Een beer. Die was ontsnapt uit de Eifel zoo nadat er donderdag- op vrijdagnacht een stevig onweer uitbrak boven de Duitse regio. Het nieuws haalde zelfs de Belgische media. De beer bekocht het met zijn leven. Niet ontsnapt en nog minder in een kooi gestoken, mocht Gorillaz Rock am Ring 2018 afsluiten op de Crater Stage. De virtuele band die bedacht werd door Damon Albarn en Jamie Hewlett mocht dus de laatste tonen op het festivalterrein laten galmen. Gorillaz heeft in Duitsland duidelijk niet dezelfde status als in België. De opkomst voor het tweede grootste podium was eerder aan de gewone kant. Ook de reacties van het publiek waren – opvallend – erg lauw. Waren de batterijen plat na een pittig festivalweekend? Of hadden de toeschouwers alles gegeven om Dave Grohl en co te steunen? Of bleek Gorillaz die nochtans op muzikaal vlak een erg interessante sound opzoekt, te ver verwijderd van de metal en onversneden rock die het festival verder programmeerde? Werd Gorillaz met zijn mix van onder andere electronica, hip hop, dubstep, en soul daardoor de vreemde eend in de bijt en werkte dat tegen de band? Of kwam het omdat Gorillaz een aantal nummers uit hun zesde studioalbum The Now Now liet horen dat op 29 juni verschijnt, die het publiek nog niet kende, waarom het feestje uitbleef? Of was het omdat de band tristesse, eenzaamheid, kortom zwartgallige emoties losliet op het publiek zoals in onder andere ‘Magic City’ (met Albarn die teneergeslagen naar de grond keek) en ‘Last living souls’ terwijl er ook feestelijke ritmes te ontwaren waren tijdens het optreden? Of kwam het omdat Albarn te vaak een megafooneffect gebruikte om zijn stem te vervormen? Of omdat die visual/video interludes en de vele gastzangers de flow van de show (te vaak) onderbraken, zodat je constant een start-stop-start-stop-gevoel had en het concert wel erg aanvoelde als in vele stukjes gekapt waarbij enige coherentie ontbrak? Feit is dat Albarn ook moest vaststellen – tot zichtbare frustratie – dat de mayonaise niet pakte op Rock am Ring, dat dit jaar een stevige terugval in aantal toeschouwers moest incasseren. Zo’n 70.000 muziekfans waren naar de Nürburgring afgezakt terwijl het terrein er tussen de 85.000 en 90.000 kan ontvangen.

Een ingekorte set bracht Foo Fighters op Rock am Ring. Dat kwam allemaal omdat Dave Grohls stem ‘fucked up’ was. Dat zijn stem het elk moment zou kunnen begeven, stelden we al vast tijdens ‘These days’. ‘Schuurpapieren stem. Slaat meermaals over.’ schreven we in onze notities net voor ie zelf bekende dat zijn belangrijkste instrument niet mee wou. ‘Ik ben de man die van een podium viel en zijn been brak. Mijn stem mag dan wel fucked up zijn, ik ga de show daarvoor niet stoppen.’ zei de frontman en geestelijke vader van Foo Fighters nog. Grohl wees naar een van zijn drie dochters waarom hij niet goed bij stem was. Met ‘Ik doe het allemaal voor jullie, motherfuckers!’ probeerde hij – met succes – het publiek aan zijn kant te krijgen in de moeilijke omstandigheden waarin hij verkeerde. De reden waarom Grohl zo slecht bij stem was, bleek het resultaat van het vaderschap te zijn. Of het moment dat een van je drie dochters die verkouden is naar je toe komt en een kusje van je vraagt. Tja, ‘I can’t. I have a show to do.’ antwoorden, blijkt dan geen optie, ook niet als je een wereldster bent.

