Een bijzonder oprechte, warme, integere voorstelling die van begin tot einde authenticiteit uitademt is het wondermooie Doe de groeten aan de ganzen. Hetpaleis en De Nwe Tijd tekenen samen voor wat nu al eens beschouwd zou kunnen worden als een van dé strafste jeugdtheatervoorstellingen voor 6-plussers dit jaar. Samen met Danny Ronaldo, Margo Verhoeven en Tim David creëerde Freek Vielen deze productie die de dood viert. Danny Ronaldo speelt de Dood, Tim en Margo broer en zus. Zij vieren dat hun hond Bobbie 1 jaar geleden gestorven is. Maar één seconde heeft Ronaldo nodig om te intrigeren wanneer die rustig op de scène fluitend opkomt. “U bent nog veel te vroeg. We zijn er nog niet klaar voor.” luidt het bij broer en zus. Ze denken aanvankelijk dat ie mee komt feesten, en zijn aanwezigheid surft dan ook tussen twee compleet tegenovergestelde reacties: tussen gewenst en ongewenst zijn: “Wie is dat? Heb jij hem uitgenodigd?” Bij het meisje begint het na een tijdje te dagen: “Ik denk niet dat de dood gekomen is voor zijn verjaardag (die van Bobbie n.v.d.r.).”

Twee driehoeksverhoudingen, ontrouw én de American dream die aan diggelen geslagen wordt, vormen de hoofdingrediënten van The Great Gatsby. De roman van F. Scott Fitzgerald uit 1925 die zich afspeelt in de roaring twenties, in de periode dat alcohol produceren en verkopen verboden was, is al meerdere malen verfilmd. Een van de recentere producties is die uit 2013 met Leonardo DiCaprio in de hoofdrol. Verschillende theaterversies bestaan er. In Londen is de immersive versie ondertussen de langst lopende immersive show ooit waar Alexander Wright de regisseur van is. Nu kan het Belgische publiek – eindelijk – dit fenomeen ontdekken in hartje Brussel. Twee casts treden er alternerend op, een voor het Franstalig publiek, en een voor het Nederlandstalige. Wij gingen naar de eerste preview van de Nederlandstalige versie kijken en zagen een uitstekende Timo Descamps als Jay Gatsby, Emelien Raats als Daisy Buchanan, Randall Van Duytekom als Tom Buchanan, Veerle Malschaert die als Myrtle Wilson ons aangenaam wist te verrassen in haar acteren, Aiko Janssens als George Wilson, Ronald Jorritsma als Nick Carrawy, Katja Retsin als Jordan Baker, Samuel Van der Zwalmen als Rosie Rosenthal, en Ioana Mandrescu als Chip (piano). De vertaling naar het Vlaams door Johan Depaepe is een topper. Om kort te gaan: Ain’t we got fun? En of!

Wie de marathonvoorstelling, de trilogie Joueurs, Mao II en Les Noms van de Franse regisseur Julien Gosselin zag naar de romans van Don DeLillo weet wat ie kan verwachten met Vallende Man van dezelfde auteur. Samen met het eerste drieluik vormt deze voorstelling een tweeluik. Ook in deze gastregie voor Internationaal Theater Amsterdam trekt de Franse dertiger eerder de cinematografische dan de scenografische kaart en projecteert ie behoorlijke lappen tekst uit het boek. Daarbij trekt hij niet zelden een vierde wand op, en eigenlijk laat ie het publiek de ganse voorstelling naar live video kijken in zwart wit. Dat creëert afstand, waardoor je alle moeite van de wereld hebt om emotioneel verbonden te geraken met de verschillende personages. Ook de geprojecteerde tekstfragmenten geven een zakelijke indruk, hoe knap ze ook zijn. Toegegeven, dat eerste luik van het tweeluik, de trilogie, is ook qua film en montage een heel stuk sterker en matuurder dan Vallende Man waar je weliswaar de signatuur van de Fransman terug in herkent, maar aan de andere kant wordt ie daardoor ook tamelijk voorspelbaar. Ook hier start de voorstelling met een ordelijk scènebeeld, halfweg regeert de wanorde, waarna de leegte volgt. Net als bij de aanslag op de Stock Exchange in ‘Joueurs’ gebruikt ie rookmachines. Deze keer om de rook en de as die neerdwarrelt te ensceneren van de Twin Towers na de aanslag op 11 september 2001 waar het hoofdpersonage Keith Neudecker (Eelco Smits) levend doorheen moet zien te geraken.

Met Wat is de wat verlaat regisseur Simon De Vos Shakespeare en ruilt ie die in voor Dave Eggers ‘What is the what’, een monoloog die hij Gorges Ocloo laat vertolken terwijl Mauro Pawlowksi het verhaal voorziet van live muziek op zijn elektrische gitaren en elektronica. Het geheel levert een verre van hapklare, laat staan makkelijke voorstelling op die erg veel aandacht vergt van het publiek en behoorlijk afstandelijk blijft. Terecht dan ook dat deze productie het label 12+ meekreeg.

Saai, stroef en sloom, dat is Bagaar van Toneelhuis en Lazarus geworden. Voor het eerst werken het Mechelse en het Antwerpse gezelschap samen. Op papier lijkt dat een match made in heaven, maar de twee compleet tegenovergestelde theatertalen die ze hanteren, samenvoegen zorgt voor een ongemakkelijke voorstelling die zelden comfortabel aanvoelt. Om kort te gaan: het voelt allemaal erg klinisch, vlak aan en zeer fragmentarisch aan. Elke scène wordt zowat afgesloten met een black out. Op die manier kunnen de acteurs niet of nauwelijks hun personage een boog laten maken. Wat drijft districtchef Lucien Cordier (Koen de Graeve) om op het Eiland vol vluchters die geen stemrecht hebben, in de aanloop van de verkiezingen zijn laisser-faire beleid plots om te gooien en voor een op het militarisme geschoeid quasi schrikbewind te gaan? We komen het niet of onvoldoende te weten. De vele woordgrapjes in het begin van het stuk, werken eerder op de zenuwen dan op de lachspieren. Wanneer Luciens minnares Rose (Charlotte Vandermeersch in alweer een lichamelijke domme rol), zijn echtgenote Huguette (Katelijne Damen) en ‘kuske met speeksel’ Nono (Joris Van den Brande) doodgeschoten heeft, volgt de beste taalhumor uit het werk: ‘Ik geef toe dat de situatie er op dit moment niet Rosekleurig uitziet’. De Graeve laat echter die grap liggen, wat onbegrijpelijk is. Gaf ie het op om daar de klemtoon op te leggen omdat ie vaststelde dat de humor in het begin van de voorstelling (naast taalhumor van het genre ‘De Boeck leest een boek’ horen we ook opzettelijke versprekingen bij dure woorden, een voorbeeld is ‘hypocretisch’ in plaats van ‘hypothetisch’ of slechte vertalingen als ‘I try to do my job in the hudanity (hoedanigheid n.v.d.r.) as sous-chef’) niet of nauwelijks effect resulteerde? Of wou ie de plotse ernst van zijn personage benadrukken door de grap niet te benadrukken op het einde? Feit is dat dit een mooi voorbeeld is van een gemiste kans, wat deze voorstelling nog het best van al samenvat.