. Wachten om activiteiten te doen. Wachten om (alweer) gefouilleerd te worden. Courcol trekt dus de humane kaart en toont dat een gevangenisregime mensen ontmenselijkt. Wanneer ze wel iets kunnen bijdragen en zich gepassioneerd ergens voor kunnen inzetten, kunnen ze zich nuttig maken, hun hersenen aan het werk zetten en hun energie en creativiteit botvieren.

Met Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings zet Marvel na Black Panther verdere stappen om zijn superheldenuniversum naar de huidige tijd te transporteren op het grote scherm. Kreeg de zwarte gemeenschap met Black Panther zijn vertegenwoordigers op het witte doek te zien, dan is het nu de beurt aan de Chinese markt die – slim zijn ze wel bij deze studio – aangeboord wordt. Dat dit een interessante marketingzet is en ze dat ook beseffen, mag blijken op het einde van de aftiteling. Dan krijgen we te zien dat er een vervolg komt van deze film. Maar de prent bezit ook enkele andere thema’s die volledig de tijdsgeest van nu uitademen. Komaf maken met een paternalistische samenleving waar enkel mannen het voor het zeggen hebben bijvoorbeeld. Op het einde van de film na de aftiteling zie je namelijk hoe een gemeenschap waar enkel mannen mochten trainen om het tot een krijger te schoppen, door Xu Xialing (Meng‘er Zhang) omgevormd is tot een plek waar mannen én vrouwen gelijkwaardig worden behandeld. Vraag is alleen of ze er goede bedoelingen op nahoudt. Want ook dat geeft deze film mee: dat je de erfenis bent van je voorouders met hun goede en slechte kanten: ‘You are a product of all who came before you, the legacy of your family. You are your mother. And whether you like it or not, you are also your father.’

After we fell, de derde film in de After reeks is een langgerekt tussenspel. Ontgoocheld reageerden de meeste tienermeisjes dan ook op het einde van een After marathon. Wellicht waren ze niet helemaal op de hoogte dat er 5 boeken zijn verschenen, vier met de titel After en één met Before. Dus de grote After-finale moet nog komen.

Opvallend, Gunpowder milkshake krijgt bij IMDb een score van 6 op tien, bij de bezoekers van Kinepolis ligt de waardering voor deze film een stuk lager: 4,8. Dat maakte ons nieuwsgierig om de prent even te gaan checken. En wat blijkt? Wij zijn eerder geneigd om IMDb te volgen. Zeker, vooral in het begin van deze Amerikaanse actiethriller verlopen de dialogen nogal stroef en het verteltempo mocht wat ons betreft aardig opgedreven worden, maar toch is het best een onderhoudende heerlijk feministische prent geworden. En ja, nadat we haar voor het eerst zagen als Martha in Jumanji: Welcome to the jungle en als Nebula in Avengers Infinity war en End game, zijn we fan van Karen Gillan, die er moeiteloos in slaagt om op een geloofwaardige manier een stoere griet te spelen. Ook hier is dat weer het geval.

Jordan Peele (Get Out, Us) zit deze keer niet in de regisseursstoel van Candyman, een black horror remake van Bernard Roses prent uit 1992. Die klus liet ie klaren door de New Yorkse Nia DaCosta. Maar net als zijn films en bij uitbreiding heel wat andere horrorprenten is het al wie afgeslacht wordt zijn of haar verdiende loon. Het maakt als je al vroeg in de film die trend ziet, de prent behoorlijk voorspelbaar, wat nefast is voor de spanning. De enige vieze scènes waar wij zelfs even voor opzij kijken zijn die wanneer het hoofdpersonage Anthony McCoy (Yahya Abdul-Mateen II) gestoken is door bijen en zijn rechterarm beetje bij beetje stevig toegetakeld ziet worden als de tijd verstrijkt. Dan zien we hem even plukken aan de beet waaronder een laag bloed zit, of zien we hem zijn zwarte vingernagel uittrekken.