Muse speelt deze festivalzomer niet in België en dat lijkt een goede keuze van de Belgische programmatoren wat ons betreft. Op Rock am Ring bracht de Britse rockband immers een erg routineuze set met weinig inspiratievolle bindteksten als ‘It’s good to be back’. Matthew Bellamy maakte nauwelijks contact met het publiek net als een degelijk Kaleo dat eerder op het hoofdpodium optrad, had een standaardset onder de arm, en bracht een show die beroep deed op showelementen uit vorige optredens. De bril met ledscherm in verwerkt waarop woorden uit ‘Madness’ verschenen, de bril met neonblauwe horizontale strepen (‘Uprising’), de blauwe lichtgevende gitaar (‘Dig Down’ dat ondanks dat showelement matig onthaald werd), de rode lichtgevende gitaar (‘Uprising’), de schoenen van de frontman die blauw licht uitstraalden aan de onderkant (‘Uprising’), … Muse had het allemaal bij naast visuals en interludes (zoals de ‘Drill Sergeant’ bij de start waarvan het publiek de tekst stevig meescandeerde) die het al tijdens eerdere optredens toonde en liet horen. Muse deed het zonder vuurwerk, maar wel met confetti. Dat schoten ze af tijdens ‘Mercy’ terwijl het publiek in vak A zich kon amuseren met zeer grote ballonnen waarin confetti zat tijdens ‘Starlight’.

Beth Ditto – die terecht geen zin heeft om ‘Doorsnee’ van Phaedra Derhore in haar boekenkast te plaatsen – had er gigantisch veel zin in op Rock am Ring én had lak aan alles wat protocol of goede manieren betrof. Luid snuiven in de micro, of een boer erin laten: ze deed het voor en na ‘We could run’ dat gewoon geschreven lijkt om volledig tot zijn recht te komen tijdens live optredens. Tijdens afsluiter ‘Heavy cross’ klom ze totaal tegen alle afspraken in op enkele luidsprekers zich deels op haar zij leggend op het podium om daarna met haar kont naar het publiek gericht het podium af te dalen. Het publiek kon haar onderbroek zien toen ze zich vooroverboog en joelde daar – uiteraard – hard voor. Vervolgens baande ze zich een weg naar de frontstage om daar over een barrier te klimmen, fans eens goed vast te nemen en nog wat verder te wandelen door het publiek in zone A, het vak dat het dichtst bij het podium staat waar zo’n 9.000 toeschouwers in kunnen. Daar werkte ze ‘Heavy cross’ af dat het publiek vanzelf meeklapte op het ritme van de drums met twee keer één slag en vervolgens twee. Ditto had het erg warm – hoewel het buiten minder dan 20 graden was – en zei dat ze stevig zweette waarop ze prompt haar witte handdoek tussen de benen liet glijden, er richting oksels mee ging om vervolgens het zweet op haar gezicht af te deppen. En dat alles deed ze zonder ook maar één seconde te denken om zich daarvoor te excuseren. Ditto zette kortom het soort festivaloptreden neer dat nummer na nummer groeide naar een climax. Een concert dat te nemen of te laten was, net als de zangeres zelf. Direct. Rechttoe rechtaan. No nonsense. Wat houden we van zo’n aanpak! Ditto bracht zo’n set waarmee ze zieltjes won. En jawel hoor, ook die van ons. Wat een fenomenale stem heeft ze! Wat een plezier om iemand met zo enorm veel goesting op het hoofdpodium van Rock am Ring te zien als deze 37-jarige Amerikaanse!

De ‘Does anyone wants to come on stage with Thirty Seconds to Mars’?-show bracht de Amerikaanse rockband op Rock Am Ring. Een optreden dat je nog bezwaarlijk als ‘live’ kon bestempelen. Gitarist Tomo Mili?evi? heeft om persoonlijke redenen immers de tour verlaten. Geruchten gaan de ronde dat er meer aan de hand is vermits de Leto-broers zich steeds duidelijker als duo profileren. Zo toont de website van Rock am Ring de promofoto van de band als duo en niet als trio, en zijn er online video’s zonder Tomo te zien, enz. Enkel de charismatische zanger Jared Leto en zijn broer, de drummer Shannon Leto staan dus op het podium. Al de rest van muziek (synths, gitaren, enz.) loopt mee via tracks. Jared toonde vooral op de Nürburgring een meesterlijk entertainer te zijn die het publiek moeiteloos op zijn hand krijgt. Tijdens ‘Up in the air’ haalde hij alvast alles uit de kast. Vuurwerk? Check. Het publiek laten meeklappen? Check. De catwalk en het B-podium oplopen? Check. Het publiek verder oppoken door ‘Make some noise!’ te roepen? Check. Shannons basdrum het nummer laten versnellen en crescendo laten gaan? Check. De song stilleggen, de lichten uit laten gaan om tijdens die break van enkele seconden het publiek nogmaals bijkomend op te poken? Check. Om finaal af te werken door een sit down te organiseren en de fans simultaan te laten rechtveren? Je noemt het, Jared deed het.