Een optreden dat veel weg had van de wedstrijd tussen de Rode Duivels en Panama op het WK voetbal. Dat zette de 62-jarige Billy Idol neer die niet al te best aan de start verscheen in Vorst Nationaal Club. Kwart na negen kwam de geblondeerde Britse glam- en punkrocker met zijn bandleden het podium op om aanvankelijk een concert neer te zetten dat muzikaal weinig wist te overtuigen. Een optreden dat oude classics combineerde met recenter materiaal zoals het bijna 4 jaar oude ‘Can’t break me down’ uit ‘Kings & Queens of the Underground’, Idols achtste studioalbum. Adjectieven als passé, belegen en een uitdrukking als ‘er ligt stof op’ schoten ons al meteen te binnen toen de band met als opstelling Steve Stevens aan lead gitaar, Billy Morrison op ritmische gitaar, Stephen McGrath op bas, Paul Trudeau op toetsen en Erik Eldenius op drums, inzette met ‘Shock to the system’. Toen uit ‘Dancing with myself’ alle punch gehaald leek en we zo waar hunkerden naar de veel strakkere versie die de Kreuners live brengt met ‘Ik dans wel met mezelf’, vreesden we het ergste. Billy Idol leek ook moeite – wellicht deels ook omdat ie een kwartier later op het appel verscheen én meerdere fluitconcerten te verwerken gekregen had van het publiek – om de (vierde) muur te slopen, ook iets waar de Rode Duivels tijdens hun WK-match tegen Panama aanvankelijk moeite mee hadden. Maar gaandeweg vond Idol het gaatje en wist ie onder andere te scoren met ‘World’s forgotten boy’ ondanks een klein technisch probleempje met zijn zendertje. Na een sublieme gitaarsolo van Steve Stevens – hét ultieme wapen in Idols opstelling, wist ie succesvol de Belgische defensieve houding van de toeschouwers tijdens het maandagavondconcert te counteren.

De fun, de hits. Dat bracht Bruno Mars op Werchter Boutique tijdens een anderhalf uur durend feestelijk jukeboxoptreden waarbij bijna elk nummer voorzien werd van vuurwerk. Het podium had ie omzoomd door witte vierkanten lichtbakken die naast de vele lasers kleur gaven aan het geheel. Stijlvol belicht, selecteerde Mars en zijn Hooligans (de naam van zijn band) 14 nummers uit zijn catalogus die ondertussen 3 albums telt: ‘Doo-Wops & Hooligans’ uit 2010, ‘Unorthodox Jukebox’ uit 2012 en ‘24K Magic’ dat in 2016 het levenslicht zag. De man bracht pop, soul, funk, rock, r&b en vooral een gigantische dosis spelplezier – yep, die danspasjes waren alweer aanstekelijk om zien – naar het festivalpark in Werchter en de naar schatting 55.000 fans baadden maar al te graag in die good vibes. Een van de hoogtepunten? Met stip toen ie ‘Ik wil oe zien, mijn sjoeke.’ zei tijdens ‘Calling all my lovelies’.

Foo Fighters in het Sportpaleis? Een regelrechte aanslag op je trommelvliezen was dat. Bijna twaalf uur na het bijna twee uur en drie kwartier durende optreden, blijft die fluittoon in beide oren bij ons stevig tekeer gaan. Het zou ons dan ook niet verbazen, mochten Dave Grohl en co zich geen bal aangetrokken hebben van de wettelijke geluidslimieten. Ook aan het rookverbod in de zaal had de band trouwens lak. Dave lurkte immers meermaals aan zijn sigaret. Wie de band iets meer dan een week geleden op Rock am Ring zag, stelde vast dat Grohl – gelukkig – opnieuw zeer goed bij stem was en het gillen, roepen, brullen en zingen niet langer moest overlaten aan zijn drummer Taylor Hawkins of de 21.000 toeschouwers in het Sportpaleis om hem uit de nood te helpen. Wel stond ie voor een erg moeilijk en koel Belgisch publiek op een maandagavond. Zeker, het was verschrikkelijk warm in de grootste concertzaal van het land én het middenplein stond propvol, ook langs de zijkanten waar de ingangen zijn. Maar wat een mak en tam publiek zijn die Belgen toch! Dat we welgeteld één circle pit (tijdens Monkey Wrench) en wat gemosh in de marge vaststelden op deze maandagavond, gaf ons alweer goesting om als muziekjournalist te emigreren naar Duitsland waar het publiek wél vanaf de allereerste seconde in het concert zit. Probleem is dat veel Belgische muziekfans en mensen die in de Belgische muziek- en concertsector werken ons dat ook toewensen. Dus gaan we dat net niét doen.

