Groots poppentheater over ergens (niet) passen, dat leveren De Roovers en Theater FroeFroe af met Stella ster van de zee. De tekst, die gebaseerd is op het sprookje van Gerda Dendoven, gaat over een meisje, Stella, dat op een dag letterlijk opgevist wordt door een visserskoppel (Sanderijn Helsen en Frank Dierens) dat al lange tijd een kinderwens had. Het kind (‘frammetje’, de twee spreken een taal die een mengeling is van West-Vlaams, Zuid-Afrikaans, Fries, Antwerps, Engels, Duits, Noors en nog een paar andere talen) groeit echter als kool en zal al snel te groot – letterlijk en figuurlijk - zijn om nog naar school te gaan. Ook de directie stelt vast dat het niet langer kan omdat ze (onbedoeld) als reuzin de andere kinderen kwetst wanneer er eentje trampoline springt op haar hand of door haar vertrappeld wordt tijdens verstoppertje spelen wanneer Remy zich achter haar voet verscholen heeft. De school gaat dan ook overstag na de zoveelste klacht van een ouder van een van de andere kinderen en stelt dat Stella niet langer school kan blijven lopen bij hen omdat ze te groot is geworden. Letterlijk kan je dat interpreteren als een sneer naar het M-decreet, en hier een verhaal inzien dat inclusie en assimilatie soms gewoon totaal faalt (voornamelijk door volwassenen, als het van de kinderen afhangt niet), wat op zijn zachtst gezegd een controversiële visie is, die weliswaar zijn recht heeft (ook al is de toeschouwer het daar misschien niet mee eens) om geuit te worden in welke kunstvorm dan ook, en dat Stella daarom wegtrekt. Figuurlijk kan je de voorstelling interpreteren als een meisje dat de stad laat voor wat ze is en kiest voor het groen (FroeFroe steekt wel vaker een ecologisch thema in zijn werk) en dat ze te groot is (dus op een leeftijd is gekomen) om op haar eigen benen te gaan staan. Belangrijk is dat het namelijk Stella’s eigen keuze is, waarbij ze tegen het voorstel van haar adoptieouders ingaat om te blijven (wat eigenlijk niet echt een valabel alternatief is). Haar adoptievader minimaliseert echter de situatie ook wel wat: ‘ze is een famme als iedereen alleen een bitje groter.’

Het verleden laten voor wat het is, en hoe beangstigend de toekomst ook mag zijn, toch kijk je er best naar uit, dat is de boodschap die Frankenstein in een regie van Jan Christoph Gockel meegeeft in Théatre National in Brussel. ‘Vergeten creëert toekomst’ luidt het. In deze voorstelling die de mosterd ging halen bij ‘Frankenstein; or, The Modern Prometheus’ van Mary Shelley uit 1818 creëert Victor Frankenstein een grote pop, een marionet die op zich bestaat uit dood materiaal. ‘Creëren kan je op basis van grondstoffen die bestaan’, filosoferen de acteurs bij de start. Ze zelf creëren kan niet maar ermee aan de slag gaan wel. Beroep deed deze productie op voorwerpen van overledenen die herinneringen vormen voor het publiek of de acteurs zelf. Die voorwerpen die in tegenstelling tot mensen wél verschillende levens kunnen leiden en doorgegeven kunnen van generatie op generatie, maken mee deel uit van de voorstelling, al blijken sommige verhalen pure verzinsels te zijn, zoals die van de opgezette kat die van een tante die recent gestorven was en aan een familielid gegeven werd om er voor te blijven zorgen bv. Op het einde blijkt dat de opgezette kat gewoon op een vuilnisbelt gevonden is.

Raya, in een regie van Stef De Paepe naar een tekst van Rimah Jabr, is visueel een zeer mooie mysterieuze avontuurlijke fantasy theatervoorstelling met poppen geworden. Maar de productie, die ook politieke kritiek levert, verliest focus door te veel te willen vertellen op korte tijd en te veel vormelijke ideeën te willen steken in het verhaal. Daardoor is het op den duur best lastig als toeschouwer om gefocust te blijven.

Pure porno en horror maar dan in een verheven vorm gebracht, daar staat De vallei voor. De tekst van Hans Op de Beeck is erg sterk, zeer uitvoerig beschrijvend tot in de details (met veel adjectieven) over een man die een tocht aflegt en de vallei ontdekt. Een plek waar er is bijgebouwd tot er nog nauwelijks zonlicht in de vallei geraakt. Een man die er Milo ontmoet die hem naar zijn moeder Jara die ruikt naar lelie, honing en mandarijn, leidt. Hij ziet haar dode vader versnijden en pekelen in manden die ze met diens naam labelt. Het vlees wordt ook geproefd. Hij voelt zich aangetrokken tot de vrouw, voelt zijn lid verstijven en glijdt bij haar naar binnen. Mirthe wordt geboren maar ze zal geen woordenschat ontwikkelen. Tellen kan ze dan weer wel als de beste. De man herinnert zich de leuze van zijn moeder: ‘Alles komt altijd goed.’ Terwijl de automatische accordeon die al speelt nog voor de voorstelling begint een verwijzing is naar de grootvader van de man en het decor – een tribune of podium – doet denken aan dat van een retrobalorkest. Jara sterft. Mirthe zal een hoofd boetseren met de klei terwijl hij het vlees prepareert. Op een dag stijgt het water, komt Milo met een kano en is het voor de man tijd om zijn dochter, met gepekeld vlees in de kano los te laten, te laten afdrijven tot hij haar niet meer kan horen tellen. Het water stijgt en komt tot aan de lippen van de man. Hij is de laatst overgeblevene in de nederzetting. ‘Alles komt goed’ herinnert ie zich.

Het rondje te veel. Of de herhaling te veel. Die brengt Loopstation, de voorstelling van Ontroerend Goed en KVS in een regie van Alexander Devriendt in de Bourla. De productie gaat over de routine, de herhaling van alledag o.a. te zien in een performer die elke dag hetzelfde doet, het publiek bedanken, vertellen dat ze de beste tijd ooit had in de stad, om op het einde ook nog even fijntjes mee te geven dat er cd’s verkrijgbaar zijn aan twaalf euro terwijl ze ook oproept om via social media te delen hoe het publiek de voorstelling vond. Die voorstelling in de voorstelling, een speech, gaat over de meest banale alledaagse dingen. Zoals hoe thee zetten zonder dat de kalkaanslag van onderen ook in je kopje belandt, hoe een dankwoord geven als je een prijs gewonnen hebt, hoe naar bed gaan (door eerst de tafel te dekken voor het ontbijt), en hoe je sleutel vinden in je handtas onderweg wat leidt tot een hilarische stelling: ‘Als ik twee keer de sleutel moet draaien voor de deur open gaat, ben ik de eerste. Als dat in een keer gaat, is er al iemand thuis.’