Muse speelt deze festivalzomer niet in België en dat lijkt een goede keuze van de Belgische programmatoren wat ons betreft. Op Rock am Ring bracht de Britse rockband immers een erg routineuze set met weinig inspiratievolle bindteksten als ‘It’s good to be back’. Matthew Bellamy maakte nauwelijks contact met het publiek net als een degelijk Kaleo dat eerder op het hoofdpodium optrad, had een standaardset onder de arm, en bracht een show die beroep deed op showelementen uit vorige optredens. De bril met ledscherm in verwerkt waarop woorden uit ‘Madness’ verschenen, de bril met neonblauwe horizontale strepen (‘Uprising’), de blauwe lichtgevende gitaar (‘Dig Down’ dat ondanks dat showelement matig onthaald werd), de rode lichtgevende gitaar (‘Uprising’), de schoenen van de frontman die blauw licht uitstraalden aan de onderkant (‘Uprising’), … Muse had het allemaal bij naast visuals en interludes (zoals de ‘Drill Sergeant’ bij de start waarvan het publiek de tekst stevig meescandeerde) die het al tijdens eerdere optredens toonde en liet horen. Muse deed het zonder vuurwerk, maar wel met confetti. Dat schoten ze af tijdens ‘Mercy’ terwijl het publiek in vak A zich kon amuseren met zeer grote ballonnen waarin confetti zat tijdens ‘Starlight’.

Beth Ditto – die terecht geen zin heeft om ‘Doorsnee’ van Phaedra Derhore in haar boekenkast te plaatsen – had er gigantisch veel zin in op Rock am Ring én had lak aan alles wat protocol of goede manieren betrof. Luid snuiven in de micro, of een boer erin laten: ze deed het voor en na ‘We could run’ dat gewoon geschreven lijkt om volledig tot zijn recht te komen tijdens live optredens. Tijdens afsluiter ‘Heavy cross’ klom ze totaal tegen alle afspraken in op enkele luidsprekers zich deels op haar zij leggend op het podium om daarna met haar kont naar het publiek gericht het podium af te dalen. Het publiek kon haar onderbroek zien toen ze zich vooroverboog en joelde daar – uiteraard – hard voor. Vervolgens baande ze zich een weg naar de frontstage om daar over een barrier te klimmen, fans eens goed vast te nemen en nog wat verder te wandelen door het publiek in zone A, het vak dat het dichtst bij het podium staat waar zo’n 9.000 toeschouwers in kunnen. Daar werkte ze ‘Heavy cross’ af dat het publiek vanzelf meeklapte op het ritme van de drums met twee keer één slag en vervolgens twee. Ditto had het erg warm – hoewel het buiten minder dan 20 graden was – en zei dat ze stevig zweette waarop ze prompt haar witte handdoek tussen de benen liet glijden, er richting oksels mee ging om vervolgens het zweet op haar gezicht af te deppen. En dat alles deed ze zonder ook maar één seconde te denken om zich daarvoor te excuseren. Ditto zette kortom het soort festivaloptreden neer dat nummer na nummer groeide naar een climax. Een concert dat te nemen of te laten was, net als de zangeres zelf. Direct. Rechttoe rechtaan. No nonsense. Wat houden we van zo’n aanpak! Ditto bracht zo’n set waarmee ze zieltjes won. En jawel hoor, ook die van ons. Wat een fenomenale stem heeft ze! Wat een plezier om iemand met zo enorm veel goesting op het hoofdpodium van Rock am Ring te zien als deze 37-jarige Amerikaanse!

De ‘Does anyone wants to come on stage with Thirty Seconds to Mars’?-show bracht de Amerikaanse rockband op Rock Am Ring. Een optreden dat je nog bezwaarlijk als ‘live’ kon bestempelen. Gitarist Tomo Mili?evi? heeft om persoonlijke redenen immers de tour verlaten. Geruchten gaan de ronde dat er meer aan de hand is vermits de Leto-broers zich steeds duidelijker als duo profileren. Zo toont de website van Rock am Ring de promofoto van de band als duo en niet als trio, en zijn er online video’s zonder Tomo te zien, enz. Enkel de charismatische zanger Jared Leto en zijn broer, de drummer Shannon Leto staan dus op het podium. Al de rest van muziek (synths, gitaren, enz.) loopt mee via tracks. Jared toonde vooral op de Nürburgring een meesterlijk entertainer te zijn die het publiek moeiteloos op zijn hand krijgt. Tijdens ‘Up in the air’ haalde hij alvast alles uit de kast. Vuurwerk? Check. Het publiek laten meeklappen? Check. De catwalk en het B-podium oplopen? Check. Het publiek verder oppoken door ‘Make some noise!’ te roepen? Check. Shannons basdrum het nummer laten versnellen en crescendo laten gaan? Check. De song stilleggen, de lichten uit laten gaan om tijdens die break van enkele seconden het publiek nogmaals bijkomend op te poken? Check. Om finaal af te werken door een sit down te organiseren en de fans simultaan te laten rechtveren? Je noemt het, Jared deed het.

