Geïnspireerd op Tim van Wim Delvoye, is The man who sold his skin waarin Koen De Bouw – met eyeliner, jawel! – de kunstenaar Jeffrey Godefroi speelt die de Syrische vluchteling Sam Ali (Yahya Mahayni) ontmoet. Het is te zeggen, zijn assistente Soraya (Monica Bellucci) stelt vast dat ie een tafelschuimer is tijdens Jeffrey’s vernissage waar hij zich te goed doet aan het eten dat er geserveerd wordt. Of dat is toch wat ie denkt. Blijkt dat hij eten in zijn rugzak steekt dat deel uitmaakt van een kunstwerk. De toon van de film is zo meteen gezet. Zowel het kunstenaarswereldje wordt te kijk gezet als de kunst/mensenhandel. Sam zal in ruil voor een visum een Schengenvisum op zijn rug laten tatoeëren. Hij zal dan in een langlopende tentoonstelling in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten geëxposeerd worden.

Filmrubrieken. Het is me wat. Toen rond 19 februari – de bioscopen waren toen nog om de verdere verspreiding van het coronavirus tegen te gaan, gesloten – I care a lot uitgebracht werd op Netflix, leverde dat een filmitem van Jan Verheyen op bij JOE waar ie deze film tipte bij Raf en Rani. Wie de film ging zoeken in het aanbod van de streamingdienst, kwam echter van een kale reis terug. I care a lot is namelijk niet beschikbaar in ons land op Netflix. In Afghanistan dan weer wel, merken we. In België verzorgt The Searchers de filmdistributie van deze prent en daarbij werd – terecht – gekozen om ‘m eerst uit te brengen in de bioscoop. En het mocht wat kosten, er werd ook een affichecampagne tegenaan gegooid.

‘Het einde was een klein beetje heel verdrietig’ zegt een dochtertje tegen haar papa wanneer ze de trappen van de Cinema afdalen. Enkele seconden later is het meisje al in opperbeste stemming. Lied van de zee is dan ook triest en melancholisch maar toch zit er ook een positieve boodschap achter. Jazeker, de film gaat over rouwverwerking, of beter: het er lang niet toe in staat zijn en zo jaren verliezen. Maar de film van Tomm Moore toont in veelvoud ook de wedergeboorte aan van de verschillende personages die elk ook een evenknie hebben in het verhaal in het verhaal.

Lin-Manuel Miranda (o.a. Hamilton) begon aan het schrijven van de muziek voor Vivo toen ie ‘In the heights’ afgewerkt had. Zijn muziek leest als een liefdesbrief voor de vurige passionele Latin music uit Cuba, waar hij heerlijke hiphop- en Caraïbische invloeden in steekt. Het maakt dat de liedjes in dit geanimeerde musicalavontuur voor 7-plussers veel meer eclectisch zijn. Miranda mag voor Vivo dat Kirk DeMicco (The Croods) regisseerde dan ook zowel de heerlijke authentieke ritmes van Cuba uit zijn pen toveren, als de blitse beats van Miami. De liedjesschrijver neemt de stem van het hoofdpersonage waar de film naar vernoemd ook voor zijn rekening: de levendige rolstaartbeer kinkajoe. Samen met Andrés (Juan de Marcos van Buena Vista Social Club) treedt die op straat op. Ze delen allebei dezelfde liefde voor muziek. De kinkajoe is zijn live ritmesectie en performer.

Een domme film die vooral in het begin bij momenten van een ontzettend bedenkelijk niveau is. Dat is The Suicide Squad van regisseur James Gunn. En het erge van al is – ook al waren nog voor de end credits voorbij waren de meeste toeschouwers al naar huis – dat het ernaar uitziet dat er een vervolg komt. Er is dus nog een scène te zien helemaal na de aftiteling, een cliffhanger.