De beste live versie van Queen na de originele met frontman Freddie Mercury. Dat bracht Queen en Adam Lambert in een meer dan twee uur durende show in het Antwerps Sportpaleis voor zo’n 13.500 fans. Een show ook die Freddie meermaals eerde en een zanger die feilloos zijn falsetstem wist aan te spreken. De geschminkte Lambert met glitteroogschaduw bleef erg dicht aanschuren bij het showgehalte van de originele frontman. We telden 5 kledingwissels, niet zelden droeg ie plateauschoenen met een hoge hak, en zagen dat er glitter verwerkt zat in zijn broek of in zijn veelkeurig gestreept vestje. Verder verwees ie naar de ‘80s met een roze en zwart geruite broek met daarop een pastelkleurige blauwe vest. Een grote productie had Queen en Adam Lambert ook mee, goed voor maar liefst 20 trucks en 5 tourbussen aan mensen en materiaal. Het B-podium, catwalk en A-podium had de vorm van een zwarte elektrische gitaar met een rood randje. En verder waren er verschillende veelkleurige lasers (tijdens een fenomenaal ‘Bohemian Rhapsody’ waarbij Adam Lambert moeiteloos vocaal in de hoogte uithaalde en hij op het einde in het podium verdween waarop Brian May verscheen en een knappe gitaaroutro verzorgde), een discobol (bij ‘I want to break free’), witte confetti (‘We are the champions’), CO2-jets (‘I want it all’), en twee ledschermen (een gebogen vooraan het podium en een rechthoekig achteraan) die het spektakel een hoog visueel gehalte meegaven. Het enige minpunt was de egotrip van de twee originele bandleden: gitarist Brian May (‘Last horizon’ als gitaarsolo via een lift uit het podium), drummer Roger Taylor (die ‘I’m in love with my car’ zong) en zanger Adam Lambert (die diens ‘Lucy’ bracht) waar niemand op leek te wachten. Dergelijke zaken haalden niet alleen de vaart uit de show, je voelde gewoon de spanningsboog van het concert erg verslappen. Mochten ze dat schrappen en voor een strakker optreden zijn gegaan, had je ongetwijfeld een 5-sterrenoptreden meegemaakt in de grootste concertzaal van het land. Nu was het zeer goed en ging je naar huis met het gevoel dat het toch nog net ietsjes beter kon en mocht.

Een kort maar krachtig best of-optreden. Dat bracht The Pointer Sisters in de Stadsschouwburg in Antwerpen. ‘Het had gerust voor mij nog een half uurtje langer mogen duren’ hoorden we enkele toeschouwers achteraf zeggen. Eerlijk? Daar zijn we het niet mee eens. Liever een strak concert dat de vaart erin houdt als dit dan een van negentig minuten dat te lang gerokken aanvoelt. Nu al kreeg de band bijvoorbeeld twee introducties en mocht die een tijdlang zijn instrumentale kunnen tonen. Dé verrassing van de avond was onmiskenbaar Natalia die op het podium geroepen werd om eerste toegift ‘Sisters are doing it for themselves’ mee te komen zingen. De groep had ook een primeur voor ons en de fans bij. The Pointer Sisters zullen opnieuw te zien zijn dit najaar in het Sportpaleis tijdens Night of the Proms.

Een subliem optreden in een sublieme concertzaal voor een subliem publiek. Dat gaf Bryan Adams die zichzelf opnieuw uitgevonden leek te hebben in Paleis 12. De 58-jarige Canadees bracht een jukeboxoptreden om van te smullen. Niet eentje zoals we gewend zijn. Neen, de singer-songwriter had – eindelijk – de arrangementen voor zijn songs opnieuw bekeken. De fan die een ‘In 1995 stond ik met je op het podium. Nu heb ik mijn dochter bij.’-bordje vasthield was er dus aan voor de moeite. Geen ‘When you’re gone’ dus tussen Adams en een vrouwelijke fan die de rol van Melanie C mocht spelen. Een verademing wat ons betreft want dat showelement was ondertussen zo afgezaagd en voorspelbaar als wat geworden tijdens zijn live shows. De keuze om voluit voor muzikaliteit te gaan en knappe arrangementen, net zoals The Bare Bones-tour, leverde niet alleen enkele pareltjes op maar terecht ook twee staande ovaties, na ‘Straight from the heart’ waarbij hij opmerkelijk in zijn privéleven liet kijken en na laatste toegift ‘All for love’ waarbij hij het publiek de beste Belgische arena qua akoestiek liet verlichten door de smartphonelichtjes van zijn fans. Het leverde voor een tweede keer tijdens de avond ‘oho’-gezang op uit Seven Nation Army en tribunegestamp. Alsof de Belgen net Tunesië belachelijk hadden gemaakt op het WK in Rusland met 5-2.

Santana zette in het Antwerps Sportpaleis zo’n optreden neer waarvan je je afvroeg of respectievelijk promoter Pascal Van de Velde van Greenhouse Talent en Jan Van Esbroeck, zaaluitbater van het Sportpaleis zich ooit wel eens beschaamd voelen om hun geldhonger en winstbejag. Welgeteld 5 trucks, 2 bussen en 2 vans heeft Santana mee op tour. De beroemde gitarist stond op een podium dat naar Sportpaleisnormen meer weg had van een wat groot uitgevallen postzegel, en had een klein ledscherm achter zich en vier rechthoekige exemplaren links en rechts ervan plus een paar spots in de nok. Om kort te gaan: deze productie had eerder de afmetingen om de Stadsschouwburg aan te doen, à la limite de Lotto Arena misschien nog. Maar het Sportpaleis: no way!

Een optreden dat veel weg had van de wedstrijd tussen de Rode Duivels en Panama op het WK voetbal. Dat zette de 62-jarige Billy Idol neer die niet al te best aan de start verscheen in Vorst Nationaal Club. Kwart na negen kwam de geblondeerde Britse glam- en punkrocker met zijn bandleden het podium op om aanvankelijk een concert neer te zetten dat muzikaal weinig wist te overtuigen. Een optreden dat oude classics combineerde met recenter materiaal zoals het bijna 4 jaar oude ‘Can’t break me down’ uit ‘Kings & Queens of the Underground’, Idols achtste studioalbum. Adjectieven als passé, belegen en een uitdrukking als ‘er ligt stof op’ schoten ons al meteen te binnen toen de band met als opstelling Steve Stevens aan lead gitaar, Billy Morrison op ritmische gitaar, Stephen McGrath op bas, Paul Trudeau op toetsen en Erik Eldenius op drums, inzette met ‘Shock to the system’. Toen uit ‘Dancing with myself’ alle punch gehaald leek en we zo waar hunkerden naar de veel strakkere versie die de Kreuners live brengt met ‘Ik dans wel met mezelf’, vreesden we het ergste. Billy Idol leek ook moeite – wellicht deels ook omdat ie een kwartier later op het appel verscheen én meerdere fluitconcerten te verwerken gekregen had van het publiek – om de (vierde) muur te slopen, ook iets waar de Rode Duivels tijdens hun WK-match tegen Panama aanvankelijk moeite mee hadden. Maar gaandeweg vond Idol het gaatje en wist ie onder andere te scoren met ‘World’s forgotten boy’ ondanks een klein technisch probleempje met zijn zendertje. Na een sublieme gitaarsolo van Steve Stevens – hét ultieme wapen in Idols opstelling, wist ie succesvol de Belgische defensieve houding van de toeschouwers tijdens het maandagavondconcert te counteren.