Sam Smith vroeg de 17.000 toeschouwers in het Sportpaleis, naar eigen zeggen het grootste publiek waar hij ooit voor optrad, om hun problemen aan de deur te zetten: ‘It’s sometimes so stressful to be alive.’ en zich klaar te maken om zo veel mogelijk plezier te maken, ook al besefte de Brit die jarenlang in een bar in Londen werkte, dat heel wat van zijn nummers wat aan de depressieve kant zijn. Toch wist ie dat net die songs ervoor zorgen dat hij steeds met happy feelings de zaal verlaat. Iets wat hij zijn Antwerps publiek ook toewenste. Smith had voor de gelegenheid een driehoekig podium bij met een cirkel als backdrop en een piramide waarin een wenteltrap zich bevond als een moderne kansel. ‘Let’s turn our phones off tonight and rely on the stars. We’ve been so lost lately. We forget who we are.’ stond er bij aanvang van het optreden als schrijfsels op de muur op de schermen geschreven. Beetje contradictorisch dus dat Smith voor ‘Latch’ van Disclosure zijn fans vroeg om massaal de smartphonelichtjes boven te halen. Dat en het dramatische ‘Writing’s on the wall’ uit de Bondfilm Spectre waarbij de Brit ons probeerde te doen geloven dat één cello en één piano instonden voor de klank van een full orchestra met strijkers, en een wel erg vreemde overgang tussen ‘Scars’, het meest persoonlijke nummer ooit dat ie schreef in 2015 en volgens hem de kern vormt van ‘The thrill of it all’, ‘s mans tweede studioalbum, en ‘Midnight train’ waren de enige kanttekeningen die wij durfden maken bij een verder weergaloos optreden.

In het CC van Merksem bracht Frank Vander Linden zijn achtendertigste voorstelling van de tour die try outte in Steenokkerzeel, waar ie nog gevoetbald heeft. Dat ie gekozen had om de nieuwe nummers uit te proberen op 4 januari in zijn heimat, bekloeg ie zich de dag nadien al toen de recensie van zijn 81-jarige moeder hem telefonisch bereikte. Het optreden was veel te lang om het alleen met een gitaar te doen waarbij ze verwees naar Johan Verminnen die immers een pianist bijheeft. En Odette die vier serviceflats verderop woont, wist dan weer dat Vander Linden twee kennissen van haar depressief naar huis gestuurd heeft. ‘Ik heb voor een golf van depressies gezorgd bij gepensioneerden in Steenokkerzeel’ grapte de kale singersongwriter die perfect balanceerde tussen de gevoelige snaar bespelen enerzijds wanneer ie nummers bracht uit zijn jongste plaat ‘Nachtwerk’ waarin ie het einde van zijn ‘gruwelijk’ verwerkt en de karakteristieke kwinkslag, ironie anderzijds die Frank maakt wie hij is als mens en artiest. Als er een singersongwriter is in Vlaanderen die zich niet verschuilt achter een typetje, maar zo dicht en trouw mogelijk bij zijn zelfrelativerende zelf blijft aanschurken, dan moet het wel Frank Vander Linden zijn. Net dat maakt dat zijn platen én live optredens zo veel meer te bieden hebben dan wat anderen doen en nooit teleurstellen. Die twee ovaties die hij in ontvangst mocht nemen in Merksem, waren dan ook niet meer dan terecht.

Torenhoog. Zo lagen de verwachtingen voor het optreden van de Canadese band Arcade Fire in het Antwerps Sportpaleis. Enerzijds omdat de groep vorig jaar een dijk van een optreden gaf op Rock Werchter waar zelfs onze meest kritische contacten erg lovend over waren. Anderzijds bleek de band afgelopen maandag in Glasgow bijvoorbeeld een special guest op het podium gevraagd te hebben. Niemand minder dan Jim Kerr van Simple Minds kwam daar even ‘Don‘t You (Forget About Me)’ met hen spelen. In de wandelgangen van de grootste concertzaal van ons land gonsde het dan ook van de geruchten. Arsenal zou de special guest zijn, een gerucht dat wij erg geloofwaardig vonden – in ‘Put your money on me’ is de vergelijking met de sound van die Belgische band immers nooit ver weg – maar uiteindelijk was er net zoals in Duitsland helemaal geen special guest wat toch een beetje sneu is.

Een tuttebel. Mocht het woord nog niet bestaan, het Vlaamse woordenboek zou het hebben uitgevonden om Lana Del Rey (en een heleboel van haar vrouwelijke fans) te kunnen beschrijven. Die bracht in het Sportpaleis een gigantisch flets en zo flauw als de gemiddelde quote die Max Colombie tijdens interviews geeft – optreden waar ze zelf blijkbaar niet al te veel zin in had. Nog geen half uur was het optreden bezig en de 32-jarige Amerikaanse Elizabeth Woolridge Grant, uitgedost in een wit ‘Malibu’- t shirt, gouden rokje en dito laarzen, koos er al voor om het optreden stil te leggen om goeiedag te zeggen tegen de fans die op de eerste rij van het middenplein stonden. Enkelen gaf ze knuffels. Eén kerel werd daar zo emotioneel van dat het met stip het meest hilarische moment van de show was. Een concert dat finaal aanvoelde als een bezoekje brengen aan Plopsaqua. Del Rey had neprotsen, neppalmbomen en een echte strandstoel laten aanrukken. Op het podium zelf werden dan weer beelden van een zwembad geprojecteerd terwijl ze een medley bracht op die strandstoel met ‘Change’, ‘Black beauty’ en ‘Young and beautiful’. Toen er schommels uit de nok rechts en links naar beneden kwamen waarop haar backings ‘Ride’ zongen en waarop de zangeres zelf haar grootste hit ‘Video games’ uit 2011, en tevens het enige nummer dat ooit van haar de top 10 in onze hitparade haalde, bracht, dachten we even dat elk moment ook Laura Omloop met ‘Zo verliefd’ als gastzangeres zou opduiken. Dat gebeurde dan wel niet, het infantiele karakter daar zorgde Lana Del Rey wel zelf voor met een akoestisch ‘Yayo’ dat ze zelf begeleidde op elektrische gitaar. K3 was nooit ver weg in die melodie…

‘No Shame’ zal het volgende schijfje van Lily Allen heten. Het vierde is dat na ‘Alright, still’ (2006), ‘It’s not me, it’s you’ (2009) en het geflopte ‘Sheezus’ (2014). Op vier jaar tijd is er heel wat gebeurd in Allens leven. Twee kinderen kreeg ze, ze scheidde, geraakte aan de alcohol verslaafd, kreeg een mini zenuwinzinking en vond een nieuwe liefde. Voldoende stof dus om te behandelen op een nieuwe plaat. ‘Apples’ en ‘Family man’ gaan bijvoorbeeld over haar stukgelopen huwelijk. Het ene, erg basic begeleid op gitaar verwijst naar het gezegde ‘de appel valt niet ver van de boom’ terwijl het andere een pianoballad is die halfweg voorzien wordt van een streepje strijkers (die uit een doosje komen). Allen heeft maar twee muzikanten bij, heel wat tracks (o.a. de elektrische drums) lopen mee net als de verschillende zangtracks, geluidseffecten, enz. wat haar optreden een semi-live ervaring bezorgt. Het ergste van al om vast te stellen is dat deze bijna 33-jarige artieste in al die jaren nauwelijks gegroeid is als live performer.