Een verrassend sterke Tartuffe brengt regisseuse Blanche McIntyre in the National Theatre. Het stuk van Molière mag dan wel dateren uit 1664, het werd dus nog voor Louis IX opgevoerd, het is nog steeds actueel zo blijkt uit deze nieuwe versie van John Donnelly. Tartuffe klaagt namelijk de hypocrisie in de samenleving aan en geeft mee dat je best niemand blind vertrouwt. De verdienste van Donnelly is ontegensprekelijk het feit dat ie Tartuffe succesvol naar het heden wist te vertalen. Het leven van Mariane (heerlijk neergezet door Kitty Archer als een over verwende millennial die denkt dat ze nooit zal moeten werken omdat haar vader er warmpjes inzit) zal er op een dag plots anders uitzien wanneer haar vader Orgon (Kevin Doyle) wil dat ze met Tartuffe (een over de ganse lijn uitmuntende en zeer grappige Denis O’Hare) trouwt. Hij vertrouwt deze hipster, met haardotje die aan yoga doet en boeddhist is blindelings. ‘Passie blijft niet duren. Je houdt niet van Tartuffe, dan kan hij je alvast niet ontgoochelen’ luidt het aan het adres van zijn dochter.

Young, exciting, vibrant, het zijn de adjectieven die we over Eve in All about Eve horen maar die even goed ook van toepassing zijn op de actrice die gestalte geeft aan dat personage: Lily James. Deze 29-jarige Britse met haar kenmerkende lage maar ook wat hese stem, was recent in de bioscoop te zien als Debora in Baby Driver. Maar de meesten zullen haar wellicht kennen van Mamma Mia! Here We Go Again waarin ze de rol van de jonge Donna speelde. In All about Eve, naar het toneelstuk The wisdom of Eve van Mary Orr en de film uit 1950 die Joseph L. Mankiewicz  regisseerde met in de hoofdrollen Bette Davis en Anne Baxter, dat de Belgische topregisseur Ivo Van Hove aanpaste en regisseerde, zien we naast James ook Gillian Anderson (bij het brede publiek vooral gekend om haar rol in The X-Files) op het podium. In deze voorstelling toont James dat ze veel meer aankan dan gewoon het mooie lieve girl next door meisje spelen.

Medea, de eerste regie van Simon Stone voor Internationaal Theater Amsterdam, uit 2014 kende zijn opening night in the Barbican Centre in Londen. Opvallend, terwijl een Vlaams publiek altijd wat tijd nodig heeft om in een voorstelling te geraken en te reageren, deden de Londenaars dat al van bij de start (soms door te lachen met de boventitels nog voor het humoristische al uitgesproken was in het Nederlands). Stone opent dan ook door Marieke Heebink als Anna, die voor deze rol terecht de Theo d’Or prijs won in 2015, de humoristische kant van haar personage te laten benadrukken. De boog die ze mag maken van de psychiatrische patiënte (in een fel witte klinische omgeving van designer Bob Cousins) die in het begin de schijn nog hoog weet te houden met geforceerde glimlach dat ze een beter mens is geworden en genezen is naar de moordenares van haar kinderen Gijs (Poema Kitseroo) en Edgar (Faas Jonkers) en Clara (Eva Heijnen), de maîtresse van haar echtgenoot Lucas (Aus Greidanus Jr.) is dan ook erg straf. Niet dat de kijker niet gewaarschuwd wordt, het geluidsontwerp van Stefan Gregory met lang aangehouden noten, geeft de spanning aan, dat er iets dramatisch dreigt te gebeuren. Dezelfde boog als Marieke mag Fred Goessens als Herbert overigens maken in een scène die aanvankelijk op heel wat gelach onthaald wordt door de Londenaars in het publiek, een verhaal over een vrouw die de penis afsneed van haar man nadat ze duizend keer gevraagd had om de toiletbril omhoog te zetten. Pas nadien geeft Fred mee dat de vrouw al jaren verkracht werd door de man, maar kennelijk de toiletbril het ‘m deed. De toeschouwers zijn plots op enkele seconden tijd muisstil. Sterk.

Een vermoeiende maar knappe marathon levert de 32-jarige Franse regisseur Julien Gosselin met het 10 jaar oude theatercollectief ‘Si vous pouviez lécher mon coeur’ af met Joueurs, Mao II en Les Noms. De voorstelling die maar liefst 9 uur non stop theater oplevert, ging vorig jaar in première op het Festival d’Avignon, kent nu haar Belgische première in deSingel en in april haar Nederlandse in Stadsschouwburg Amsterdam. Drie romans van de Amerikaanse auteur Don DeLillo (waarin je als je wil iets visionairs in kan zien, ver voor de aanslagen van 11 september plaatsvonden) gaan allemaal over hetzelfde onderwerp: terrorisme in een verschillend tijdskader -en geest, locatie, … Ze worden vertaald naar de scène. Joueurs (de vijfde roman van DeLillo uit 1977) speelt zich af in de jaren ’80. Een koppel geraakt verveeld hoewel het best wel goed met hen gaat. ‘Wat geef je voor mijn Valentijn?’ klinkt het waarop hij doodleuk ‘Een vasectomie’ antwoordt. Door die verveling ook zal het hoofdpersonage Lyle zich radicaliseren. Een aanslag op de Stock Exchange in de VS eist het leven van zijn collega George Sedbauer. Niet veel later wordt er een nieuwe aanslag beraamd tegen Wall Street om zo tot een klasseloze maatschappij te kunnen komen.  

Voor België ondertiteld interviewden theatermaaksters Greet Jacobs en Julie Delrue verschillende Belgen. Uit dat materiaal maakten ze deze jeugdvoorstelling die rond identiteit gaat, en dan voornamelijk die van de Belg, of is dat geen identiteit maar louter een concept? De productie start sterk, kent ook een heerlijk absurd/surrealistisch einde maar in het midden verzwakt ze soms. Met vijf staan ze op het podium. Het decor bestaat uit een reeks jaloezieën. Beeld van een Belg die graag cocoont, zich graag terugtrekt in het eigen huis, maar wel stiekem de buren in het oog wil houden tot zelfs stiekeme gevoelens koestert voor de buurman. Maar het toont vooral ook aan dat we eerder een collectie individuen zijn die naast elkaar leven dan wel met elkaar. ‘Tous ensemble!’, de marketingslogan van de Rode Duivels, kaatst hier – terecht - op een kille, koude muur vol onbegrip. Omdat die totaal niet de lading van Belgen dekt.