Wat een fantastische film die uitermate zinnenprikkelend is en ook een tikkeltje verontrust, is Titane van regisseur Julia Ducournau (Grave). Het is dan ook een terechte winnaar van de Gouden Palm dit jaar. Werkelijk alles zit goed: het narratief van deze body-horror thriller is zeer ge(s)laagd, het verteltempo is lekker strak, en zowel visueel als qua geluid wordt de kijker helemaal verwend. Enige kanttekening: de prent is minder geschikt voor gevoelige kijkers.

In Florida en New York won First Cow, de dramafilm die Kelly Reichardt regisseerde, een prijs voor beste film. Vreemd is dat want de prent naar Jonathan Raymonds boek The Half Life kent wel een ontzettend lange expositie (van een uur). Pas dan wordt het narratief dat westerningrediënten bezit drie kwartier uitermate boeiend om naar het einde toe ons weer wat te beginnen vervelen door het trage verteltempo.

De jongste avonturen-fantasyfilm Jungle Cruise van Disney is zo’n prent waar je meteen het potentieel van ziet om er een populaire pretparkattractie van te maken, was het niet dat het in dit geval het tegenovergestelde verhaal is. De attractie bestond al en nu is er dus ook een film die Jaume Collet-Serra regisseerde. En die doet wat ie moet doen, een spannend avontuurlijk verhaal vertellen over een legende.

Er is nauwelijks wat spannend laat staan angstaanjagends aan Old dat M. Night Shyamalan regisseerde. Tenzij je natuurlijk een blonde babe bent die graag op een strand ligt en een stiekeme strijd levert door calciumpillen te slikken om je rug recht te houden. Dan is een film die je met de neus op de feiten drukt dat je het gevecht tegen ouder worden sowieso verliest, behoorlijk confronterend. Old gaat dus over de verschillende levensstadia die we allemaal doorlopen. Niks wereldschokkends dus. En dat we met het ouder worden ofwel milder ofwel net veel gevaarlijker, lees: radicaler worden omdat oud worden ook wat met je brein kan doen. Iets voor het einde gaat de film de horrortoer even op. Maar meer dan wat stuiptrekkingen levert dat niet op.

A perfectly normal family van de Deense Malou Reymann gaat niet zo zeer over een vader die kiest om vrouw te worden. Thomas (Mikkel Boe Folsgaard) is al een tijd hormonentherapie aan het volgen, en zal ook een operatie ondergaan zodat hij daarna als Agnete door het leven kan gaan. Voor zijn vrouw Helle (Neel Ronholt) is dat de brug te ver en zij vraagt dan ook de scheiding aan. Iets wat zij aankondigt wanneer ze samen pizza eten. Concreet geeft ze Thomas geen kans om de zaken op een normale manier uit te leggen. Neen, de kinderen zullen de scheiding die ingezet wordt meteen associëren met het feit dat ie een vrouw wil worden. Eigenlijk gaat de prent niet helemaal over het transgendergegeven, maar vooral over het uiteenvallen van een gezin (ook door de individualisering). Zo zien we tijdens die pizzamaaltijd dat iedereen zijn eigen pizza heeft: Hawaï, Pepperoni of Gorgonzola. Die laatste is voor Thomas, waar Emma (Kaya Toft Loholt) een vies gezicht om trekt.