Dave Gahan van Depeche Mode solliciteerde op Lollapalooza Paris om als ballerina geselecteerd te worden voor ‘Hanne Danst’ zo leek het wel tijdens het eerste deel van de set. De achtendertigjarige synthpopband liet zich consequent in zwart wit in beeld brengen, en had alle moeite van de wereld om het publiek mee te krijgen. Gahan en co waren aanvankelijk dan ook iets te veel met zichzelf bezig en maakten nauwelijks contact met de toeschouwers. Op het einde gingen ze dan weer voor te veel contact, in die zin dat ‘Enjoy the silence’ bijna een instrumentale versie werd alsof Gahan aan het staken was terwijl de fans ‘Never let me down’ meezwaaiden alsof hun leven ervan afhing. Eigenlijk is Depeche Mode, we moeten er niet flauw om doen, een headliner die eigenlijk geen headliner meer is. Op ‘Somebody’, een fraaie pianoballad die Martin Gore zong begeleid door Andrew Fletcher aan het klavier, ‘Personal Jesus’ en ‘Just Can‘t Get Enough’ met pittig ‘oho’ meezingen en het ritme meeklappen op de basdrum na, waren er verder nauwelijks vermeldenswaardige hoogtepunten te bespeuren tijdens het concert.

Een bestorming werd het dan wel niet aan Main Stage 2 van Lollapalooza Paris voor Bastille, maar de fans die er waren bouwden een post WK overwinningsfeestje. Ook op de bus na de eerste festivaldag was het trouwens van dat. ‘On est champion’, ‘lalala’ uit ‘I will survive’ én Le Marseillaise zong de bus uit volle borst richting Porte Maillot. Héérlijke sfeer alsof we met z’n allen op de terugweg waren van een jeugdvakantie. En die sfeer vond je op dag 1 ook bij de fans van Bastille.

Een echt feestje bleef uit tijdens het concert van Justin Timberlake. Dat komt omdat het Amerikaanse ex-lid van *NSYNC vooral de visuele kaart trok tijdens zijn The Man of the Woods-optreden. Lees: veel choreografieën (1 beweging per sound bij de start van ‘Love Stoned, en een moment dat ie even übercool met de tippen van zijn schoenen op het kleine verhoogje van het cirkelvormige B-podium overhelt, enz.), op het A-podium, de catwalk (met laaghangende mist er over tijdens 'Cry me a river' en met links en rechts een boom rond waar ie soms verstoppertje met zijn publiek achter speelt), B-podium, C-podium, D-podium en E-podium (een dansvloer op z’n Saturday Night Fevers tijdens ‘Rock your body’ in het VIP-gedeelte rond het cirkelvormige B-podium dat centraal in het Sportpaleis opgesteld staat). Wie tickets had op het balkon, en dan vooral links of rechts zat, had niet alleen het beste overzicht, ook de beste klank vermits zowat alle luidsprekers naar het balkon gericht waren.

De organisatoren van Gent Jazz Festival wisten niemand minder dan de Ijslandse Björk te strikken voor een exclusief Beneluxoptreden op het Sint-Pietersplein in Gent. Goed voor zo’n 3.000 toeschouwers in de golden circle en nog eens twee keer 5.000 daarrond. Het was ondertussen al weer 6 jaar geleden dat de 52-jarige artieste nog opgetreden had in ons land. Haar negende studioalbum ‘Utopia’ dat eind vorig jaar verscheen, kwam ze promoten. Wie vooral haar hits wou horen was er dus aan voor de moeite. Het optreden las als een uitnodiging om technologie en natuur met elkaar te verzoenen in een toekomstige (droom)wereld. Björk die steevast elk nummer het applaus van het publiek afwisselend bedankte met een ‘merci bien’ of ‘bedankt’, koos ook in Gent voor avant garde, de koers van het experimentele, en de kunst, niet zelden verwijzend naar klassieke muziek trouwens. Daardoor had het optreden, dat al met al rustig was beter tot zijn recht gekomen met een zittend (op tribunes) publiek in plaats van met een staand ook al omdat je Björks muziek bezwaarlijk toegankelijk kan noemen. Het kader van het Sint-Pietersplein leende zich weliswaar perfect tot dit concert.

‘Vijf sterren is het maximum, zeggen ze me hier, maar elke nitwit op dit festival kreeg er al drie of vier, dus Byrne verdient er 637. En een half.’ het zijn de nu al legendarische woorden van ons grote voorbeeld Serge Simonart in diens stuk over het magistrale optreden van David Byrne op Rock Werchter. Omdat die man gewoon gelijk heeft in dat artikel en recensies vaak te snel na een festivaloptreden neergepend worden wat niet zelden bizarre eindscores oplevert, namen wij deze keer onze tijd. We renden van Main Stage naar The Slope, Klub C en The Barn met soms bitter weinig of geen speling tussen acts om het kaf van het koren te scheiden.

Wat onthouden we van Rock Werchter 2018?