De jongste van Woody Allen: Rifkin’s Festival is best een amusante film. Zeker in het begin wanneer we het hoofdpersonage Mort Rifkin (andermaal vertolkt door de grappige Wallace Shawn, die met een natuurlijke theatraliteit gezegend is om uitdrukking te geven aan een emotie als verbazing) zijn opgeblazen pedante zelf mag zijn. De film zet de filmsector heerlijk te kijk, met zijn hatelijke filmfestivals waar het bon ton is om de mensen naar de mond te praten, de eigen kennis in de schaal te leggen met wie er aan je tafel zit, aan small talk te doen, journalisten te woord te staan, en vooral opscheppen over jezelf of dat net overlaten aan anderen in de hoop vooral letterlijk en figuurlijk gezien te worden. Ook de journaille krijgt er heerlijk van langs: ‘Speelde je je orgasmes zelf en kunnen we die als special effects beschouwen?’ is onder andere een vraag die een interviewer stelt aan een actrice. En wanneer regisseur Philippe (Louis Garrel) een kritische vraag krijgt tijdens een persmoment, wordt hij net tijdig gered door zijn persverantwoordelijke Sue (Gina Gershon). Of hoe je daar kritiek in kan zien over hoe (film)journalisten niet hun meest kritische vragen beantwoord krijgen.

100% Wolf van Studio 100 is net niet van den hond. IMDb geeft de film een score van 5,7 op 10. Laat ons meteen stellen dat we dus met niet al te hoge verwachtingen dan ook naar deze avontuurlijke computergeanimeerde film gingen kijken in Kinepolis. Voor een regenachtige middag trekt die wel wat gezinnen met kleine kinderen naar de matineevoorstelling, maar – en bij heel wat kinderentertainment van het productiehuis in Schelle is dat nu het geval – de grote massa trekt die kennelijk (nog) niet. Het probleem met 100% Wolf is dat het verteltempo in het begin ontzettend snel is, maar de film weet dat niet te behouden. De boel zakt in en de prent verliest daarna zijn focus. 100% Wolf wil te veel waardoor je op den duur zelfs als volwassene even de draad kwijt geraakt. Ook bij Flying Bark Productions, een Australische dochter van Studio 100 Animation (yep, zo ingewikkeld is de structuur van het Schelse bedrijf ondertussen geworden) verloren ze kennelijk even de focus niet alleen bij het verhaal maar ook bij het animeren. Zo zie je net nadat Freddy (Lennart Lemmens), de poedel met roze haar die eigenlijk half weerwolf half mens moet zijn, zijn eerste ruzie heeft gehad met Batty (Rosanne Waalewijn), een straathond die leeft in een kartonnen doos omdat niemand haar kocht in de hondenzaak, een bestelwagen van links naar rechts rijden, maar een fractie van een seconde zie je ineens dat die weg is, zonder dat die mooi uit beeld gereden is. Het is niet de eerste keer dat we Studio 100 betrappen op dergelijke afwerkingsfoutjes.  

De Amerikaanse fantasyfilm The Green Knight van David Lowery is een tergend trage film. Wie van deze ridderfilm die zich afspeelt in de middeleeuwen veel zwaardgevechten verwacht en jonkvrouwen die strak in het korset hun weelderige boezems tonen, moeten we teleurstellen. Niet dat er geen naakt opduikt in deze prent, maar als dat gebeurt is dat vooral om esthetische redenen. Wie houdt van mooie plaatjes, van sterke cinematografie (belichting, kleurgebruik: een bos dat geel kleurt en waar wat lage rook hangt om het gevaar te accentueren bijvoorbeeld …) zal hier absoluut zijn gading vinden. Wie dat niet genoeg vindt, verteltempo en een goede spanningsboog essentieel vindt voor een goede film kijkt minstens twee keer op zijn klok tijdens deze meer dan twee uur durende film. Wel bepaald als die een uur bezig is en rond de 110de minuut. The Green Knight is eigenlijk een metafoor voor de man die niet in staat is zich aan te passen en niet in het plaatje past. Zijn kop moet er dan ook af, en niet alleen omdat hij nutteloos is.

Geïnspireerd op Tim van Wim Delvoye, is The man who sold his skin waarin Koen De Bouw – met eyeliner, jawel! – de kunstenaar Jeffrey Godefroi speelt die de Syrische vluchteling Sam Ali (Yahya Mahayni) ontmoet. Het is te zeggen, zijn assistente Soraya (Monica Bellucci) stelt vast dat ie een tafelschuimer is tijdens Jeffrey’s vernissage waar hij zich te goed doet aan het eten dat er geserveerd wordt. Of dat is toch wat ie denkt. Blijkt dat hij eten in zijn rugzak steekt dat deel uitmaakt van een kunstwerk. De toon van de film is zo meteen gezet. Zowel het kunstenaarswereldje wordt te kijk gezet als de kunst/mensenhandel. Sam zal in ruil voor een visum een Schengenvisum op zijn rug laten tatoeëren. Hij zal dan in een langlopende tentoonstelling in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten geëxposeerd worden.

Filmrubrieken. Het is me wat. Toen rond 19 februari – de bioscopen waren toen nog om de verdere verspreiding van het coronavirus tegen te gaan, gesloten – I care a lot uitgebracht werd op Netflix, leverde dat een filmitem van Jan Verheyen op bij JOE waar ie deze film tipte bij Raf en Rani. Wie de film ging zoeken in het aanbod van de streamingdienst, kwam echter van een kale reis terug. I care a lot is namelijk niet beschikbaar in ons land op Netflix. In Afghanistan dan weer wel, merken we. In België verzorgt The Searchers de filmdistributie van deze prent en daarbij werd – terecht – gekozen om ‘m eerst uit te brengen in de bioscoop. En het mocht wat kosten, er werd ook een affichecampagne tegenaan gegooid.