Wat een heerlijke science fiction actiekomedie is Free Guy! Zeker als je hem net zoals wij bekijkt in 4DX met bewegende stoeltjes en effects. De film die Shawn Levy regisseerde is zowel inhoudelijk als vormelijk verrassend en het concept is gewoon ge-ni-aal. De prent gaat over NPC’s (Non Playable Characters) in het populaire spel Free City die via AI evolueren. Dat levert op een bepaald moment zelfs een heuse staking op omdat zij niet langer een bijrol willen spelen en steeds neergeknald willen worden. Free Guy leest dan ook als een ode aan wat meer zachtmoedigheid in de (online) wereld, om je uit je online omgeving te trekken en het échte avontuur aan te gaan dat in de reële wereld plaatsvindt. En ja, gameverslaafden die geen leven hebben en dat compenseren door zich volledig te focussen op spelletjes worden – terecht – behoorlijk te kijk gezet.

Verplichte kost voor Generatie Z, dat is het prima Playlist van regisseuse Nine Antico die zelf ook graphic novels schrijft. De zwartwitfilm stelt dat het leven geen ponykamp is, noch privé noch professioneel. Vandaar ook de noodzaak dat jonge mensen deze zien. De film stelt bijvoorbeeld dat veel mensen een job uitoefenen waar ze niet voor gestudeerd hebben en eigenlijk niet graag doen en er dus heel wat (al dan niet geschoold) talent niet of onderbenut wordt in onze maatschappij. Met andere woorden, de valse belofte die ouders vaak aan hun kinderen doen (al dan niet ondersteund door sprookjes) dat ze eender wie of wat later kunnen worden, wordt hier fijntjes doorprikt.

De jongste van Woody Allen: Rifkin’s Festival is best een amusante film. Zeker in het begin wanneer we het hoofdpersonage Mort Rifkin (andermaal vertolkt door de grappige Wallace Shawn, die met een natuurlijke theatraliteit gezegend is om uitdrukking te geven aan een emotie als verbazing) zijn opgeblazen pedante zelf mag zijn. De film zet de filmsector heerlijk te kijk, met zijn hatelijke filmfestivals waar het bon ton is om de mensen naar de mond te praten, de eigen kennis in de schaal te leggen met wie er aan je tafel zit, aan small talk te doen, journalisten te woord te staan, en vooral opscheppen over jezelf of dat net overlaten aan anderen in de hoop vooral letterlijk en figuurlijk gezien te worden. Ook de journaille krijgt er heerlijk van langs: ‘Speelde je je orgasmes zelf en kunnen we die als special effects beschouwen?’ is onder andere een vraag die een interviewer stelt aan een actrice. En wanneer regisseur Philippe (Louis Garrel) een kritische vraag krijgt tijdens een persmoment, wordt hij net tijdig gered door zijn persverantwoordelijke Sue (Gina Gershon). Of hoe je daar kritiek in kan zien over hoe (film)journalisten niet hun meest kritische vragen beantwoord krijgen.

100% Wolf van Studio 100 is net niet van den hond. IMDb geeft de film een score van 5,7 op 10. Laat ons meteen stellen dat we dus met niet al te hoge verwachtingen dan ook naar deze avontuurlijke computergeanimeerde film gingen kijken in Kinepolis. Voor een regenachtige middag trekt die wel wat gezinnen met kleine kinderen naar de matineevoorstelling, maar – en bij heel wat kinderentertainment van het productiehuis in Schelle is dat nu het geval – de grote massa trekt die kennelijk (nog) niet. Het probleem met 100% Wolf is dat het verteltempo in het begin ontzettend snel is, maar de film weet dat niet te behouden. De boel zakt in en de prent verliest daarna zijn focus. 100% Wolf wil te veel waardoor je op den duur zelfs als volwassene even de draad kwijt geraakt. Ook bij Flying Bark Productions, een Australische dochter van Studio 100 Animation (yep, zo ingewikkeld is de structuur van het Schelse bedrijf ondertussen geworden) verloren ze kennelijk even de focus niet alleen bij het verhaal maar ook bij het animeren. Zo zie je net nadat Freddy (Lennart Lemmens), de poedel met roze haar die eigenlijk half weerwolf half mens moet zijn, zijn eerste ruzie heeft gehad met Batty (Rosanne Waalewijn), een straathond die leeft in een kartonnen doos omdat niemand haar kocht in de hondenzaak, een bestelwagen van links naar rechts rijden, maar een fractie van een seconde zie je ineens dat die weg is, zonder dat die mooi uit beeld gereden is. Het is niet de eerste keer dat we Studio 100 betrappen op dergelijke afwerkingsfoutjes.  

De Amerikaanse fantasyfilm The Green Knight van David Lowery is een tergend trage film. Wie van deze ridderfilm die zich afspeelt in de middeleeuwen veel zwaardgevechten verwacht en jonkvrouwen die strak in het korset hun weelderige boezems tonen, moeten we teleurstellen. Niet dat er geen naakt opduikt in deze prent, maar als dat gebeurt is dat vooral om esthetische redenen. Wie houdt van mooie plaatjes, van sterke cinematografie (belichting, kleurgebruik: een bos dat geel kleurt en waar wat lage rook hangt om het gevaar te accentueren bijvoorbeeld …) zal hier absoluut zijn gading vinden. Wie dat niet genoeg vindt, verteltempo en een goede spanningsboog essentieel vindt voor een goede film kijkt minstens twee keer op zijn klok tijdens deze meer dan twee uur durende film. Wel bepaald als die een uur bezig is en rond de 110de minuut. The Green Knight is eigenlijk een metafoor voor de man die niet in staat is zich aan te passen en niet in het plaatje past. Zijn kop moet er dan ook af, en niet alleen omdat hij nutteloos is.