‘Het einde was een klein beetje heel verdrietig’ zegt een dochtertje tegen haar papa wanneer ze de trappen van de Cinema afdalen. Enkele seconden later is het meisje al in opperbeste stemming. Lied van de zee is dan ook triest en melancholisch maar toch zit er ook een positieve boodschap achter. Jazeker, de film gaat over rouwverwerking, of beter: het er lang niet toe in staat zijn en zo jaren verliezen. Maar de film van Tomm Moore toont in veelvoud ook de wedergeboorte aan van de verschillende personages die elk ook een evenknie hebben in het verhaal in het verhaal.

Lin-Manuel Miranda (o.a. Hamilton) begon aan het schrijven van de muziek voor Vivo toen ie ‘In the heights’ afgewerkt had. Zijn muziek leest als een liefdesbrief voor de vurige passionele Latin music uit Cuba, waar hij heerlijke hiphop- en Caraïbische invloeden in steekt. Het maakt dat de liedjes in dit geanimeerde musicalavontuur voor 7-plussers veel meer eclectisch zijn. Miranda mag voor Vivo dat Kirk DeMicco (The Croods) regisseerde dan ook zowel de heerlijke authentieke ritmes van Cuba uit zijn pen toveren, als de blitse beats van Miami. De liedjesschrijver neemt de stem van het hoofdpersonage waar de film naar vernoemd ook voor zijn rekening: de levendige rolstaartbeer kinkajoe. Samen met Andrés (Juan de Marcos van Buena Vista Social Club) treedt die op straat op. Ze delen allebei dezelfde liefde voor muziek. De kinkajoe is zijn live ritmesectie en performer.

Een domme film die vooral in het begin bij momenten van een ontzettend bedenkelijk niveau is. Dat is The Suicide Squad van regisseur James Gunn. En het erge van al is – ook al waren nog voor de end credits voorbij waren de meeste toeschouwers al naar huis – dat het ernaar uitziet dat er een vervolg komt. Er is dus nog een scène te zien helemaal na de aftiteling, een cliffhanger.

Wat een fantastische film die uitermate zinnenprikkelend is en ook een tikkeltje verontrust, is Titane van regisseur Julia Ducournau (Grave). Het is dan ook een terechte winnaar van de Gouden Palm dit jaar. Werkelijk alles zit goed: het narratief van deze body-horror thriller is zeer ge(s)laagd, het verteltempo is lekker strak, en zowel visueel als qua geluid wordt de kijker helemaal verwend. Enige kanttekening: de prent is minder geschikt voor gevoelige kijkers.

In Florida en New York won First Cow, de dramafilm die Kelly Reichardt regisseerde, een prijs voor beste film. Vreemd is dat want de prent naar Jonathan Raymonds boek The Half Life kent wel een ontzettend lange expositie (van een uur). Pas dan wordt het narratief dat westerningrediënten bezit drie kwartier uitermate boeiend om naar het einde toe ons weer wat te beginnen vervelen door het trage verteltempo.