De Franse dramafilm Gagarine is een film waarvan je mond spontaan openvalt. De prent die tevens het langspeelfilmdebuut betekende voor schrijvers Fanny Liatard and Jérémy Trouilh is een waar pareltje. Niet alleen omdat het een straffe magisch-realistische state of mind film is, over een jongen, Youri (Alséni Bathil), die geen afscheid wil en kan nemen van de sociale woonblok, de Cité Gagarin, vernoemd naar de eerste kosmonaut in de ruimte Yuri Gagarin, waar hij is opgegroeid. Zelf is ie gefascineerd door ruimtevaart en techniek.

‘Sinds wanneer sluiten we mensen in ons land op zonder proces?’ Het is dé quote uit het misdaaddrama The Mauritanian waar het allemaal om draait. De film die Kevin Macdonald regisseerde is gebaseerd op (het gecensureerde) Guantanamo Diary van Mohamedou Ould Slahi die verdacht werd de hoofdrecruiter te zijn geweest van Nine Eleven. De prent die gaat over recht(vaardigheid) in een tijd dat de rechtstaat stevig onder druk stond in de VS, hakt er stevig in, zeker naar het einde toe.

Het is eerder uitzondering dan regel dat een sequel beduidend beter is dan de eerste. Bij Boss Baby Familiezaken is dat namelijk het geval. De computeranimatiefilm die Tom McGrath regisseerde is weliswaar nog steeds – vooral in het begin dan – wat aan de drukke kant, eigen aan het gedrag van babies. Wat de prent echter veel geslaagder maakt dan de eerste is de emancipatorische kaart die hij trekt zowel naar mannen en vrouwen toe en de rol die ze bekleden binnen het gezin. Zo zien we hoe Tim een nieuwe man geworden is die fulltime thuis blijft en daar niet voor betaald wordt terwijl zijn vrouw carrière maakt en de kostwinnaar is. Hij kan zijn creativiteit de vrije loop laten tijdens de opvoeding van zijn kinderen Tina en Tabitha. Alleen blijkt hij voor de tweede keer in zijn leven mee te maken wat ie ook beleefde met Ted die nu een succesvolle CEO is. Ze groeiden op maar groeiden tegelijkertijd ook uit elkaar. Ook met Tabitha dreigt het die richting uit te gaan. Ze wordt bijvoorbeeld wel erg zakelijk en zegt haar vader dat die nachtzoen wel geweest is. Ze wil nog uitsluitend een hand van hem krijgen voor het slapen gaan.

In the heights, is een feelgood musicalfilm van de makers van Hamilton, dat komt alvast lekker gewichtig over in de reclame.  Maar de prent die Jon M. Chu regisseerde met als bron de muziek en teksten van Lin-Manuel Miranda en het boek van Quiara Alegría Hudes van de gelijknamige Broadwaymusical haalt nooit hetzelfde verteltempo of niveau van Hamilton. Sterker nog, deze Tony Award winnaar weet ons niet helemaal te bekoren. Ondanks de zomerse cocktail van salsa, merengue en hiphop hebben we toch maar liefst twee keer op onze klok gekeken tijdens de film (na 1 uur en na 2 uur). Met zijn meer dan 2 uur en 20 minuten duurt de prent gewoon te lang. In die zin dat we het kindje dat de ganse tijd naar verteller Usnavi (Anthony Ramos) luistert, op het einde van de film alleen maar gelijk kunnen geven, dat het een lang verhaal was.

Een kwarteeuw na het legendarische Space Jam met o.a. Michael Jordan, Bugs Bunny en de nieuwe ster van de Looney Tunes: Lola Bunny (waar we op slag superfan van werden), is er een vervolg. Space Jam : A New Legacy heet ie. Of het een overbodige sequel is? Ja en nee. Vooral voor de Looney Tunes (en de fans) is het goed dat er ein-de-lijk nieuw materiaal is. Alleen is die tweede beduidend minder dan de eerste.