In een snikhete Lotto Arena startte Demi Lovato haar ‘Tell me you love me’-tour op Europees vasteland. Een extreem luid optreden dat goed was voor 6.500 Lovatics in smeltende omstandigheden. Naar Lotto Arena-normen had de Amerikaanse een grote productie bij om haar zesde studioalbum voor te stellen. 15 trucks en 6 bussen aan mensen en materiaal heeft ze immers mee op de baan. Lovato hield de ganse tijd haar zonnebril op. Met ‘Jullie weten dat ik van vechten en boksen hou.’ liet ze uitschijnen dat er achter die glazen een of meerdere blauwe ogen zouden te vinden zijn. ‘Ik wou dit optreden niet annuleren.’ voegde ze daar nog aan toe. Tijdens ‘Confident’ zagen we haar trouwens ook in boksersoutfit op het podium, met op haar broekje de titel van de song gedrukt terwijl de dansers deden alsof ze boksten. De danseressen wonnen het – uiteraard – van de mannen. ‘Speelt een artieste werkelijk al zo snel met annulatiegedachten om een blauw oog?’ vroegen we ons af. What’s next? Een (mogelijke) annulatie van een optreden om een gebroken teennagel?

Drie keer verkopen de Toppers de Johan Cruijff Arena in Amsterdam uit voor Toppers in Concert 2018. Welgeteld 3 keer 65.000 man, gehuld in roze kledij trekt naar het voetbalstadion om daar de longen uit het lijf te zingen. Hun vijfenveertigste concert zullen ze dit jaar in de arena gespeeld hebben. Op veertien edities – volgend jaar volgt de vijftiende verjaardag van deze formule wat een jubileumshow wordt – hebben de heren bijna zo’n slordige 3 miljoen bezoekers over de vloer gekregen. Voor een stunt meer of minder zijn Gerard Joling, Jeroen van der Boom, René Froger en de vierde Topper Jan Smit niet verlegen. Zo lieten ze Danny de Munk – jawel, die van ‘Ik voel me zo verdomd alleen’ – opdraven om met het publiek voor een wereldrecord canon zingen te gaan. De kuip werd in drie gedeeld, het balkon (met groen oplichtende armbandjes), de tribunes (met armbandjes die blauw kleurden) en het middenplein (met paarse kleuren). Het balkon mocht ‘Vader Jacob’ (in Vlaanderen heet dat Broeder Jacob) inzetten, waarna de tribunes en vervolgens het middenplein het nummer begonnen zingen. Lag het aan het feit dat er daarna een break van tien minuten volgde eer de show op de tonen van ‘The greatest showman’ begon, of de hitte? Feit was dat het publiek moeizaam op gang kwam en de sfeer naar Nederlandse normen maar gewoontjes was. In die zin dat we net voor de Jan Smit-medley na bijna 3 uur non stopshow (uiteindelijk klokte die af op drie uur en half) op het tv scherm een vrouw in het publiek een T-teken zagen maken richting cameraman met haar handen met de mededeling om te stoppen. Vond ze het welletjes dat de camera op haar gericht was? Was ze geen fan van Smit? Of vond ze gewoon dat de show te lang duurde? Toppers in Concert 2018 was dan ook een jojo-optreden. Met hoogtepunten die gevolgd werden door inkakmomenten of geen noemenswaardige of bijzondere passages. Steelden de show: Jeroen van der Boom met zijn zoon Luuk en Gerard Joling. Die laatste stond de ganse avond breed tandpastaglimlachend te shinen als alle groen licht uitstralend uranium uit alle Belgische kerncentrales (al dan niet met scheurtjes) samen.