Shakira liet danig op zich wachten in het Sportpaleis. Niet alleen was het van 12 december 2010 geleden dat ze nog optrad in de grootste concertzaal van het land. Tevens werd haar optreden dat aanvankelijk gepland was voor 12 november 2017 uitgesteld omwille van stemproblemen. En net zoals 7,5 jaar geleden liet ze zelfs dan nog haar publiek wachten door een half uur later dan voorzien op het appel te verschijnen. Dat leverde haar om tien na negen – terecht – een fluitconcert op wat de productie slim counterde door er ‘Alors on danse’ van Stromae tegenaan te gooien waarop het publiek aan het dansen sloeg. Shakira stelde tijdens haar bijna twee uur durende show teleur. Dat kwam onder andere omdat ze steevast koos voor een black out na élk nummer. Een moment dat het donker en stil werd dus. Daardoor had het concert veel weg van een feestje dat nooit echt helemaal op dreef kwam. Andere vaststelling: speelde ze vroeger haar drie B’s uit: borsten, billen en buik dan legde ze in Antwerpen vooral de focus op het billenwerk terwijl de buik gecamoufleerd werd door tierlantijntjes of een stukje stof. Om te verbergen dat daaronder nog wat babybuik zit of het mogelijke litteken van de keizersnede?

Een beer. Die was ontsnapt uit de Eifel zoo nadat er donderdag- op vrijdagnacht een stevig onweer uitbrak boven de Duitse regio. Het nieuws haalde zelfs de Belgische media. De beer bekocht het met zijn leven. Niet ontsnapt en nog minder in een kooi gestoken, mocht Gorillaz Rock am Ring 2018 afsluiten op de Crater Stage. De virtuele band die bedacht werd door Damon Albarn en Jamie Hewlett mocht dus de laatste tonen op het festivalterrein laten galmen. Gorillaz heeft in Duitsland duidelijk niet dezelfde status als in België. De opkomst voor het tweede grootste podium was eerder aan de gewone kant. Ook de reacties van het publiek waren – opvallend – erg lauw. Waren de batterijen plat na een pittig festivalweekend? Of hadden de toeschouwers alles gegeven om Dave Grohl en co te steunen? Of bleek Gorillaz die nochtans op muzikaal vlak een erg interessante sound opzoekt, te ver verwijderd van de metal en onversneden rock die het festival verder programmeerde? Werd Gorillaz met zijn mix van onder andere electronica, hip hop, dubstep, en soul daardoor de vreemde eend in de bijt en werkte dat tegen de band? Of kwam het omdat Gorillaz een aantal nummers uit hun zesde studioalbum The Now Now liet horen dat op 29 juni verschijnt, die het publiek nog niet kende, waarom het feestje uitbleef? Of was het omdat de band tristesse, eenzaamheid, kortom zwartgallige emoties losliet op het publiek zoals in onder andere ‘Magic City’ (met Albarn die teneergeslagen naar de grond keek) en ‘Last living souls’ terwijl er ook feestelijke ritmes te ontwaren waren tijdens het optreden? Of kwam het omdat Albarn te vaak een megafooneffect gebruikte om zijn stem te vervormen? Of omdat die visual/video interludes en de vele gastzangers de flow van de show (te vaak) onderbraken, zodat je constant een start-stop-start-stop-gevoel had en het concert wel erg aanvoelde als in vele stukjes gekapt waarbij enige coherentie ontbrak? Feit is dat Albarn ook moest vaststellen – tot zichtbare frustratie – dat de mayonaise niet pakte op Rock am Ring, dat dit jaar een stevige terugval in aantal toeschouwers moest incasseren. Zo’n 70.000 muziekfans waren naar de Nürburgring afgezakt terwijl het terrein er tussen de 85.000 en 90.000 kan ontvangen.