In Till it’s over van theatercollectief Skagen komen verschillende disciplines samen. Eerst en vooral is er de installatie van de Amerikaanse schilder en beeldend kunstenaar Richard Jackson die gekend staat om zijn action painting. Hij liet zich inspireren op Picasso’s oorlogsschilderij Guernica. De vloer van het speelvlak bestaat uit puzzelstukken die enkele toeschouwers alvast mogen vervolledigen wanneer ze de ruimte betreden. Dat doen ze in een kanariegele overall en blauwe beschermplastic over hun schoenen. Bij momenten gaat het er dan ook heftig aan toe tijdens deze productie waarbij het publiek ook uitgenodigd wordt om deel te nemen in de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten Antwerpen. Burgeroorlog, wraak en tederheid staan centraal net als de vraag wat er achter blijft na extreem geweld tussen individuen.

Een boekvoorstellingsbespreking zonder het boek te hebben doorgenomen. Het is al even absurd als het idee dat de Koe had – ‘Niemand kent die bij de film!’ – om een boek ‘Koe doet boek’ uit te brengen naar aanleiding van hun dertigjarig bestaan waarvan ze 1.035 exemplaren moesten afnemen van hun uitgever aan €26,60/stuk die ze na de voorstelling aan €34 verkopen wat een slordige winst oplevert van €7,40 per stuk terwijl Peter de korting (€34 in plaats van 39) als een koopje voorstelt. Peter is de nestor, Natali is er 20 jaar bij en Willem (die naar verluidt geen vrienden heeft volgens deze voorstelling en meteen na een voorstelling naar huis gaat) nog maar 10. Grootheidswaanzin is het gezelschap niet vreemd, zeker niet wanneer ze met een gigantische sérieux in zwart-witbeelden de draak steken met de documentaire en daarna dat nog eens dunnetjes overdoen in een debatprogramma/nabespreking van een voorstelling/een boekvoorstelling met micro’s waarop een blauwe, gele, rode, of oranje windkap staat zodat ze bij de techniek zouden weten welke micro voor wie bestemd is, maar die ze helemaal niet nodig hebben omdat ze headsets dragen (wat hun gevoel voor absurdisme benadrukt). Uiteraard mogen erg korte instrumentale intermezzo’s van Ramses Van den Eede niet ontbreken in dit geheel, die al bijna in de kiem gesmoord worden nog voor ze goed en wel gestart zijn.

Elkaar (niet) verstaan en dan maar teruggrijpen naar een boek, in dit geval Anna Karenina, de roman van Tolstoj en de boventitels (van Martine Bom) in The way she dies dat Tiago Rodrigues schreef. Dat doen Tg STAN en het Teatro Nacional D waarvan we vier acteurs op de bühne zien: twee Vlaamse (Jolente De Keersmaeker en Frank Vercruyssen) en twee Portugese (Isabel Abreu en Pedro Gil). De twee koppels staan allebei net voor de rand van het overspel en zullen dan ook andere duo’s vormen. Het komt ook tot een confrontatie tussen de twee mannen waarbij Pedro in het boek een foto van zijn geliefde ziet met lelies, een foto die hem jaloers zou moeten maken, boos, alleszins een andere reactie uitlokken dan een compliment. Ook hij uit net als Frank dus niet meteen zijn emoties. Pas later horen we hem de vergelijking maken tussen een relatie en een huis bouwen: ‘Je wil dat het een ruïne wordt nog voor het bewoond wordt.’ klinkt het triest. Frank die de man van Jolentes personage speelt krijgt op een dag haar minnaar Pedro voor de deur. ‘Uw minnaar was hier. Ik moet toegeven dat ik ontgoocheld ben. Hij heeft Anna Karenina niet gelezen’ zegt ie fijntjes. Verderop in de voorstelling blijft Yolente aandringen op een gesprek met Frank. Die wil dat pas wanneer het boek uit is. ‘Ik lees zo snel als ik kan.’ klinkt het waarbij hij haar op hem laat wachten.  

Veel te veel te veel van Kopergietery en Les pieds dans le vent in een regie van Johan de Smet leest als een ode om tevreden te zijn met minder. De productie kaart overconsumptie aan die ons echt niet gelukkiger maakt ook al doen we soms alsof dat wel zo is door een zoveelste selfie te nemen bij de aankoop van alweer een product dat we niet per se nodig hebben. Daarnaast behandelt het de enorme mogelijkheden die kinderen hebben met alles wat slechts op een muisklik van hen verwijderd is. Het risico is dat ze door zo veel prikkels overprikkeld geraken en zelfs kunnen opbranden. Verder trekt de voorstelling die (schaduw)spel en muziek (die van de hand is van Joeri Cnapelinckx) combineert ook de ecologische kaart met Polar de ijsbeer die bij Vincent is gaan intrekken omdat de ijsschots waarop die leefde door de klimaatopwarming uiteindelijk verdwenen is. Tenslotte moedigt de voorstelling kinderen ook aan om zich niet te laten meeslepen door de massa maar er een gezonde kritische geest op na te houden, een zeker je m’en foutisme dus te praktiseren en het egocentrisme in te ruilen voor altruïsme.

Een epische voorstelling leverde Johan Petit af met Lulletje in de Bourla. De acteur stond danig voor lul toen ie maar liefst drie keer met microfoonproblemen te kampen kreeg. Zijn headset leverde door een slecht contact met zijn zendertje storende kraakgeluiden op waardoor ie even zelf alles opnieuw moest checken. Niet veel later was het weer prijs en moest ie noodgedwongen even niet versterkt verder (maar had je al snel door dat ie dat nooit anderhalf uur zou kunnen volhouden om de ganse tijd verstaanbaar te blijven op het vierde balkon gezien de voorstelling hopeloos uitverkocht was). Vervolgens kreeg ie een nieuwe headset die niet werkte, en moest hij overgaan naar een micro met draad, om uiteindelijk uit zijn lijden verlost te geraken. Extra opgefokt geraakte ie daardoor, wat perfect paste bij deze voorstelling. En wat nog straffer was, terwijl zo veel technische problemen doorgaans ervoor zorgen dat het publiek afhaakt (en soms zelfs tot boe-geroep leidt), moedigde het publiek hem constant aan en gaf het hem zelfs een applaus.